Vikan - 19.09.1956, Page 11

IMOKKURS KONAR
FJÁRKÚGUIM
AÐ kom mér talsvert á óvart að sjá
gamlan vin minn, Monsieur le Duc, í
París, því ég hugsaði mér hann svo að
segja naglfastan í Cannes, þar sem hann
stundaði sín leiðinlega slóttugu viðskipti
í sambandi við gömul húsgögn. Það vakti
þó ennþá meiri furðu hjá mér að sjá hann
akandi í hálfkassabíl.
Þetta var einn af þessum litlu bílum,
sem kallaðir eru camiontte, það er að
segja lítill hálfkassabíll, og á hann var
staflað hrúgu af gömlum húsgögnum, sem
rugguðu til, og var haldið saman með
köðlum. Bíllinn kom riðandi áfram og
gaf frá sér ömurlegt vélarsurg, þangað
til hann gafst alveg upp með krampatitr-
ingi og stöðvaði alla umferð frá Vendome-
torginu upp á Rivoligötuna.
Þá var það sem ég kom auga á Mon-
sieur le Duc, þar sem hann klifraði út
út bílnum, alveg eins og klipptur út úr
tízkublaði, með staf og hanska, og gægð-
ist viðvaningslega ofan í vélina. Þegar
ég var búinn að ná mér eftir undrunina,
gekk ég til hans og heilsaði honum.
— Þú kemur eins og engill af himnum
sendur, gamli minn, sagði Monsieur le
Duc og heilsaði með handarbandi. — Þú
skilur allt svona lagað.
Ég spurði hvort hann væri að flytja til
Parisar.
— Svo alvarlegt er það nú ekki. Þetta
eru húsgögn úr höll gamals vinar míns,
Huvelins hershöfðingja, og hann bað mig
um að selja þau fyrir sig.
Farmurinn á bílnum hefði ekki nægt
til að búa meðalstóran veiðikofa húsgögn-
um. Svo ég hafði orð á því, að þetta hlvti
að hafa verið fremur lítil höll.
;— Þetta er það eina, sem ég fékk að
taka í burtu, svaraði Monsieur le Duc
biturlega. — Huvelin gamli var áður bú-
inn að skrifa höllina á nafn dóttur sinnar,
svo að hann getur ekki selt hana og nú
hafa umboðsmenn hennar þar tilkynnt
mér, að húsgögnin séu lagalega óaðskilj-
anlegur hluti af höllinni og ekki sé hægt
að selja þau heldur. Ég fékk aðeins leyfi.
til að fara með þessa fáu muni, sem eru
viðurkenndir einkaeign Huvelins gamla.
Þetta dót er einskis virði, nema gamla
skrifborðið úr anddyrinu. Þetta er ákaf-
lega ömurlegt allt saman og veikir trú
manns á gæði barnanna, því dóttir hans
er stórrík.
Lögregluþjónn nokkur kom i veg fyrir
meiri mælgi, með því að benda honum á
að bíllinn stöðvaði alla .umferð. Monsieur
le Duc baðst afsökunar og gekk að gljá-
fægðum bíl fyrir aftan skrjóðinn, til að
biðjast aðstoðar. Hann leit ekki við bíl-
stjóranum, nema hann laumaði seðli í lófa
hans um leið og hann gekk fram hjá hon-
um og tók ofan fyrir farþeganum, sem
var kona. Hún skrúfaði niður rúðuna og
það kom í ljós, að hún var ung, alveg
ljóshærð og mjög falleg.
Það heyrðist á mæli Monsieur le Duc
að slíkt kunni hann að meta, þegar hann
sagði: — Mér þykir þetta ákaflega leitt,
frú.
— Það er nú gott og blessað, en ég —
ég er að fara í hárgreiðslu til hárgreiðslu-
konunnar minnar, sem er ákaflega skap-
stór og nú er ég orðin of sein.
— Ég er ákaflega hryggur yfir því að
vera svona hrífandi ungri konu til óþæg-
inda, sagði Monsieur le Duc af einlægni.
— En örlögin hafa því miður varpað mér
á yðar náðir. Mætti ég biðja yður um að
ýta bílnum mínum út að Ritz hótelinu?
Hún hló. — Það verð ég að gera, þó
ekki væri til annars en að komast að
því, til hvers þér eruð að fara með þenn-
an gamaldags litla hálfkassabíl að Ritz-
hótelinu. Þér eruð ákaflega dularfullur
maður, monsieur, og mér — mér finnst
allt sem er dularfullt skemmtilegt. Stigið
þér nú upp í bílinn og gefið mér skýringu
á þessu. Hún opnaði bílhurðina og Mon-
sieur le Duc steig upp i bílinn, eftir að
hafa beðið mig um að gera sér þann mikla
greiða að stjórna sendiferðabílnum.
Heill hópur af bílstjórum, umferðar-
lögregluþjónum, blómasölum og fólki með
hunda í bandi hafði safnazt utan um sendi-
ferðabílinn. Og allir hrópuðu hvatningar-
orð, þegar við lögðum af stað. Ég sá
strax, að lykilinn að bilnum vantaði. Við
ókum inn á Vendometorgið, beygðum
kringum minnismerki Napoleons og upp
að gangstéttinni við Ritz. Þá beygði bíll-
inn með Monsieur le Duc og ljóshærðu
konuna allt í einu aftur út á götuna og
hvarf út í buskann.
Skömmu eftir hádegi birtist Monsieur
le Duc skyndilega í kaffihúsinu við Royal-
götu, þar sem ég var að fá mér kaffi.
Hann bað afsökunar á því að bafa skilið
mig eftir með sendiferðabílinn og full-
vissaði mig um, að ég hlyti að dázt að
snilli hans, þegar ég hefði heyrt alla mála-
vexti.
Ég efaðist stórlega um það, því aðferð-
ir Monsieur le Ducs voru sjaldan aðdáun-
arverðar.
— Svona, svona, sagði Monsieur le Duc.
— Nú skaltu fá að heyra. Af einhverri
undarlegri tilviljun var ljóshærða konan
engin önnur en frú Dany Perret, dóttir
Huvelins hershöfðingja.
Ég varð alveg undrandi. — Þú hefur
víst ekki hjálpað tilviljuninni með því að
múta bílstjóranum hennar til að vera fyr-
ir aftan þig, þegar billinn stanzaði ? spurði
ég-
— Það virtist lang heppilegast að hitta
hana af tilviljun, því maður getur aldrei
verið viss um móttökurnar í svona við-
kvæmu máli. Jæja, nú er ég búinn að tala
til hennar betri manns varðandi erfiðleika
föður hennar. Við ókum til lögfræðings
hennar til að ræða máli. Þú verð-
ur að ját.a, að þetta var þess virði. En bú
sýnis' svo tortrygginn á svipinn. Huvelin
hershöfðingi var æskuvinur minn, sem ég
á mikið að þakka.
Ég var sannarlega snortinn. — Hann
er brjóstgóður, gjafmildur og treystii’ öll-
um af barnslegri einlægni. Dany dóttii
hans er afbragðs stúlka, eins og þú hefur
kannski séð, og lífið hefur hlaðið á hana
gjöfum, en henni hættir til að vera svo-
lítið hugsunarlaus, eins og hamingjusamt
fólk er jafnan.
Pabbi hennar færði allháa fjárliæð yfir
á hennar nafn, svo að hún fengi góða gift-
ingu, eins og líka kom á daginn. Hún er
gift Jean Perret, þessum sem ekur í kapp-
akstursbílum og klífur fjöll og er margra
milljónamæringur. En Huvelin gamli lét
Dany dóttur sinni svo mikið af auðæfum
sínum í té, að um það leyti sem hún gift-
ist, átti hann varla neitt eftii' fyrir sjálf-
an sig. Æ, þessir peningar, þeir renna svo
hægt inn en hverfa svo fljótt. Gamli mað-
urinn hafði þó ekki sérlega miklar áhyggj-
ur, því hann er léttlyndur að eðlisfari og
getur þar að auki alltaf séð fyrir sér með
því að spila bridge. En brátt þurfti hann
á peningum að halda. Hann varð ástfang-
inn af matreiðslukonunni sinni, sem er
hrífandi kona og hreinasti listamaður í
matartilbúningi. Hann bað dóttur sína um
nægilega mkið fé, til að geta kvænzt mat-
reiðslukonunni, sem heitir Elenora, og
sett upp veitingahús, sem þau gætu lifað
af það sem eftir er æfinnar. Mér þykir
leiðinlegt að þurfa að segja frá því, en
dóttir hans neitaði honum um þá.
Ég spurði hvort milljónamæringurinn.
eiginmaður hennar, hefði ráðið því. —
Nei, maðurinn hennar er núna staddur í
Suður-Ameríku. vegna skilmingakeppni
og kemur þessu máli ekki við. Hún átti
sjálf hugmyndina. Flestum börnum finnst
þeim bera skylda til að hafa á móti öllu
sem foreldrarnir ráðgera, vegna leyndrar
trúar um að þau séu ekki alveg andlega
heilbrigð. Það reynist yfirleitt erfitt að
brevta þessari skoðun, því hún er venju-
lega á rökum reist, en af henni leiðir oft
mikið ólán. Ég held að mér hafi samt
tekizt að milda Dany, svo að þau feðg-
inin komist að viðunandi samkomulagi.
Mér lék forvitni á að vita, hvernig hann
hefði farið að því að blíðka hana og Mon-
sieur le Duc flýtti sér að útskýra málið:
— Ja, ég fann nokkur gleymd bréf í
gamla skrifborðinu, sagði hann. — Eitt
þeirra var ástarbréf til Danyar frá áköf-
um aðdáanda. Ég hafði orð á því við hana
og hún virðist halda, að manninum henn-
ar yrði kannski ekkert vel við það, ef
hann skyldi sjá það og halda það nýtt.
þar sem það er ekki dagsett. Auðvitað
langar engan til að sjá Perret reiðan,
þvi hann er dálítið bráður í skápi.
— Og svo hefur þú boðizt til að sel.i
henni bréfið, skaut ég inn i.
— Alls eJcki! Ég bauðst til að selia henni
borðið, þó það sé að vísu rétt, að b’-éft i
er enn í skrifborðsskúffunni. Og í stað-
inn ætlar hún að greiða föður sínum bæf -
lega fjárupphæ$. Lögfræðingurinn bon.t:-
ar er að útbúa skjölin núna, og við ætl-
um að hittast um kaffileytið, til að liúk
viðskiptunum. Ég vildi gjarnan að þú vær-
ir viðstaddur. Vitni koma oft í góðar þarf-
Framhnhi ii bl; <i
Smásaga eftir WILLIAM BRANDO
11