Vikan - 19.09.1956, Blaðsíða 13

,,Þetta fer að lagast."
,,Jæja?“ Hún horfði á mig hugsi. Svo brosti hún allt í einu. „Fyrir-
gefðu mér, en ég er svo þreytt. Á ég ekki að láta hann fá þessa jörð?
1 gær sagði hann mér, að ef ég skrifaði undir afsalið, mundi hann sjá
svo um, að ég losnaði héðan."
„Hann sér hvorki um eitt né neitt!"
Hún brosti dálítið ertnislega. „Mér hefur fundist upp á síðkastið . . .“
Svo varð svipur hennar allt í einu alvarlegur og hún greip í hendina
á mér. „Gaston, ég er hrædd! Já, ég er óttalega, hræðilega hrædd! Mér
finnst ég vera í gildru. Hg húki hérna í myrkrinu, í þessu óttalega myrkri.
Ég heyri ekkert; ekkert mannlegt hljóð berst hingað niður. Og þó sit
ég — og hlusta. Ég hlusta éftir fótatakinu, sem boðar komu hans. Ég
bíð og hlusta. Og svo er lykli stungið í skrána og hann stendur þarna
í dyrunum og horfir á mig. Tvisvai- kom hann til mín í gær! Og í
hvert skipti finnst mér augnaráð hans vitfirringslegra, hreyfingarnar óeðli-
legir. Og ég held ég er farin að halda, að hann sé vitskertur!“
„Róleg, Gwen! Þú getur þraukað lengur! Þú ert búin að sýna það hvað
eftir annað. Og hlustaðu nú á mig! Nú höfum við loksins einhverja hand-
festu, eitthvað til þess að grípa í!“
Ég þagnaði og hlustaði. Mér hafði heyrst ég heyra marra í hurð.
Ég tók olíuluktina og lýsti út um klefadyrnar. En það var ekkert frammi.
Hún horfði á mig og svipur hennar var alvarlegur og íhugull. Hún
hallaði sér upp að veggnum og andvarpaði. „Erum við ekki . . hún
horfði niður fyrir sig og rómurinn var svo lágur að ég heyrði varla til
hennar........erum við ekki að slást við vindmillur? Er þetta ekki ein-
tóm þrjóska, þrjóska hjá mér, þrjóska hjá þér, þrjóska hjá Wint.“
Hún lækkaði róminn og örvæntingin lýsti upp augu hennar. „Gleymum við
þvi ekki, sem öllu máli skiptir, að ég er hvort sem er glötuð? Má mér í
rauninni ekki standa hjartanlega á sama hvað verður um þessa jörð ?
Eða segðu mér, hvernig á ég að njóta hennar hérna eða nokkurntíma ? “
„Einmitt!" Röddin var há og hvell og það var Patrick Shayne, sem
talaði. Hann stóð í klefadyrunum með hattinn í hendinni, þegar ég sneri
mér við. Hann hneigði sig hæðnislega. ,,Ég óska þér til hamingju, Gwen.
Þú virðist vera að ná sönsum.“ Svo sneri hann sér að mér. „Yfirfanga-
vörðurinn sagði mér, að þú værir hjá fanganum," sagði hann kurteislega.
„Hann vísaði mér beint niður. Ég er tíður gestur hérna.“
Gwen horfði vonleysislega á hann. Hendurnar hengu niður með síð-
unum, líkaminn var dálítið beygður. Hún húkti upp við steinvegginn,
þreytt og næstum auðmjúk andspænis þessum miskunnarlausa manni.
Hann lyfti göngustafnum og snerti öxl hennar. „Þú skalt hætta þess-
ari þrjósku, væna mín,“ sagði hann. „Þú ert að berja höfðinu við stein-
inn. Gott og vel, setjum svo, að ég geti haft eitthvað upp úr þessu jarð-
LESLIE NTELSEN hoitir þessi Ieikari og er frá Kanada. Hann
er nú komlnn til Hollywood, þar sem hann er á samningi hjá
Metro-Goldwyn-Mayer. I fréttatilkynningu frá félaginu segir, að
hann sé einn oftirsóttasti nýliðinn í kvikmyndabænum. Hann er
hiiinn að leika í fimm myndum á einu ári. I síðustu myndinni
leikur hann á méti kvikmyndadisunum June Allyson og Joan
Oollins.
arkrili þinu! En hvaða máli skiptir það þig? Eins og þú sagðir áðan:
má þér ekki standa hjartanlega á sama, hvað verður um þessa jörð?
Þú ert . . .“ hann þagnaði snöggvast og snerti hana aftur með stafn-
um.......þú ert upptekin næstu tuttugu árin, ef svo mætti orða það.“
Ég sagði: „Hlustaðu ekki á hann, Gwen!“ og seildist til brjóstvasans.
,,Ég hef verið að spyrjst dálitið fyrir hérna í Kenham. 1 gæi- fékk ég
bréf frá . . .“ Ég þagnaði undrandi. Bréfið var ekki í brjóstvasa mínum.
„Hver fjandinn!" tautaði ég. „Hvern sjálfan þremilinn ... ?“
„Áttu við þetta hérna?" Shayne dró bréfið úr frakkavasa sínum,
braut það í sundur og fékk mér það. „Mugridge sá þig önnum kafinn
við lestur í gærkvöldi. Hann er svo forvitinn. Hann fór vist í vasa þinn
eftir að þú varst sofnaður. Og blessað tryggðatröllið sendi mér plfiggið
í morgun."
Hann sneri sér aftur að Gwen. ,Já, væna mín, það stendur semsagt
i þessu bréfi, að jörðin að tarna sé talsvert verðmæt. Jæja, maður á auð-
vitað ekki að trúa öllu, sem stendur í bréfum. En eins og ég sagði áðan:
Hvaða máli skiptir það þig? Og hlustaðu nú á! Ég skal borga þér 500 dali
fyrii' jörðina og fá þig lausa héðan strax í dag.“
„Og síðan?“ Gwen gætti þess að horfa ekki á mig.
„Siðan ferðu til baka til vinnubúðanna, þar sem þú átt heima, og
þetta er búið og gleymt. Ég skal meir að segja,“ bætti hann við og
röddin vai' í senn föðurleg og hátíðleg, „biðja Mugridge að vera ekki
alltof strangur við þig.“
Hún hallaði sér upp að veggnum og horfði á Shayne. Svo renndi
hún augunum til mín og horfði á mig þögul og hugsi. Loks sagði hún:
„Þetta bréf, Gaston ... ?“
„Það breytir öllu!"
„Ekki þeirri staðreynd, Gwen, að þú átt fyrir höndurn sex mánaða vist
í þessari holu.“ Rödd Shaynes var hörð og köld. „Ekki þeirri staðreynd,
að þú ert dæmdur moi-ðingi. Og heldur ekki þeirri staðreynd, að þú leynist
undir nafni þrælkunarfangans Roberts Flowers og að þessi sami Flowers
er grunaður um að hafa staðið fyrir samsæri gegn fangelsisyfirvöldunum."
„Með öðrum orðum?" Gwen hrukkaði ennið.
„Með öðrum orðum, hvort sem þú ert jarðeigandi eða ekki“ -— Shayne
hreytti orðinu út úr sér — „þá ertu á valdi þeirra manna, sem hafa það
í hendi sér að gera þér lifið að ósviknu viti.“
„Hægan, Shayne!“ Ég tók mér stöðu fyrir framan Gwen. „Þú gleymir
þvi, að þær upplýsingar, sem ég hef hér i bréfinu, eru aðeins byrjunin."
„Upplýsingar! Hvaða upplýsingar eru það, þótt jörð sé einhvers virði?
Hvað stoðar það henni?“ Hann danglaði með stafnum i áttina til Gwen.
„Komdu hingað eftir mánuð og spurðu hana, hvort hún hafi mikla gleði
af jörðinni sinni!“
Ég sagði hæglátlega: „Ég er ekki viss um, að hún verði hér í mánuð.“
Svo sneri ég mér að Gwen. „Jæja.“
En henni gafst ekki tími til að svara þessari þögulu spurningu. Það
heyrðist fótatak í stiganum og yfirfangavörðurinn birtist í dyrunum.
„Klukkan er þrjú, herra Shayne," sagði hann. „Þér báðuð mig að
tyoma niður klukkan þrjú.“
„Rétt," sagði Shayne. Svo horfði hann á Gwen og augun voru köld
og miskunnarlaus. „Ég ætla að yfirheyra fangann aftur i kvöld. Þangað
til má hann ekki hafa samneyti við neinn. Ekki heldur“ — hann leit á
mig — „herra Gaston.“
Hann lét mig fara á undan sér út úr klefanum. Þegar ég leit um öxl,
stóð Gwen enn kyrr við vegginn. Hún horfði á mig, en ég gat ekkert
lesið úr andliti hennar. Það var ekki fyrr en við stóðum í anddyri fang-
elsisins, að mér varð það ljóst, hve mikla ábyrgð ég hafði tekist á hend-
ur, þegar ég ráðlagði henni — nei, þrábað hana — að láta ekki undan.
Shayne horfði fiaman i mig og glotti.
„Þú eit kannski að velta því fyrir þér, hvaða gagn þetta geti gert
henni ?“
„Shayne," sagði ég hægt. „Ef hún léti þig fá jörðina, skrifaði undir
Hann hló kuldalega. „Farðu bara til þessa ritstjóra þins og sjáðu til,
hvernig honum gengur að sanna, að hún hafi ekki myrt föður sinn! Eða
varstu kannski búinn að gleyma því, að hún er dæmdur moröingi ?“
„Ef hún afsalar sér jörðinni?"
„Ég get fullvissað þig um það, Gaston, að undir venjuíegum kring-
umstæðum hef ég ekki snefil af áhuga fyrir tukthúsföngum. Ég tók að
mér vörnina í máli hennar. Það var lögfræðileg skylda min. Rétturimi
komst að þeirri niðurstöðu, að hún væri sek. Það var réttlátur dómur.
Ég hef enga samúð með henni.“
„Þú hefur ekki ennþá svarað spurningu minni."
Shayne brosti. „Auðvitað lætur hún undan fyrr eða síðar. Það kann
að taka dálitinn tíma; hún er sorglega einþykk, stúlkukindin. En hún
mun að lokum sjá að þetta borgar sig ekki, uppgötva að tukthúslimir
eru eltki hátt skrifaðir i mannfélaginu."
Hann veifaði stafnum góðlátlega til min i kveðjuskyni og gekk út
á götuna. Svo nam hann allt i einu staðar og sneri sér að mér. „Heyrðu
mig annars, Gaston. Þú ert fangavörður. Hvaða aðferðir notarðu helst
til þess að kenna þvermóðskufullum föngum að hlýða? Ég á við þi'á-
kálfa á borð við Gwen Benson."
Ég ypti þreytulega öxlum.
„Langar þig að vera við yfirheyrsluna i kvöld?" j;
Ég horfði á hann, án þess að ansa. vth
„Þá ertu velkominn. Komdu klukkan níu, ef þú mátt vera að.“ Hann
Iyfti hattinum og gekk niður götuna.
Framhald i nœsta . blaði,
13