Vikan - 22.01.1959, Síða 5

mfÞrdimgjams
rAM til þessa hafði Bárður aðeins leikið sér
að þeirri hugmynd að myrða koriuna sína.
Viktor benti með grönnum, velsnyrtum
vísifingri á brúðarfestina úr gulli sem Böðvar var
að handleika utan við sig.
„Ætlarðu að segja mér að ekkert sé eftir
af bankainnstæðu hennar?“ spurði hann.
,Nei,“ sagði Bárður, „en ég verð að fara var-
lega því það eru takmörk fyrir þvi hvað ég get
haft mikið út úr konunni minni í hvert skipti."
Viktor yppti öxlum og bandaði frá sér með
höndunum.
„Það kostar peninga að reka svona klúbb,“
sagði hann, „og ég get ekki klárað skuldir mín-
ar með því að leggja fram reikning fyrir því hvað
fólk skuldar mér.“
Böðvar 'seig dýpra í stólinn þar sem hann sat
fyrir framan skrifborð fjárhættuspilarans. Hann
stakk sígarettu inn milli þunnra samanbitinna
varanna og kveikti í henni:
„Ég get ekki borgað allt í einu. Þú verður að
bíða.“
,Hvað lengi?“ spurði Viktor.
„Þúsund dali á mánuði."
„Ertu frá þér? Það mundi taka nærri því tvö
ár fyrir þig að endurgreiða þessi tuttugu þús-
und.“
Böðvar marði sundur sígarettuna í öskubakk-
anum á skrifborðinu og reis á fætur náfölur í
andliti. Hann horfði í augun á Viktor og féll ekki
hörkuglampinn í augum hans.
„Hvað viltu gefa mér langan frest?“ spurði
hann fjárhættuspilarann.
„Ég get beðið í eina eða tvær vikur, en alls
ekki lengur.“
Böðvar yfirgaf skrifstofu Viktors og labbaði sér
inn á barinn. Hann rétti upp fingur og barþjónn-
inn kinkaði kolli.
Honum varð hugsað til Kristínar og beit
grimmdarlega á vörina. Þegar þau gengu í heilagt
hjónaband fyrir þremur árum hafði framtíðin
brosað við þeim og allt virtist í himnalagi. Hvaða
máli skipti það þótt hún væri tuttugu árum
eldri en hann?
Læknirinn hafði verið sannfærður um að hún
mundi ekki lifa lengur en eitt ár — í hæsta
lagi tvö. Hann hafði varað Böðvar við að segja
henni frá því og ekki stóð á honum að sam-
þykkja það. Hann gerði sig ánægðan með að
bíða — en hún virtist fyllast því meiri lífs-
þrótti sem lengra leið.
„Ert það þú elskan mín, Böðvar,“ hvíslaði
hún stundum, „mér finnst ég næstum eins ung
og þú. Það er allt þér að þakka.“
Kristín hafði verið örlát á fé og Böðvar hafði
óspart notað sér það. 1 fyrsta sinn á ævinni þurfti
hann ekki að velta fyrir sér hverjum eyri áður'
en hann lét hann frá sér. Nú gat hann framkvæmt
þá hluti sem hann hafði dreymt um alla ævi. Hann
hafði verið varkár í fyrstu en með tímanum vai'ð
hann öruggari og leyfði sér ýmislegt sem hann
hefði ekki þorað áður fyrr.
Þangað til morgun einn fyrir einum mánuði.
Böðvar gretti sig við tilhugsunina og bað um
annan drykk við barinn.
„Langar þig til að skilja, Böðvar?“ hafði hún
allt í einu spurt og honum hafði brugðið i brún.
„Því það?“ spurði Böðvar og pirði augun, „hef
ég ekki gert þig hamingjusama ?“
Örstutt lögreglusaga eftir
MORRIS COOPER.
lrÉg var mjög hamingjusöm í fyrstu,“ sagði
hún, „en nú nýverið hafa gerst ýmsir atburð-
ir . . .“
Böðvar vöðlaði saman servéttunni við morgun-
verðarborðið, reis á fætur og beljaði ógnandi
í'ómi:
„Hefurðu haldið uppi njósnum um mig?“
Kristin roðnaði við þegar hún hristi höfuðið og
svaraði:
„Nei, en ég á mér vini og þeir héldu að þeir
væru að ge ra mér greiða þegar þeir sögðu
mér . . .“
Böðvar stakk sígarettu í munninn og dró upp
silfurlitan kveikjara.
„Segjum svo að mig langi til að skilja,“ sagði
hann og hélt kveikjaranum á lofti logandi. Hann
horfði beint á konu sína á meðan.
Kristín talaði í rólegum tón:
„Ég samþykki aldrei skilnað“ sagði hún.
Böðvar lagði kveikjarann frá sér á sama stað.
Framliald á bls. 18.
VIKAN
5