Vikan - 22.01.1959, Page 23

húsinu, hann hafði stórar hendur og sterklegar.
Hún heyi'ði hann andvarpa.
„Nú finn ég að ég er kominn heim,“ hvíslaði
hann, ,,við skulum fá okkur hressingu hér á
horninu. Þetta er það sem mig hefur lengi dreymt
um.. .“
Hann fylgdi henni heim um miðja nótt og þau
gengu samhliða um kyrrar göturnar þar sem eng-
inn var á ferli. Hann hélt henni fast að sér.
,,Þú ert indæl stúlka, Maja," sagði hann, og
brosti hlýlega til hennar, „ég átti ekki í neitt hús
að venda. Þekkti engan hér. Ég fer til Kolombíu
á morgun -— til þess að ganga frá ýmsum mál-
fyrir frænku mína. Ég átti engan að nema hana,-
Hún dó fyrir nokkrum mánuðum."
„ög — kemur þú aftur?"
Það var undarlegt hvað svarið við þeirri spum-
ingu gat verið mikilvægt og þó hafði hún ekki
þekkt hann nema fáeina klukkutíma. En Maja
vissi að dagurinn mundi missa lit sinn og tón-
arnir deyja út ef hann svaraði neitandi.
„Auðvitað kem ég aftur,“ svaraði hann. Hann
kyssti hönd hennar svo að hana kenndi til.
Hann kyssti hana við dyrnar, kossinn var í
fyrstu hálf klaufalegur og barnalegur, en smá-
saman færði hann sig upp á skaftið og kyssti
hana nú ofsalega og ástúðlega.
„Eg kem aftur til þín, Maja,“ sagði hann, „en
hvað ég var hamingjusamur að finna þig. Ég
þekkti ekkert til New York þegar ég kom hingað.
Ég hafði ekkert að hugga mig við nema síma-
númer eins vinar mins. Hann sagðist geta út-
vegað mér vinkonu í eitt kvöld. Hann var ekki
viss um hvaða stúlka það yrði. Hann sagði að
stúlkan mundi bíða eftir mér í anddyrinu á
Carlyon-byggingunni og ég mundi þekkja hana
á því að hún hefði gula rós í barminum."
Maja fékk ákafan hjartslátt. Hún var að þvi
komin að snökta.
Davíð virtist ekki taka eftir neinu. Hann hló
bara.
„Ég fékk ekki ráðrúm til að segja henni að ég
fékk lausn frá herþjónustu af því ég var lit-
blindur —“
Andlitið á Maju ljómaði upp. Hún muldraði í
barm sér og Davíð beygði höfuðið og kyssti hana
á ný.
„Hvað varstu að segja Maja. „Rós er þó alltaf
rós ..Er þetta skáldskapur eða hvað?“
„Ekki vissi ég það, fyrr en nú.“
Lausn á 10. krossgátu Vikunnar.
— — H R m 5 K L n U F i T E K T
0 R R r( E 1 T R U R E L R 1
'R 0 T R S T T R E L 0 n
F n R S n m ! n F n E 1 T n
Ð 11. i K K ö L i n B L L
U H ■R Fl T R L 0 F G E T? R
E s R '0 R n B V G o L
I? 1 E G B P (1 R L í G n D
E n G R i R n .G ■R R Ð u R I
I i 1 F R S T U R i L E n
Ð S '0 T 5 1 n ri T 1 K
U L L Þ 1 G M u n n 1 T
R R U B Ú n Æ R Ð U G L R
■ U h 6 X L R S n E R 1 L L
SPALG
Húsbóndinn: „Afhentir þú svo honum Halldóri
bréfið, Sverrir?"
Sverrir: „Já, en hann er vlst orðinn blindur."
Húsbóndinn: „Blindur. Hvaða vitleysa, eða því
heldurðu það?"
Sverrif: „Jú, hann spurði mig tvisvar að því,
hvar ég hefði húfuna mína og þó var ég alltaf
með hana á höfðinu."
Húsfreyjan: „Hversvegna ertu nú að gretta
þig yfif grautnum? Er hánn kannske ekki góð-
ur ?
Bóndinn: „Spurðu grautinn góða min. Ég held
að hann sé orðinn nógu gamall til að svara fyi'ir
sig sjálfur."
YIKAN
23