Vikan - 21.12.1966, Qupperneq 10

I
Grein eftir
ÆVAR R. KVARAN
”3 ITT einkenni hinnar miklu
jólahátíðar er það, að þá
3 tekur trúin við völdum í
heimi tónlistarinnar. Þá
eru dregin fram verk
hinna guðdámlega innblásnu
snillinga; og við fáum einnig
að rifja upp minni háttar verk
óþekktra trúmanna, sem anda
til okkar ilmi trúarhita síns
og tilbeiðslu. Hin vinsælu
andlegu lög bandarískra negra
eru góð dæmi um þetta. Við
fyrstu heyrn virðist hér um
ósköp venjulega smálaga-tón-
smíð að ræða. En þegar við
heyrum frábæra listamenn eins
og Marion Anderson og Mahalíu
Jackson gefa þessum tónum
kynþáttar síns máttuga túlkun
sína, kemur í ljós að í þessum
yfirlætislausu lögum býr mik-
il andleg orka.
Ég hygg að heit trú sé oft ein-
kenni mikilla söngvara. Svo var
til dæmis um Caruso og Benja-
mino Gigli, að maður tali nú
ekki um hinar tilfinningaríku
söngkonur, sem að framan var
getið. Söngvarar eru sennilega
lang-áhrifamestir túlkendur
tónlistar, því ekkert hljóðfæri
fær nokkru sinni jafnazt á við
fagra söngrödd. Engin tónlist
talar jafn beint til hjartans og
söngur máttugs túlkanda.
í þessum þætti ætla ég að rifja
upp frásögn af óvenjulegum
ferli manns, sem átti hvort
tveggja í ríkum mæli: heita trú-
artilfinning og máttuga söng-
rödd. Ég býst ekki við að marg-
ir lesenda minna hafi heyrt hans
getið, en það stafar vafalaust að
miklu leyti af því, að hann sneri
baki við frægð og frama á bezta
aldri og hvarf. Virðulegasta dag-
blað Suður-Ameríku, argentiska
blaðið LA PRENSA, rifjaði upp
sögu hans fyrir nokkrum árum
og er hún eithvað á þessa leið:
Fyrir tuttugu og fimm árum
hvarf maður. Hann var hár
vexti, dökkur á brún og brá,
fríður sýnum og hann stóð á há-
tindi frægðar sinnar. Hann var
orðinn heimskunnur einsöngv-
ari fyrir hljómleika sína víða um
lönd. Hann hafði sungið aðal-
tenor-hlutverkið í óperunni
Lucia di L ammermoor með
sjálfri hinni heimsfrægu Galli-
Curci. Og þegar kvikmyndirnar
tóku hljóminn í þjónustu sína,
•hátt uppí Andersfjöllum í Perú,
10 VIKAN «• tbl-
skömmu fyrir 1930, þá vann
hann merka sigra á þeim vett-
vangi, bæði í Bandaríkjunum og
hinum spænskumælandi heimi.
Þá kom allt í einu tilkynning:
„José Mojica er hættur að
syngja.“
Tónlistarunnendur voru sem
þrumu lostnir. Mojica var aðeins
fjörutíu og fimm ára gamall.
Tindrandi tenórrödd hans var
hreinni og sterkari en nokkru
sinni. Um þessar mundir fékk
hann $1000 fyrir hverja hljóm-
leika og $900 hverju sinni fyrir
að syngja þrisvar í viku í óper-
um, auk $1200 vikulauna. Hvað
knúði manninn til þess að varpa
öllu þessu frá sér?
Á götuhorni í Arequipa, bæ
«