Vikan - 11.03.1976, Side 2

— Ég var nú ekki gamall, þegar ég tró'upp /
fyrsta skipti.
— Kaupið var að mig minnir heilar fimm-
hundruð krónur á mann.
— Auðvitað fór ég alveg í rus/ yfir þessu
glataða tækifæri.
’.addi í faðmi fjölsky/dunnar. Eiginkonan heitir Sigurrós Marteinsdóttir, en synirnir eru Mar-
teinn Böðvar níu ára og ivar Örn sex ára.
■OBBBI
— Þeim datt þá í hug að spyrja, hvort ég gæti
SDilað á trommur.
FLESTIR JETLAST
,,Ég verö allavega að
hætta áöur en fjölskyldan
flýr aö heiman. Börnin
hlæja bara aö mér og vilja
varla þekkja mig. Þaö ligg-
ur viö aö þau séu farin aö
spyrja, hvers vegna ég geti
ekki verið venjulegur eins
og hinir pabbarnir."
Það er Þórhallur Sigurðs-
son, oftast kallaður og
þekktur undir nafninu Laddi
sem þannig svaraði, þegar
Babbl spurði hann, hvort
og þá hvenær hann ætlaði
að hætta í skemmtibrans-
anum. Laddi er nú mættur
hjá Babbli og ætlar góðfús-
lega að láta rekja úr sér
garnirnar, svo langt sem
þær ná...
,,Eg var minni og lék því
eiginmanninn."
,,Ég var nú ekki gamall, þegar
ég tróð upp í fyrsta skipti, og það
vill svo skemmtilega til, að þar
notuðum við segulband, rétt eins
og við Halli gerum í dag. Þetta
átti sér stað í Hveragerði, þegar ég
var þrettán ára gamall. Við vorum
fengnir til þess tveir félagar að
leggja til skemmtiatriði á skóla-
skemmtun, sem haldin var þetta
vor. Þetta var byggt upp á lagi,
sem spilað var af segulbandi, og
við félagarnir lékum hjón, sem
voru að dansa eftir þessu lagi.
Félagi minn var næstum helmingi
stærri en ég, og að sjálfsögðu
lék hann eiginkonuna. Þetta var á
þeim tíma, að ég var ekki byrjaður
að stækka."
,,Og hvernig voru svo viðtök-
urnar?"
,,Við fengum alveg frábærar
viðtökur viðstaddra, bæði foreldra
og skólasystkina. Enda fór það
svo, að við urðum að endurtaka
atriðið á skemmtun hjá kvenfél-
aginu í Hveragerði. Þær vildu óðar
og uppvægar fá okkur til að
skemmta hjá sér, sem við að
sjálfsögðu gerðum fúslega. Það
var held ég í fyrsta skipti, sem
ég fékk borgað fyrir að koma fram
og skemmta. Kaupið var að mig
minnir heilar fimmhundruð krónur
á mann. Og ef við höfum í huga
að nú eru tæplega sextán ár
síðan, þá held ég, að það hafi
bara verið sæmilega vel borgað.”
,,Hvað tók svo við hjá þér?"
,,Nú, svo skemmti ég bara
heimilisfólkinu næstu árin. Ég er
fæddurog uppalinn hafnfirðingur,
og við bjuggum þar öll mín upp-
vaxtarár utan eitt, þegar við
vorum búsett í Hveragerði, því
móðir mín vann þar á hótelinu
í eitt ár."
„Eitthvað hefurðu þefað af
hljómsveitarbransanum hér
áður?"
,,Já, ég var nítján ára, þegar ég
byrjaði með hljómsveitinni Föxum
sem einn af stofnendum hennar.
Að ég skyldi vera með í stofnun
þessarar hljómsveitar, er eitt það
merkilegasta sem ég hef reynt í
sambandi við misskilning. Þannig
var, að kunningi minn einn, sem,
hafði einhverja hugmynd um að
ég kynni að spila á gítar, kom að
máli við mig og spurði, hvort ég
vildi ekki vera með í hljómsveit,
sem ætti að setja á laggirnar.
Ég var alveg til í það, en sagði
honum jafnframt, að ég kynni
ekkert á gítar.
,,Gítarkunnáttan var aðeins
nokkur vinnukonugrip.”
Einhvern veginn tók hann það
samt í sig, að ég væri snillingur
á gítar og var jafnframt búinn að
segja hinum strákunum, sem
stóðu að stofnun hljómsveitarinn-
ar, að ég væri svo klár, að ég
þyrfti ekki annað en heyra lag
flautað einu sinni, þá gæti ég
spilað það. Kunnáttan var svo ekki
meiri en það, að ég kunni fimm
eða sex vinnukonugrip eins og
það er kallað. Hvað um það. Ég
mætti á fyrstu æfinguna, og áður
en fyrsta lagið var á enda, rann
sannleikurinn upp fyrir þeim hin-
um. Ég kunni bara alls ekkert á
gitar. Eftir nokkrar bollaleggingar,
fengu þeir mér í hendur talsvert
þykka bók, sem var uppfull af
gítargripum, og sögðu mér, að ég
hefði viku til að læra þau, og þá
gæti ég verið með. Nú í millitíð-
inni, meðan ég sat sveittur við að
læra gripin, auglýstu þeir eftir
gítarleikara. Svo rann upp dagur-
inn, þegar átti að reyna nýja
gítarleikarann og sjá, hvort ég
væri búinn að læra eitthvað.
Strákarnir komu heim og sóttu
mig, en frá mér var svo farið til
að sækja trommarann. Sá var
trúlofaður, og kærastan hans var
ekki á því að hann væri að flangs-
ast í hljómsveit, svo hún tók sig til
og faldi fötin hans, þannig að
hann komst ekki út. Og trommu-
lausir fórum við á æfinguna.
,,Endaði svo sem syngjandi
trommari í Föxum."
Á æfingunni kom í Ijós, að ég
var litlu nær því að vera gítar-
snillingur en viku áður. Þeir til-
kyrintu mér, að þeir gætu ekki
beðið eftir væntanlegri snilli
minni, svo að ég yrði ekki með.
Auðvitað fór ég alveg i rusl yfir
þessu glataða tækifæri. Þetta sáu
strákarnir og vorkenndu þessum
áhugasama vesaling og gátu ein-
hvern veginn ekki fengið það af
sér að reka mig heim. Þeim datt
þá í huga að spyrja hvort ég gæti
spilað á trommur. Ég kunni það
auðvitað ekki, en var tilbúinn að
reyna, og það gekk alveg furðu-
lega vel. Ég virðist hafa haft
einhverja dulda hæfileika í
trommuleiknum, því ég komst
fljótt upp á lagið með að halda
taktinum, og þar með var tromm-
arinn kominn. Þá kom upp annað
vandamál, söngurinn. Þeir tveir,
sem höfðu ætlað sér að sjá um
'1
i
sönghliðina, þóttu ekki gera það
nógu vel, svo ég var spurður,
hvort ég kynni eitthvað af lögum.
Ég kunni það, og þar með var ég
orðinn syngjandi trommari."
,,Hvenær var svo spilað í fyrsta
skipti?"
,,Hann Páll Dungal, sennilega
sá eini af okkur, sem var með
einhverja bissnisstilburði í þessu,
var nokkuð fljótur á sér í sambandi
við ráðningarnar. Þvf áður en við
vorum tilbúnir til að koma fram
opinberlega, þá var hann búinn að
ráða okkur til að spila austur á
Seyðisfirði í samkomuhúsi þar,
sem heitir Herðubreið. Þetta var
árið 1966 og síðasta eiginlega
síldarárið. Palli réði okkur þarna
fyrir allt sumarið, sagði forráða-
manni hússins, að þessi hljóm-
sveit væri samsafn þaulæfðra
hljómlistarmanna. Þessu var trúað
og við ráðnir. Við vorum svo
sveittir og streittir við æfingar
uppá hvern dag, áður en við lögð-
um í hann. Auðvitað létum við
Palla hafa það óþvegið fyrir að
Ijúga svona í manngreyið, en þetta
varð ekki aftur tekið, og við
urðum bara að hugsa um það
eitt að reyna að standa við þessi
ótímabæru loforð Palla.
,,Ég varð alveg þegjandi hás
á fyrsta ballinu."
,,Og fyrsta ballið?"
,,Við spiluðum í fyrsta skipti
17. júní og það ekki bara á einu
balli, heldur tveimur. Um daginn
vorum við á balli á Seyðisfirði
í Herðubreið, en um kvöldið
spiluðum við svo í Ásbíói á Egils-
stöðum. Við þóttum standa okkur
vel á þessum böllum, enda var
ekki erfitt að ná upp stemmningu
á böllum á þessum tíma, þegar allt
óð í sild og brennivíni. Annað
verra var það, að þegar líða tók
á ballið á Egilsstöðum, þá var ég
alveg að missa röddina. Trúlega
hefur það verið vegna þess.að ég
hafði aldrei sungið svona lengi
stanslaust. Bara tekið nokkur lög í
einu á æfingum. En þá var það,
að Halli bróðir kom til sögunnar
eins og bjargandi engill. Hann var
þá staddur á Egilsstöðum í sölu-
ferð, og þar sem hann hafði sung-
ið áður með hljómsveit úti í
Texas, ákváðum við að biðja hann
að leysa mig af. Við urðum auðvit-
að að fá leyfi hjá hússtjórnanda
til þess að gera þessar breytingar,
og eftir að við höfðum sagt
honum, að Halli hefði sungið með
hljómsveit í Texas, var auðsótt
mál, að hann fengi að leysa mig
af."
,,Var ekki mikið sukk á ykkur
þarna fyrir austan?"
,,JÚ, blessaður vertu. Við réð-
um okkur til að byrja með í vinnu
hjá hreppnum við að leggja heljar-
mikla vatnsleiðslu og vorum lengi
vel í vatninu, því síldin lét á sér
standa. En sumum okkar gekk illa
að tolla þarna, því freistingarnar
voru miklar og alltaf verið að bjóða
í partý og veislur. Og fólk var
ekkert að binda sig við helgarnar,
ef það langaði að skemmta sér."
AÐ .
,,Hvað stóð þetta fjör svo
lengi?"
,,Ég var á Seyðisfirði fram á
haustið, en þá hætti ég með
hljómsveitinni, fór til Reykjavíkur
og hóf nám í húsgagnasmíði
hjá tengdaföður mínum. Strákarn-
ir komu svo aftur í bæinn nokkru
seinna. Um eða uppúr áramótum
'66-'67 hugsuðu þeir sér aftur til
hreyfings með hljómsveitina Faxa
og báðu mig að vera með, og við
hófum æfingar af fullum krafti.
Ég var þá ekki enn búinn að
jafna mig af hæsinni frá sumrinu
áður og treysti mér ekki til að
byrja aftur að syngja. Ég dró þvi
Halla bróður með mér á æfingu,
og þeir ákváðu að taka hann inn
sem söngvara. Þennan vetur spil-
uðum við mest í Þórscafé og
Breiðfirðingabúð."
,,AI Bishop heyrði fyrst í
okkur í Þórscafé."
,,Var það þennan vetur, sem
drögin voru lögð að Noregsferð-
inni frægu?"
,,Ekki kannski ferðinni sjálfri,
en þennan vetur kynntumst við Al
Bishop. Það vildi þannig til, að eitt
kvöldið, þegar við vorum að
spila í Þórscafé, tókum við eftir
því, að svertingi var mættur á
staðnum. Og fljótlega tókst okkur
að grafa það upp, að þarna var
mættur söngvarinn frægi Al
Bishop, sem um þetta leyti var að
skemmta á Hótel Borg. Jafnframt
fréttum við, að hann væri að leita
að hljómsveit til að hafa með sér
á ferð um landið, sem til stóð að
fara næsta sumar. Eftir aallið
kom Al til okkar og sagðist vera
svo ánægður með okkur, að hann
langaði til að fá okkur með sér
í þessa ferð. Við vorum auðvitað
himinlifandi og slógum strax til.
Þessi hringferð um landið með Al
var í einu orði sagt stórkostleg og
alls staðar var fullt, þar sem við
komum fram, því Al var frægur og
vinsæll á þessum árum."
,,En utanferðin?"
,,AI Bishop bjó um þessar
mundir í Noregi, og hann skaut
þvi að okkur þarna um sumarið,
hvort við værum ekki til í að koma
til Noregs með honum. Við vildum
auðvitað ólmir fara út og verða
frægir. Við fórum síðast í júlí,
og ég var þarna úti í 3 mánuði.
Þetta tímabil er eitthvert það stór-
kostlegasta í mínu lífi. Hvar sem
við komum fram í þessari ferð,
var eins og Bítlarnir væru á ferð.
Allir vildu koma og sjá okkur,
þessa bítla frá islandi."
,,Ég stal kavíar ofan á
franskbrauðið."
,,Var þetta þá bara dans á
rósum?"
,,Ja, seinni hluti ferðarinnar var
þrælgóður. Hins vegar lofaði upp-
hafið ekki sem bestu. Fljótlega
eftir að við komum út komum við
einu sinni fram, en eftir það fór
allt í hund og kött. Al sinnaðist
eitthvað við umboðsmanninn
sinn, sem var búinn að skipuleggja
þessa ferð, og það endaði með

2 VIKAN 1 1. TBL.
ll.TBL. VIKAN 3