Vikan - 11.03.1976, Page 21

Hann fyllti pallinn á litla vöru-
bílnum af sandi,' tók í handfang-
ið og sturtaði sandinum. Þetta end-
urtók hann hvað eftir annað. Sand-
haugur fór að myndast fyrir fram-
an hann.
— Þetta verður hóll, sem ég get
gengið í, sagði hann. — Ég gteti
leikið, að tindátarnir færu út að
berjast.
Hann stökk út úr sandkassanum,
hljóp yfir gólfið, tók trommuna,
sem við höfðum þarna í leikher-
berginu. Hann settist á sandkassa-
brúnina og fór að slá trommuna
með trommukjuðunum.
— Fín, fin, fín tromma, sagði
hann. — Ó tromma, svona full af
hljóðum. Hægt hljóð. Hratt hljóð.
Mjúkt hljóð. Hart hljóð. Marshljóð.
Hljóð, sem hleypur. Hljóð, sem
stendur kyrrt. Tamtaratam. Takt I
takt, segir tromman. Ot að berjast
— út að berjast, segir tromman.
Komdu, komdu. segir tromman.
Eltu mig. Eltu mig. Eltu mig.
Hann setti trommuna varlega frá
scr, steig aftur upp í kassann og
fór að hrófla upp sandhaug.
— Nú byrja ég, sagði hann. —
Ég bý til hátt fjall. Hátt, hátt
fjall. Og allir hcrmcnnirnir berjast
um að komast upp á toppinn a
þessu fjalli. Þá langar þessi ósköp
til þess að komast allra efst á tind-
inn á þessu fjalli.
Hann var fljótur að byggja fjall-
ið sitt, tók nokkra tindáta og setti
þá víðs vegar i fjallið, alla á lcið-
inni upp á fjallstindinn.
— Þeim tókst ekki að komast
upp í dag, sagði hann. — Þeir
fara allir inn í húsið sitt. Þeir
snúa við og veifa. Þcir veifa og eru
hryggir. Þá langaði svo til að kom-
ast upp á tindinn. En engum þeirra
tókst það í dag.
— Og þá urðu þcir hryggir,
er það ckki, af því að þeim tókst
ekki það, sem þá langaði til? sagði
óg.
— Já. Dibs andvarpaði. — Þá
langaði það svo. Og þeir reyndu.
En þeim tókst það ekki, ekki alla
leið upp. En þeir fundu þó að
minnsta kosti fjallið sitt. Og þeir
klifruðu að minnsta kosti upp fjall-
ið. Upp! Upp! Upp! Alla löngu
leiðina. Og smástund héldu þeir,
að þeir kæmust upp á tindinn.
Og á meðan þeir héldu það,
voru þeir glaðir og ánægðir.
— Þú meinar, að þeir hafi orðið
glaðir af því einu að reyna að
komast upp? sagði ég.
— Já, svaraði Dibs. — Það er
svona með fjöll. Hefur þú nokkurn
tíma gengið upp á fjall?
— Já, en þú Dibs?
— Já. Einu sinni. Ég komst ekki
alla leið upp á tindinn, sagði hann
og það var löngunarhreimur t rödd-
inni. — En ég stóð niðri og horfði
upp fjallið. Mér fannst, að öll
börn ættu að hafa fjall að klifra
í út af fyrir sig. Og mér finnst,
að öll börn ættu að eiga stjörnu
á himninum, stjörnu, sem þau ættu
ein. Og mér finnst, að öll börn ættu
að hafa tré, sem þau ættu ein. Það
ersvoleiðis, sem mérfinnst það ætti
að vcra, bætti hann við og horfði á
mig til áherslu um leið og hann
sagði það.
— Þér finnst þessir hlutir mikil-
vægir, cr það ekki? spurði ég.
— Jú, svaraði hann. — Mjög
mikilvægir.
Hann tók upp skófluna og gróf
djúpa holu í sandinn. Þá tók ég
eftir þvi, að hann hafði tekið einn
tindátann og sett til hliðar. Þegar
hann var búinn að grafa holuna.
tók hann þcnnan tindáta og setti
hann á botninn á holunni, og mok-
aði sandi yfir hann. Þcgar hann var
búinn að fylla holuna af sandi,
jafnaði hann yfir hana með skófl-
unni.
— Hann er grafinn, sagði Dibs,
og beygði sig í áttina til mín. —
OG það er ekki bara, að hann sé
grafinn, heldur ætla ég nú að búa
til nýtt og stórt fjall ofan á gröf-
inni. Ha:” kemur aldrei aldrei upp
úr þessari gröf Hann fær aldrei
aldrei tækifæri til þess að komast
upp á fjall.