Vikan - 11.03.1976, Side 23

— Auðvitað geri ég það, sagði
Dibs. — Heddu. Og nokkra fleiri
í skólanum. Og svo er það Jake,
garðyrkjumaðurinn okkar, og Millic
sem þvær fyrir okkur. Og Jake
hcfur sagað greinar af einu stóra
trénu f garðinum hjá okkur. Það
var tréð utan við gluggann minn
og það var svo nærri, að ég gat
teygt mig út um gluggann og náð í
það. En pabbi vildi, að þeir skæru
af því. Hann sagði, að það skemmdi
húsið. Og ég horfði á Jake klifra
upp í tréð og saga af greinarnar.
Ég opnaði gluggann og sagði, að
tréð væri vinur minn, og ég mætti
ekki missa þessa grein, og ég sagði
honum, að ég vildi ekki, að hann
sagaði hana af. Og Jakc sagaði
hana ekki af. Og svo fór pabbi út
og sagði, að hann vildi láta taka
hana af, því hún væri allt of nærri
húsinu og skemmdi heildarsvipinn
á trénu. Jake sagði honum, að mér
þætti svo vænt um þessa grein,
því að ég gæti teygt mig í hana út
um gluggann. Svo sagði pabbi, að
hann vildi samt láta taka hana af.
Pabbi sagði, að hann kærði sig ekki
urn, að cg væri að hanga út um
gluggann. Hann sagðist ekki hafa
vitað, að ég hefði tekið upp á þvi,
og hann sagði, að þá hefði hann
látið setja sterkt öryggisnet fyrir
gluggann svo ég dytti ekki út.
Svo sagði hann við Jake, að hann
skyldi saga greinina af og það strax.
Ogjake sagðist skyldu saga svolitið
af, svo greinin rækist ekki í húsið,
en ég næði samt i hana, þvi að mér
þætti vænt um þessa grcin. Pabbi
sagði, að ég ætti heila hauga af
öðru dóti að leika mér að. Hann
lét Jake saga greinina af svo langt
frá glugganum, að ég gat ekki með
nokkru móti náð í hana. En Jake
bjargaði endanum af greininni fyrir
mig og sagði, að ég gæti fengið að
hafa hana inni i herberginu mínu
— hann sagði, að það væru ekki
öll tré svo heppin, að finasta grein-
in þeirra byggi i húsi. Hann sagði
mér. að þetta væri ævagamalt álm-
tré. Hann sagðist halda, að það væri
kannski tvö hundruð ára og liklega
hcfði samt aldrei ncinum þótt eins
vænt iim trcð og mér. Svo fékk
ég að hafa greinina inni hjá mér.
Ég hef hana þarennþá.
- Hvenær var þetta? spurði ég.
Fyrir cinu ári. sagði Dibs.
— En Jakc gat ekki að þessu gert,
hann neyddist til þess að saga
greinina af. Svo settu þau þetta
öryggisnet fvrir gluggann. Þau
fengu mann til að koma og gcra
það. Hann setti net fyrir glugg-
ann minn og líka fyrir gluggann
hjá Dorothy.
— Vissi einhver, að Jake gaf þér
greinina, sem hann sagaði af?
spurði ég.
— Ég veit það ekki. Ég hef aldrei
sagt neinum það. Ég hef hana bara
hjá mér. Ég hef hana þar enn. Ég
vil ekki láta neinn taka hana. Ég
myndi sparka og bíta þann, sem
reyndi að taka hana.
— Þér þótti undurvænt um þessa
grein?
— Ójá, sagði Dibs.
— Ertu mikið meðjake?
— Já. Alltaf, þegar ég gat farið
út í garðinn, var ég með Jake. Hann
sagði mér allt mögulegt. Hann
sagði mér frá heilögum Frans frá
Assisi. Hann lifði fyrir löngu löngu
og honum þótti svo vænt um fugla
og tré og vindinn og líka rigning-
una. Hann sagði, að þau væru vinir
sínir. Og þau eru líka vinir, betri
en fólkið, sagði Dibs og lagði
áherslu á hvert orð.
Hann gekk eirðarlaus um leik-
herbergið.
— Ég horfi á tréð, sagði hann.
— Enn horfi ég á tréð. Á vorin
kemur laufið og blöðin grænu, þvf
að rigningin gefur þeim grænt líf
enn einu sinni. Og svo breiða blöð-
in úr sér, því að þau eru svo glöð
yfir, að það skuli vera komið vor
aftur. Og allt sumarið búa þau til
skugga, svalan skugga. Og svo á
veturna feykjast blöðin burtu. Jake
segir, að á haustin komi vindur-
inn og taki þau með sér í ferðalag
kringum heiminn. Einu sinni sagði
hann mér frá síðasta blaðinu, sem
var eftir á trénu. Hann sagði, að
síðasta laufið væri hryggt, því að
það héldi, að allir hefðu gleymt sér
og það yrði aldrei frjálst og gæti
ekkert farið. En vindurinn sneri
við til þess að sækja þetta eina
laufblað og fór með það í skemmti-
legustu ferðina, sem hann hafði
nokkurn tíma farið. Hann sagði, að
síðasta laufblaðið hefði farið um
allan heiminn og séð allt það fall-
egasta, sem til væri í heiminum.
Og þcgar laufið og vindurinn höfðu
farið um allan heiminn, komu þau
aftur f garðinn okkar, sagði ^Jake,
því að laufið langaði svo að hitta
mig aftur. Og Jakc fann það undir
trénu einn daginn um veturinn.
Það var svo þreytt og Svo þunnt og
svo útslitið eftir þessa löngu ferð.
I ramhald í næsta blaði.
GISSUR
GULLRASS
E-FT/F?
BILL KAVANAGH £.
FRANK FLETCUER