Vikan - 11.03.1976, Qupperneq 28

Nafn.
Heimilisfang.
Sendist! Vángur H.F. Vesturgötu 10, Reykjavík.
Dimplex
OLÍUFYLLTIR
RAFMAGNSOFNAR
Báöar tegundir ofnanna hafa öryggisstraumrofa,
sem kemur í veg fyrir, aö ofninn geti ofhitaö og
getur hann því ekki brennt föt eöa klæöi.
A hverjum ofni er sjálfvirkur hitastillir, sem lagar
sig eftir lofthita herbergis, en ekki eftir yfirborös-
hita ofnsins.
Ofnarnir eru— sérstak-
lega hentugir, þar sem
næturhitun verður vift-
komið. og kemur þá spar-
neyti þeirra mjög vel f
l|ós.

73
VANGURHE
VESTURGÖTU10 SÍM119440 & 21490 REYKJAVIK
Vinsamlegast sendið mér verð og myndallsta um
Dlmplex rafmagnsofna.
MARl
ÞAÐ SEM ÁÐUR ER KOMIÐ:
Marianne d’Asselant drepur eig-
inmann sinn t einvígi á sjálfa
brúðkauþsnóttina og fljr í dauðans
ofboði á náðir Svartbaks, ruddalegs
sjóara, sem tekur að sér að koma
henni undan til Frakklands. Skip
þeirra brýtur á strönd Bretagne, og
Svartbakur hverfur Mananne, en
hún lendirt klóm strandþjófa ásamt
frönskum flóttamanni, Jean Le Bru.
Jean verður fyrstur manna til að
njóta blíðu Marianne, og þau
hyggja á flótta saman. Marianne
trúir því vart eigin eyrurn, þegar
hún fréttir, aðJean sé flúinn og hafi
orðið einum strandþjófanna að
bana á flóttanum. Fokið virðist í
flest skjól, en þá kemur Svartbakur
aftur til skjalanna, dulbúinn sem
frcendt hins fallna strandþjófs.
Æðisgenginn flótti þeirra Marianne
heppnast, og brátt liggur leiðin til
Parísar. þar sem Mananne vonast til
að hitta frœndfólk sitt. Hún er ekki
fyrr búin að koma sér fyrir á
þœgilegu hóteli en Jean Le Bru
skýtur upp kollinum, og þegar hún
neitar að þýðast hann, hefir hánn
sín grimmilega með því að láta taka
hana fasta. Henni er gefið að sök að
hafa komist inn ílandið á ólöglegan
hátt.
Hún vafði teppinu um axlir sér
og byrjaði að ganga fram og aftur
á þessum fáeinu fermetrum, sem
henni voru ætlaðir. Við þetta hlýn-
aði henni smátt og smátt og hún
glaðvaknaðí. Hún varð að hugsa
og það skýrt, ef hún ætlaði ekki
að rotna hér I þessu fangelsi á
meðan lögregluþjónar Napóleons
voru að gera það upp við sig, hvort
þeir ættu að loka hana inni I enn
myrkari dýflissu, taka hana af lífi
eða senda hana aftur yfir til Eng-
lands. Hún var engan veginn viss
um, hvað gert yrði við útlaga,
scm snéru heim á ólöglegan hátt.
Nicolas hafði ekki sagt he'nni það
berum orðum, sennilega ekki viljað
vekja hjá henni óþarfa ótta, en
henni sagðist svo hugur, að þeirra
biði cngin sæla.
Hún vissi heldur ekki nákvæm-
lega hvar hún var niðurkomin.
Lögrcgluþjónarnir höfðu að vísu
sagt henni, að þetta væri St. Lazare
fangelsið, en það sagði henni ekki
neitt. Einu fangelsin, sem hún vissi
nokkur deili á, voru Tower I
London og skipsfangelsin 1 Ply-
mouth. En þar sem þetta fangelsi
hlaut að vera undir stjórn lögreglu-
stjórans, þá var um að gera að reyna
að ná tali af honum sem allra fyrst.
Rétt var það, að hún hafði ekki
lengur bréfið undir höndum, en
hún mundi enn þau lykilorð, sem
Nicolas hafði látið hana læra utan
að.
Hún varð því að ná fundi þessa
mikilvæga manns, en til þess varð
hún að draga að sér alla athygli sem
unnt var. Þögnin sem umlék hana
var óþolandi. Til þess að missa
ekki kjarkinn, hugsaði hún um Jean
Le Bru og hvað hún myndi gera
við hann, ef örlögin væru henni
nógu hliðholl til þess að færa henni
hann, helst bundinn bæði á hönd-
um og fótum. Þessi aðferð hreif.
Reiðin ólgaði í henni og hugsun
hennar varð skýr. Hún byrjaði
að lemja á dyrnar og öskra af öll-
um lífs-og sálarkröftum.
,,Ég vil hitta lögreglustjórann.
Ég heimta að hitta lögreglustjór-
ann.”
í fyrstu gerðist ekkert, en hún
hélt áfram að öskra án þess að
missa móðinn. Eftir dálitla stund
heyrði hún fótatak, en því næst
birtist harðneskjulegt nunnuandlit
I gægjugati á hurðinni.
,,Hvað eiga þessi læti að þýða?
Ætlið þér að vekja alla?”
,,Mér er alveg sama um það. Ég
hef verið höfð fyrir rangri sök. Ég
er ekki útflytjandi, heldur Mari-
anne Mallerousse og það stendur
skýrt og greinilega í skilríkjum
mínum, sem ég fékk raunar ekki
tækifæri til þess að taka með
mér. Ég vil ná tali af lögreglustjór-
anum.”
,,Lögreglustjórinn er ekki viðlát-
inn svona um miðja nótt. Farið að
sofa. Ég efast ekki um að mál yðar
verður tekið fyrir í fyrramálið.”
,,Ef það getur beðið til morguns,
þá get ég ekki séð af hverju mér
var ekki leyft að sofa I mínu eigin
rúmi. Maður skyldi halda að eldur
hafi verið laus, svo mjög höfðu þeir
hraðann á þessir blessaðir lögreglu-
þjónar. ’'
,,Þeir vildu ekki eiga það á
hættu, að þér styngjuð af. ”
, ,Mér þykir leitt að þurfa að segja
yður það systir, en þér vaðið reyk.
Ég var nýbúin að fá mér herbergi
þarna á gistihúsinu eftir langa og
crfiða ferð. Því skyldi mér hafa
28 VIKAN 11. TBL.