Vikan - 11.03.1976, Síða 32

við þung augnlokin mókti gaum-
gæfið og óútreiknanlegt augnaráð.
Hakan, sem skagaði upp fyrir efnis-
mikinn hálsklút, bar vott um skap-
festu. Mjóar axlirnar, sem jafnvel
vcl sniðin fötin náðu ekki að dylja
og grannur líkaminn, bjó yfir tals-
verðum þokka. Marianne hafði
ávallt hugsað sér lögreglumann sem
cinhvers konar hálfmenntaðan
rusta, en þá hugmynd hafði hún
aðallega fengið af lestri bóka eftir
Tobias Smolett. Hins vegar komst
hún nú að þeirri niðurstöðu, að
þessi maður vaeri áreiðanlega eng-
inn kjáni. Vissulega gat hann orðið
henni skeinuhacttur, en þcssi fyrr-
verandi byltingarsinni bar hertoga-
nafnbótina af vissri glæsimennsku.
Fouché tók nú að ganga hægt
fram og aftur um herbergið. Hann
var enn mcð hcndurnar fyrir aftan
bak og beið þess að hlýða á frá-
sögn stúlkunnar. Er ekkert gcrðist
stansaði hann fyrir framan hana og
hallaði sér lítið eitt fram á við.
,Jæja?’’ sagði hann hæðnislega,
,,hvað hafið þér að segja yður til
málsbótar? Þessar vesalings nunnur
cru búnar að gera mikið til þcss
að hafa upp á mér og nú loksins
þegar ég er hingað kominn virðist
þér ekki getað stunið upp nokkru
orði. Á ég kannski að hjálpa yður?"
Mariannc leit hálfóttaslegnum
augum í andlit þessa manns.
,,Það kæmi sér vissulcga vel,"
sagði hún svo af einlægni. ,,Sann-
lcikurinn er sá, að ég veit ekki
almennilcga hvar ég á að byrja."
Þcssi sakleysislegajátning fékk
lögrcglustjórann til þess að brosa
lítið eitt. Hann dró til sín stól og
scttist andspænis fanganum.
,,Gott og vel. Ég skal fúslega
játa að lögregluyfirheyrsla hlýtur
að vera nokkurt nýnæmi fyrir stúlku
á yðar aldri. En hvað heitið þér?"
..Marianne Anne Elizabeth
d'Asselnat de Villifranchc.”
,,Þér eruð þá útflytjandi. Það cr
mjög alvarlegt mál. ’ ’
,.Ég var aðcins nokkurra mánaða
gömul. þegar farið var með mig
yfir til Englands, þ.e. eftir að
forcldrar mínir höfðu verið leiddir
undir fallöxina. Ég var send til
frænku minnar sem bjó þar. Gcrir
það mig að útflytjanda?”
,Ja, alla vegana gerðust þér það
ekki af frjálsum vilja. En haldið
áfram, segið mér upp alla söguna.'
Nú hikaði Marianne ekki lengur.
Nicolas hafði ráðlagt henni að vera
fullkomlcga einlæg við hertogann
af Otranto. Sjálfur hafði hann skýrt
frá kjarna málsins í bréfinu, en þar
scm þctta bréf var niðurkomið í
Compas d'Or eða gat allt eins vcrið
glatað, var eins gott fyrir hana að
draga ekkert undan.
Er hún hafðí lokið við frásögn-
ina sá hún sér til mikillar undrunar
að lögreglustjórinn dró bréf upp
úr vasanum og hún þekkti það
undir eins. Þetta var bréfið frá
Svartbak. Fouché brosti lítillega og
hélt á því milli langra, grannra
fingra sér.
,,En...” sagði Marianne og greip
andann á lofti. ,,Þetta er bréfið
mitt. Hvers vegna létuð þér mig
segja frá þessu öllu saman úr því að
þér vissuð það þegar? ’ ’
,,Til þess að vita hvort þér mynd-
uð segja sannleikann. Og ég er full-
komlcga ánægður með niðurstöð-
una."
,,Ó, ég skil," sagði Marianne.
..Lögregluþjónarnir hljóta að hafa
leitað ! herbergi mínu. Þeir fundu
þetta bréf og fengu yður það.”
,,Alls ekki. Þeim datt það ekki I
hug. En þér skuluð ekki áfellast
þá. Nei. málið er miklu einfald-
ara. Það var komið mcð tösku yðar
í ráðuneytið I dögun I morgun og
það var maður, sem var viðstaddur
þegar þér voruð handteknar, sem
kom með hana."
..Monsieur Bobis! En hugulsam-
ur. Hann gat með engu móti
vitað...”
..Dragið ckki of fljótfærnislegar
ályktanir, stúlka góð! Ég hef ekki
minnst cinu orði á Bobois. Hann
myndi áreiðanlega hcldur ekki hafa
gerst svo djarfur. Þessi vildarvinur
yðar, sem kom með töskuna rudd-
ist bókstaflega inn í svcfnhcrbcrgið
mitt og næstum dró mig fram úr
rúminu. Ég verð að játa, að hann
taldi sig að nokkru ciga sök á
handtöku yðar.
Þcssar ruglandi upplýsingar æstu
upp forvitni hennar. Hún glcymdi
því sem snöggvast, að hún var
fangi og við hvern hún var að tala
og sagði: ,,í guðanna bænum
hættið að tala svona við mig undir
rós. Ég botna hvorki upp né niður
í þessu. Hver hefur tekið upp
hanskann fyrir mig? Og hver hefur
gcrst svo djarfur að ryðjast inn í
svefnherbergi yðar?"
Fouché tók neftóbaksdós úr vcst-
isvasa sínum og fékk sér duglega í
nefið, en sagði siðan.
,,Hver? Nú auðvitað Surcouf.
Enginn nema korsíkumaður dirfist
að ónáða lögreglustjóra með þess-
um hætti.'’
,,En...ég þekki hann alls ekki,"
sagði Marianne ráðalaus og hún
virtist ekki svo lítið undrandi,
að þessi ókunni maður, scm virtist
þó nokkuð mikilvægur, skyldi
skjóta upp kollinum í lífi hcnnar.
,,Nei, en þér virðist hafa haft
töluverð áhrif á hann og þeim mun
mciri, þar sem mér skilst, að það
hafi einmitt verið einn af hans
mönnum, sem lagði fram kæruna
á hcndur yður. ”
,,Rétt er það. Maðurinn strauk
úr skipsfangelsi í Plymouth. Við
urðum samskipa hingað til Frakk-
lands og lentum raunar í sameigin-
legu skipbroti, en mér var ómögu-
legt að fá hann til þess að trúa því,
að ég væri ekki útsendari prins-
anna.
Þrátt fyrir loforðið, sem hún
hafði gefið Svartbak, þá forðaðist
hún að minnast á atvikið I hlöð-
unni, enda taldi hún að það kæmi
lögreglunni ekki beint við.
,,Til er fólk, sem er haldið þess
háttar þráhyggju," sagði Fouché
hinn rólegasti. Hann fékk sér aftur
I nefið og dæsti.
,,Gott og vel. Nú eigið þér
aðcins eftir að bera mér skilaboðin
frá Mallerousse. Ég vona að þér séuð
ekki búnar að gleyma þeim?"
,,Hann sagði orðrétt: „Fyrrver-
andi vitorðsmennn Saint Hilaire,
þeir Guillevic, Thomas og La Bonté
hafa stigið á land í Morbihan og
cru komnir til Ploerme. Það er
almenn skoðun, að þeir séu komtlir
til þess að sækja peningana, sem
Saint Hilaire faldi, en ég er ekki
viss um. að það sé raunvcrulegt
markmið þeirra.’’
Á meðan hún romsaði þessu upp
úr sér, sá hún að Fouché yggldi
sig. Hann reis á fætur og tók aftur
að ganga um gólf. Hann tautaði
citthvað fyrir munni sér og Mari-
anne dró þá ályktun, að hann væri
ekki sem ánægðastur. Loksins sagði
hann argur.
, .Mallerousse hlýtur að bcra mik-
ið traust til yðar fyrst hann treystir
yður fyrir svona mikilvægum upp-
lýsingum. Það var eins gott, að
ekkert kom fyrir yður á leiðinni.”
,,Er þetta svona mikilvægt?"
Glöggskyggn augu lögreglustjór-
ans litu á hana eins og hann gæti
lesið leyndustu hugsanir hennar.
,,Miklu mikilvægara en þér getið
með nokkru móti gert yður I hugar-
lund. Að þér spyrjið svona bendir
til þess, að þér séuð ekki viðriðnar
þetta samsæri, ella mynduð þér vita
hversu mikið er í húfi. En hvað
sem öðru líður, þá þakka ég yður
fyrir. Þér getið nú skipt um föt."
..Skipt um föt? En hvar eru föt-
in mín? Og hvers vcgna?"
„Fötin yðar eru þarna á bak við
skýlið. Ég þarf víst varla að taka það
fram, að þér cruð frjálsar ferða yðar.
Á hinn bóginn hygg ég að það sé
best, að þér yfirgefið þetta fangelsi
svo að ’lítið beri á. Klæðið yður því
í snatri og fylgið mér síðan. Ég ætla
að sækja abbadísina. ’ ’
Marianne lét ekki segja sér þetta
tvisvar. Hún fór á bak við skýlið,
scm stóð úti í cinu horninu og
flýtti sér úr fangafötunum. Hún
hafði ekki þurft að vera I þeim
lengi, en nógu lengi til þess að
hún hafði megnustu óbeit á þeim
og henni var það mikill léttir að
fara aftur í voðfelldu undirpilsin,
mórauða kjólinn og hlýju kápuna.
I þessu herbergi var ekkert sem
líktist spegli, en það gilti einu.
Henni var.fyrir mestu að verða aftur
sjálfri sér lík og það eins fljótt og
auðið var.
Þegar hún var alklædd gekk hún
aftur fram í herbergið. Þar mætti
henni valdsmannsleg kona í nunnu-
klæðum og þó að andlit hennar
væri að vísu afmyndað af fitu,
bjó hún samt enn yfir nokkurri
fegurð. Abbadísin brosti vingjarn-
lega til hennar.
,,Það er gott að þér skulið ekki
þurfa að gista þennan stað lengur.
Ég óttast mest að sá tími, sem þér
eydduð hér, muni skilja eftir sig
óþægilcgar minningar.”
„Tíminn var það stuttur, að
minningarnar munu fljótlega fyrn-
ast. ”
Þær skiptust á nokkrum fleiri
kurteisisorðum, en því næst var
Marianne komin fram á gang ásamt
Fouché. Þau gengu á eftir nunnu,
sem fylgdi þeim að stiga, sem lá
niður að inngangi, cn þar fyrir utan
beið vagn lögreglustjórans. Abba-
dísin taldi fara best á því, að enginn
hinna fanganna kæmust á snoðir
um brottför hennar. Þær myndu
ganga út frá þv! sem vísu, að hún
hefði verið látin í cinangrunar-
klcfa.
„Hvert ætlið þér me.ð mig?”
spurði Marianne.
,,Það er ekki afráðið ennþá,”
svaraði lögrcglustjórinn. ,,Koma
yðar var satt að segja heldur óvænt.
Ég þarf að hugleiða málið.”
,,Ef yður er sama vilduð þér þá
ekki fara með mig eitthvert, sem ég
get fengið mér að borða. Ég hef
ekki smakkað mat síðan í gærkvöldi
og er að sálast úr hungri. ”
Fouché brosti að þessari ungæð-
islegu matarlyst.
..Væntanlega vcrður hægt að út-
vega yður eitthvað í svanginn,”
sagði hann. ,,En stígið nú upp í
vagninn,” bætti hann við og lét
á sig hatt. Hönd teygði sig innan
úr vagninum og henni var hjálpað
inn. ,,Aaaa,” sagði djúp rödd,
,,mér þykir vænt um, að þér eruð
frjáls á ný.”
Þróttmikill handleggur næstum
því lyfti Marianne inn í vagninn
og hún settist á flauelssessu. Fyrir
framan hana sat brosandi maður og
MARIANNE
32 VIKAN 11. TBL.