Vikan - 11.03.1976, Page 38

<c
mátti ekki heyra á það minnst.
— Farðu út og leiktu þér svolitla
stund, sagði Mónika, — og vertu
úti á meðan ég tala við Maju
móðursystur.
Anna-Kaja gretti sig, en fór samt
út. Þegar Maja móðursystir kom,
faldi hún sig bak við runnana og
horfði á hana ganga inn í húsið.
Þá settist Anna-Kaja á tröppurnar
og beið.
Og beið og beið.
Svo opnuðust dyrnar, og Maja
móðursystir kom út mcð tösku í
hendinni. Ferðatösku. Hún settist
á tröppurnar við hliðina á Onnu-
Kaju.
— Já, clskan mín. Mér datt í
hug, hvort þú vildir ekki vera hjá
mér í nokkra daga. Mig langar svo
til að hafa einhvern til að spjalla
við, og svo þarf mamma þín að gera
ýmislegt, sem þú mátt ekki trufla
hana við.
— Ég skal vcra hjá þér, sagði
Anna-Kaja hátíðlega. — En ég vcrð
að fara heim aftur á föstudaginn,
því að þá þarf ég að þvo föt af
brúðunni minni.
Maja móðursystir kinkaði kolli.
Svo tók hún í hönd stúlkunnar, og
þser leiddust niður tröppurnar.
Mónika stóð í dyrunum með
Pétur á handleggnum. Hún var
mcð tárin í augunum, cn það var
áreiðanlega best, að barnið væri hjá
Maju, uns búið væri að ganga frá
öllu.
Maja sneri sér við á stéttinni.
— Hann er góður maður, sagði
hún. — rasaðu nú ekki um ráð
fram.
Anna-Kaja hafði ekki haft sig í
frammi til þessa, cn r.ú kallaði hún
hátt og greinilega:
— Pétur asni! Þetta er allt þér
að kenna.
Svo gengu hún og Maja hönd í
hönd út á viðkomustað strætis-
vagnsins.
Þær sáu ekki, að Mónika skcllti
aftur hurðinni, stóð dálitla stund
í forstofunni með grátstafinn í
kverkunum. Síðan þaut hún inn í
svefnherbergið, fleygði sér á rúmið
og grét taumlaust með barnið I
fanginu.

LOK OG LÆS
Hér á dögunum, þegar Geit
Hallgrímsson skrapp til London
að ræða við Wilson, dró hann
langan hala af alls konar mönn-
um á eftir sér. Flestir áttu að vera
honum til ráðuneytis I viðræð-
um við breska Ijónið, en svo
voru líka þeir, sem ætluðu að
scgja fréttir af fundinum, sem
síðan reyndist ekki nokkur leið
að fá fyrr en mörgum dögum
síðar. Þar á meðal Eiður frá sjón-
varpinu ásamt upptöku-
mönnum.
Ekki er hægt að segja, að þeir
sjónvarpsmenn færu erindislcysu
til London, þótt þeir hefðu
ekkert upp úr snattinu I kring-
um Geir og Wilson. Þeir brugðu
sér nefnilega út á götur stórborg-
arinnarog tóku menn tali til þess
að forvitnast um afstöðu þeirra I
fiskveiðideilu íslendinga og
breta, ennfremur á bjórkrá og
tóku upp samræður kráargesta
um sama efni.
Þáttur þessi var prýðilega
heppnaður, fróðlegur og
skcmmtilegur. En það, sem
vakti mesta athygli mína, var
frammistaða fólksins á götunni.
Eiður lét þess sérstaklega getið,
að viðtölin við fólkið á götunni
væru birt óbreytt, og mig minn-
ir m.a.s., að hann segði, að engu
viðtali hefði orðið að sleppa,
þótt allir hefðu verið óviðbúnir,
sem hann sneri sér tii. Allir
virtust hafa myndað sér skoðun
á málinu, og öllum tókst að gera
skammlaust grein fyrir sínu
máli.
Fleirum en mér hefur eflaust
orðið á að bera þennan þátt
saman við aðra af líku tagi, sem
teknir hafa verið upp hér á
íslandi. Og þvílíkur munur!
Þcgar sjónvarpsmenn fara með
hljóðnemann og myndavélina
niður I bæ, þá er frammistaða
fólksins á götunni yfirleitt slík,
að maður bara roðnar fyrir
framan sjónvarpstækið heima I
stofu. Afskaplega margir sýna
hreinlega dónaskap, láta spyrj-
anda elta sig með hljóðnemann
og snúa sér hálfpartinn undan,
þegar þeir svara. Svarið er líka
oftast, að viðkomandi hafi enga
skoðun á málinu, og þegar spyrj-
andi gerir örvæntingarfulla til-
raun til þess að knýja fram ein-
hver svör, þá er gripið til ein-
hverrar klissju úr fjölmiðlum,
án þess reynt sé að styðja málið
neinum rökum. Og oftar, en
ekki er þetta sett fram á klúð-
urslegan hátt, jafnvel vitlausu
máli.
Hvað veldur þessum regin-
mun? Erum við íslendingar
svona óttalega heimskir, dóna-
legir og skoðanalausir? Ljótt
væri, ef satt væri. Ég er heldur
ekki á því, að sú sé raunin. Ég
er einmitt þeirrar skoðunar, að
rslendingar fylgist almennt mjög
vel mcð því, sem cr að gerast.
En þeir eru upp til hópa lítt
færir um að tjá sig, og þar
liggur hundurinn grafinn. Eigi
þeir að gera grein fyrir máli sínu
opinbcrlega, eru þeir hreint eins
og fjandinn sjálfur hafi heimtað
sálir þeirra, fara að hiksta og
stama og böggla fyrir sér orðum,
eða að munnurinn á þeim hrein-
lega læsist aftur.
Ég hef tilhneigingu til að
kenna skólakerfinu hér um. Nú
er ég raunar ekki kunnug
kennsluháttum I Bretlandi, en
mér kæmi ekki á óvart, að þar
væri lögð meiri rækt við að örva
skapandi hugsun og gera fólki
kleift að vinna sjálfstætt, gera
grein fyrir verkefnum sínum og
tjá sig um námsefnið.
Hér á Islandi og eflaust víða
annars staðar I heiminum hefur
mjög lengi ráðið ríkjum sú
kennsluaðferð, sem einkum
byggist á yfirheyrslum og könn-
un k'-nnara á því, hvort nem-
andi hefur lesið það, sem hon-
um var fyrir sett. Að öðru leyti
hefur nemendum verið uppálagt
að þegja og hlusta á það, sem
kennarinn hefur að segja. Fram-
lag nemenda hefur eingöngu
verið utanbókarlærdómur.
Þannig var þetta alla mína skóla-
tíð, og þannig er þetta enn I fjöl-
mörgum skólum.
Fólki, sem hefur verið sagt að
þegja og hlusta I allt frá átta
árum upp I 13—15 ár, er sann-
arlega vorkunn, þótt því bregði I
brún, þegar allt I einu er rekinn
hljóðnemi upp 1 andlitið á því
og það vinsamlegast innt skoð-
ana á málefnum llðandi stundar
— og það úti á götu innan
um fjölda manns, og miskunn-
ariaus myndatökuvélin skammt
undan. Engin furða, að því verði
fótaskortur á tungunni, eins og
kellíngin sagði.
Ég verð að játa, að ég er ekki
vel kunnug skólastarfinu nú til
dags, en mér finnst blátt áfram
óhugsandi, að það geti verið eins
ömurlega ófrjótt og niðurdrep-
andi og á minni tíð, sem er nú
reyndar ekkcrt löngu liðin. Ég
vona bara, að sú kynslóð, sem
nú er I fyrstu bekkjum barna-
skólanna, fái að njóta ögn
mannúðlegri og vitlegri
kennsluhátta og verði kannski
örlítið færari um að gera grein
fyrir máli slnu — þó ekki væri
annað — heldur en við, sem
hana höfum alið.
K.H
MEÐflL ANNflRRA QRÐfl