Vikan - 18.08.1977, Síða 21

óþolinmóður. „Þetta er greinilegt
slys. í fyrsta lagi var maðurinn
morfínneytandi og í öðru lagi---”
„Mjög gáfulegt, Cuttle. Þér
dragið þessa ályktun út frá
sárunum, sem eru á vinstri handleg
hans. og ég sem hélt, að þau hefðu
komið, þegar hann datt!”
Cuttle skildi ekki háðið hjá
Larkin og svaraði grafalvarlega:
„Nei, þetta eru för eftir morfin-
dælu. Þau sjást ævinlega á
morfinneytendum. Og það er eng-
inn vafiáþvi, hvernigþetta hefurátt
sér stað. Maðurinn hefur verið
undir áhrifum og því svo máttfar-
inn, að hann hefur hrasað. Og 1
fallinu hefur hann rekið höfuðið í
lestaropskarminn og brotið höfuð-
kúpuna.”
„Það hefur sveimér verið fall í
lagi! Það hefur ekki einungis
mölvað á honum höfuðið, heldur
líka snúið við vösum hans!”
„Ö, það!” Cuttle bandaði með
hendinni, eins og það væri algjör-
lega einskis virði. „Það hefur
einhver af þriðja farrýmisfarþegum
átt leið fram hjá og notað
tækifærið til þess að skoða í vasa
hans. Það sannar ekkert."
„En það gæti víst ekki verið, að
einhver hafi drepið hann til þess að
ná í eitthvað, sem hann hefði i
vösunum?” spurði Larkin.
Cuttle hló storkandi.
„Gáfaður morðingi, eða hitt þó
heldur,” sagði hann við Larkin. „Ef
yður langaði til þess að koma
einhverjum fyrir kattarnef hér á
skipinu, hvað munduð þér gera?
^leygja honum fyrir borð auð
vitað. Þér munduð ekki vera svo
vitlaus að ganga svo frá líkinu, að
allir gætu skoðað það.”
„Nei, ekki ef mér ynnist tími til
að fleygja því fyrir borð!” svaraði
Larkin. „En segjum nú, að ekki
hafi unnist tími til þess--”
Cuttle þagði. Hann kveikti sér í
vindlingi og fleygði eldspýtunni yfir
borðstokkinn og stakk höndunum
djúpt niður í frakkavasana. Andlit
hans varð stíft og arðneskjulegt
eins og venjulega, er hann fylgdist
með aðförum tveggja háseta, sem
tóku lik Arthurs Bonners og báru
það á börum aftur á skipið.
„Það er nú svo,” muldraði hann.
,, Það er víst best að fara niður og fá
sér bjór.”
Fólkið yfirgaf staðinn hvert á
fætur öðru. Larkin stóð kyrr og
horfði á hásetana, er þeir hurfu á
brott með börurnar. Fyrst er þeir
voru komnir úr augsýn, tók hann
eftir Dorothy —.
6. KAFLI
Dorothy stóð og lét hallast upp
að stoð einni. Hún var klædd
hvitum ullarfrakka og hafði brett
kraganum upp. Það var eitthvað
við útlit hennar, er hún stóð þarna
og skalf í morgunkuldanum, sem
minnti Larkin á lítið lamb, sem
villst hafði frá hjörðinni og stóð i
höm undir kofavegg. Hann var
raunar viss um, að það var ekki af
kulda að hún skalf, heldur einhverju
öðru. Hún var sem lömuð. Hún
glápti á hann, án þess að hún virtist
sjá hann. Svipur hennar minnti á
mann, sem gekk í svefni. Hann
gekk til hennar. Hún hélt áfram að
glápa á hann, eða í gegnum hann.
Svipur hennar var alltaf hinn sami.
„Góðan daginn, Dorothy,” sagði
Larkin.
„Góðan daginn.”
Hödd hennar var fjarlæg eins og
miðilsrödd.
„Þetta er Arthur, er það ekki?”
spurði Larkin og undraðist sjálfur,
hvað hann gat verið nærgætinn í
málrómi.
„Jú,” svaraði hún.
Hún starði ennþá á hann með
sama tómleysisaugnaráðinu.
„Reynið að gráta, Dorothy,”
sagði Larkin blíðlega. „Lofið tár-
unum að renna eins og þau vilja.
Yður mun verða léttir að þvi."
„Ég get ekki grátið, Glen.” Hún
horfði alltaf á hann án þess að sjá
hann. „Ég get ekki grátið. Tára-
kirtlarnir eru þurrir. Það er eins og
mér sé sama um allt.”
„Já, ég skil það svo vel, en reynið
samt, Dot. Þér megið gjaman
styðjast við öxl mína, er þér grátið,
það sér okkur enginn.
Dorothy hristi höfuðið sljólega.
En allt í einu virtist sem hún
vaknaði af dvala. Það var skelfing í
augum hennar, og þau voru eins og
augu í barni, sem hefur martröð.
Hún rétti fram höndina og greip í
handlegg Larkins. Hánn fann
neglur hennar nema við hold sitt.
„Komið Glen — við skulum
fara!”
„Fara? — — Hvert?”
„Bara héðan burtu.”
Larkin hélt af stað frameftir
skipinu. Dorothy hélt enn með
krampakenndu taki um handlegg
hans. Hún gekk við hlið hans með
löngum skrefum og fyrirmannlegu
fasi. Hann lét hana ráða ferðinni.
Hún hélt áfram út að bógnum, eins
og hún vildi helst fara hraðara en
skipið sjálft.
Er þau voru komin svo langt, að
lengra varð ekki farið, sleppti hún
handlegg hans. Hún studdi olnbog-
anum á borðstokkinn, lyfti höfðinu
og andaði djúpt að sér og með
áfergju þokufullt loftið, á meðan
hún hlustaði á öldugljáfrið við
skipshliðina. Larkin sneri sér að
henni.
Framhald í næsta blaði.
SKIPULAGÐAR HOPFERÐIR
ÖLL ALMENN
FERÐAÞJÓNUSTA
EINSTAKLINGSFERÐIR
Samvinnuferöir
Austurstræti 12 Rvk. simi 27077
33. TBL. VIKAN 21