Dagur - 14.04.1909, Síða 3

8. tbl.
DAGUR.
31. bls.
Gólfskórnir kalífans.
Eptir Maurus Jökai.
(Framh.)
„Elsku dóttir mín!“ sagði kalífinn.
„Fyrir framan höll mína standa þrjátíu
úlfaldar klyfjaðir brúðargjöfum. Þeim skulu
íylgja fimm hundruð fræknir riddarar, er
þar biða einnig á hestsbaki. Þú verður á
morgun komin út á reginhaf, — en þar
bíður eptir þjer og býst við komu þinni
unnusti þinn Abdallah. — Jeg bið hjartanlega
að heilsa honum! —Þetta æfintýri fer ekki
annara á milli en okkar."
Zehíra fjell yfirkomin af örvæntingu til
fóta íöður sínum.
.Faðir minn, — sjá þú aumur á mjer,
— fyrirgef þú mjer!“
Abderam brosti.
„Er jeg reiður við þig? — Gef jegþjer
ekki blessun mína? — Hef jeg gert þjer
nokkuð illt? — Hef jeg haft í hótunum
við þig?“
„En Alíben?"
„Enginn skal skerða eitt hár á höfði
Alíbens eptir minni skipun!“
„Lofar þú mjer því?“
„Jeg sver það við Allah!“
Zehíra vissi vel, hvers virði sá svar-
dagi var. Enginn skyldi skerða eitt hár á
höfði Alíbens eptir skipun Abderams. Ab-
deram aleinD, sem ekki hafði stjórn ásjálfum
sjer, ætlaði að takast á hendur böðulsem-
bættiðl
Fetta var henni full ljóst.
„Rjettu mjer hönd þína til staðfestingar
þessu heitorði þínu.“
„Gerðu svo vel!“
Og meðan Zehíra kyssti hönd föður
síns aptur og aptur til að lýsa innilegri
þakklátssemi sinni, neri hún á höndina með
fingrunum ilmduptinu góða, með einkenni
legu lyktinni.
Abderam sneri aptur til herbergja sinna.
Alíben beið þar eptir honum.
„Gakk þú nær, trúi þjónn minn 1“ mælti
kalífinn.
Alíben gekk til hans.
„Fyrir mörgum árum hjet jeg því, að
dag þanu, sem dóttir mín færi að heiman
til brúðkaups síns, skyldi jeg gefa sverðið
mitt góða, sem jeg haíði í orustunni við
Tanger, þeim þjóni mínum, sem að kveldi
þess dags hjeldi vörð við rúmið mitt. Kom
Þú nú og haf þit við mig sverðaskipti."
Alíben tókst að sitja á sjer. Hann
brá ekki einu sinni litum, þegar hann fjekk
að vita, að Zehíra íæri í dag áleiðis til
Gibraltar, þar sem Abdallah var fyrir.
Hann fjell til fóta kalífanum og kyssti
á höud hans.
En þá fór hryllingur um hann allaD.
Hann fann og þekkti lyktina, sem sagði
honum, að hann hefði kysst hönd dauða-
engilsins.
En Abderam kláppaði mjög mildilega
og blíðlega á kinnina unglingsins, — eins
og hann vildi tjá honum enn ljósar ást
sina og sjerstaka velþókDun á honum.
„Og tak þú nú kóraninn og berðu hann
á eptir mjer; við skulum gera bæn okkar
hjá gröf Amadíns!“
Alíben titraði eins og strá.
Hann vissi undir eins hvað kalífinn
fór, þegar hann sagði, að þeir skyldu „biðjast
fyrir hjá gröf Ainadíns". Zehira hafði einu
ainni trúað honum fyrir því, en að eins
þorað að hvísla því að honum fjarska lágt.
Amadín var föðurbróðir Abderams og
rjeð fyrir Sadí næstur á undan honum.
Abderam ljet myrða frænda sinn á laun
og settist sjálfur að völdum. Minnisvarða
og gröf Ijet hann gera hinum myrta manni
innan hallar. En enginn vissi hvar sú
gröf var.
Pegar Abderam ljek grunur á, að ein-
hver hinna ungu sveina sinna renndi hýrum
augum til einhverra af ambáttum hans, var
kalífinn vanur að sýna honum sjerstaka
hylli sína. Sumir voru slíkir einfeldningar,
að þeir stærðu sig af þessu í sinn hóp. Og
mestur heiður var sá, að mega biðjast
fyrir ásamt kalífanum sjálfum hjá gröf
einhvers, sem var horfinn öllum lifendum
og allir tilbáðu sem heilagan spámann, en
enginn vissi nein frekari deili á, nje hvert
hann væri horfinn.
En frá gröf Amadíns kom enginn aptur.
— Kalífinn gekk nú á undan, en
Alíben var á hælum honum og reyndi að
bregða sverðinu, sem kalífinn gaf honum.
En sá galli var á sverðinu, að ekki
var unnt að bregða því. fað var rígneglt
í slíðrin.
Sveinninn sá nú, að hann var verjulaus,
en kalífmn hafði mæki mikinn og 'bitran
við hlið sjer.
Sveinninn var væskilmenni að burðum,
en kalíflnn jötunn að vexti og rammur að
afli og hefði getað gert út af við hann í
greip sinni.
Níu steinsúlur hjeldu uppi þakinu á
svefnsal kalífans, — allar voru þær úr
dýrum steini, en sú er innst var úr jaspis.
Abderam bauð Alíben að ýta jaspis-
súlunni til hliðar.
Alíben varð forviða. Hann ýtti á og
undfi' eins ljet súlan undan og snerist til
hliðar. Undir henni reis upp marmarahella,
sem lyptist upp sjálfkrafa af huldu fjaður-
magni.
Undir henni komu í ljós tíu marmara-
tröppur, er lágu niður í leyni-hvelfingu.
(Niðurlag næst).
Maurus Jökai,
höfundur sögu þessarar, er ungverskur,
fæddur 19. febr. 1825 í Komorn. Hann
ljest litlu fyrir aldamótin síðustu. — Eptir
hann liggja mestu kynstur af skáldsögum,
og allmikið af leikritum og ljóðum. Eru
margar af skáldsögum hans frægar mjög,
t. d. >Gullöld Sjöborgalands«, — >Ung-
verski aðalsuiaðurinn<, — >Leiksoppar
ástarinnart o. fi.
A sögum hans er opt einkennlegur
austrænn þjóðsagnablær, sem minnir á
>Þúsund og ein nótt«. Hann lýsir snilld-
arlega þjóðlífi Ungverja að fornu og nýju,
hugarflug hans og skapandi þróttur í-
myndunaraflsins er með afbrigðum, og
verður hann því opt íburðarmikill og
öfgakenndur. En allar eru sögur hans
hugþekkar og skemmtilegar.
Jökai var þingmaður og ritstjóri blaðs-
ins >Hon< 0: >Föðurlandið<, sem út kom
í Buda-Pest, og var mjög frjálslyndur og
föðurlandsvinur hinn mesti.
>Gólfskórnir kalífans< er fyrsta sagan
í smásögusafni eptir hann, er heitir >Lxf
og ást<. — Út því mun >Dagur« birta
fleiri sögur.
TJndirritaður hci'ur til sölu
húB ásamt verzlun og
verslunaráhöldum
á Flateyri.
Lysthafendur snúi sjer til min sem
fyrst, munnlega eða pr. talsímann.
Guðm. G. Sverrisen,
Flateyri, Talsími 7.
„ K vennablaðið “
fæsf hjá
ritstjóra „Dagsins.“
II| a« eru hinir heiðruðu
lliCU kaupstaðarbúar mint-
ir á, að öll börn í kaupstaðnum, 10—14
ára gömul, eins þau, sem ekki hafa gengið
í barnaskólann í vetur, eiga að ganga
undir prófið við barnaskólann nú í vor.
ísafirði, 14. apríl 1909.
Þorvaldur Jónsson.