Vikan - 22.02.1940, Síða 7

VIKAN, nr. 8, 1940
7
andi. — Ef ég væri í standi til að eiga
hana, skyldi ég ekki hika.
-----Um það leyti urðu allmiklar breyt-
ingar á störfum mínum, og mér gafst sjald-
an tækifæri til að frílista mig. Til Skapta
kom ég ekki, og fylgdist ekki lengur með
viðureign þeirra Betu og Týra. Um vorið
frétti ég, að hún væri á förum vestur.
Ég slangraði ofan að skipinu, tók í hönd
Betu yfir borðstokkinn og árnaði henni
góðrar ferðar og farsællar heimkomu. Svo
hvæsti eimpípan í síðasta sinn, og skipið
lagði frá landi.
Ég kom auga á Skapta og Gyðu, labb-
aði til þeirra og gaf mig á tal við þau.
— Sjáið þið, hvar hann stendur, sagði
Gyða allt í einu og bandaði höfðinu til
tunnustafla. Mikið rétt, þar stóð vinur vor,
Týri, fölur og klökkur og veifaði hattin-
um.
— Er nú ekki gengið saman með þeim ?
spurði ég.
— Heldurðu, að hann Týri hafi framtak
í sér til að biðja sér konu, þó að hann
dauðlangi til þess, svaraði Gyða fyrirlit-
lega. — Svo setti hann víst fyrir sig, að
hún er þetta stærri, það vanta ekki „fá-
fengilegheitin“. Hann gaf henni samt kon-
fektkassa að skilnaði, og hélt lengi í hend-
ina á henni. Hver veit, nema hann bregði
sér vestur í sumarfríinu sínu, það mætti
segja mér það.
En Týri fór ekki vestur, og Beta kom
ekki suður haustið eftir, eins og við höfð-
um öll vonazt eftir. Hún var heima hjá sér
um veturinn, þarna vestur á fjördunum.
-----Tvö ár liðu frá því að Týri stóð
uppi á tunnustaflanum og veifaði harm-
þrunginn hattinum sínum, þar til hann
sagði mér, að nú væri von á Betu. Hann
vissi það úr bréfi, sem hún hafði skrifað
Gyðu.
— Hvað skal hún vera að gera hingað
um þetta leyti árs? spurði ég.
Það vissi Týri ekki, en hann var harla
glaður yfir því að eiga í vændum að sam-
einast henni á ný, ef svo mætti að orði
kveða. Við höfðum stundum minnzt henn-
ar, og ævinlega með söknuði, því að hún
var sólskinsbarn og hafði auðgað líf okk-
ar þær stundir, sem við höfðum notið sam-
vistar hennar.
Týri var í góðri stöðu, og hafði búið
ágæta vel um sig í tveggja herbergja íbúð,
þó vissi ég, að honum leiddist stundum.
Hann var einn þeirra manna, sem þurfa
að eiga glaðlynda og ærslafulla krakka.
— Nú ættir þú ekki að láta Betu sleppa,
því að það er kona, sem vert er um að tala.
— Hún er anzi stór, sagði hann hugs-
andi. — En fríðleikskvenmaður er Beta,
og væn er hún og vel verki farin.
Það breiddist bros yfir andlit hans.
Við þögðum og lásum sitt í hvoru blaði.
Þá segir Týri upp úr lestrinum: — Þarna
hefir einn verið að taka meistarapróf í
norrænu, og staðið sig fjandi vel. Kann-
ast þú við manninn?
— Nei, ég veit bara, að hann er vestan
úr fjördunum eins og Beta.
-----Svo leið hálfur mánuður, þá fór
ég að hitta Týra, og vonaði satt að segja,
að ég sæi Betu þar, en hann var þá einn
heima.
Var þá Beta ekki komin enn? Jú, en það
var enginn hægðarleikur að hafa hendur
í hári hennar. Hún hélt til hjá frændfólki
sínu, sem var nýflutt í bæinn, og kom rétt
í mýflugumynd til Skapta og Gyðu. Ósköp
voru að heyra þetta, var hann þá ekki far-
inn að sjá stúlkuna. Jú, Skapti hafði hringt
í gærkvöldi og sagt, að Beta væri þar.
— Þú hefir líklega ekki verið lengi að
dóla þér á milli húsanna?
— Því er nú árans ver, að ég fór þang-
að ekki strax. Ég vildi ekki láta líta svo
út, að mér væri mikið í mun að sjá hana,
og var að rangla stundarkorn um göturn-
ar. Þegar ég kom þangað, heyrði ég, að
hún var að bjóða góða nótt inni í gang-
inum, en svo staldraði hún eins og fimm
mínútur hjá mér. Við ætluðum að kyrr-
setja hana, en það héldu henni engin bönd.
Hún var búin að lofa því að koma á til-
tekinn stað kl. 10.
— Stefnumót kl. 10. Það er glæfralegt,
sagði ég íbygginn. — Jæja, þú hefir þá
aðeins séð hana. Er hún ekki alveg eins
og hún var.
— Blessaður vertu, henni hefir stórfarið
fram. Hún hefir grennst, og er því nettari
á vöxt. Svo er eitthvað við andlitið á henni,
sérstaklega augun, sem gerir hana svo
ljómandi fallega.
— Það hafa auðvitað verið ástarglamp-
ar. Hvað gerir þú nú?
— Ég er að hugsa um að bjóða henni
hingað annað kvöld, og sjá svo, hverju
fram vindur.
Dyrabjöllunni var hringt.
— Nú kemur hún, sagði ég. En það var
'þá bara lítil stúlka, sem bar út blað. ♦
Ég tók við blaðinu og renndi augunum
yfir bæjarfréttirnar. Hver skollinn! Ég las
aftur, og enn einu sinni sömu fréttina,
rétti síðan Týra blaðið þegjandi og benti
honum á, hvað hann ætti að lesa.
Hann starði, augun í honum sýndust
kúptari og kringlóttari en endranær, ég
sá það greinilega, að hann hvítnaði í fram-
an. Þetta var líka reiðarslag. Beta trúlofuð
þessum norrænumeistara, sem tók próf á
dögunum.
— Ekki hefir honum þótt hún of stór,
sagði ég illkvitnislega.
Vinur minn heyrði ekki til mín, hann
starði enn á blaðið, loks mælti hann:
— Mikill bölvaður asni gat ég verið.
Hvert tölublað VffiUNNAR
kemur fyrir auga
30.000 manns.
Auglýsið í Vikunni.
Athugasemd
við æviágrip Jóns Vigfússonar.
Herra ritstjóri!
I 4. tbl. Vikunnar þ. á. er grein með
fyrirsögninni: „Gráskeggurinn með barns-
augun“. I formála greinar þessarar, sem
er ritaður af yður, til að fylgja ævisög-
unni, sem á eftir fer, úr hlaði, dragið þér
upp mynd af manninum, sem ævisagan er
af. Mynd þessi gefur að mínu áliti að
nokkru leyti ranga hugmynd um mann-
inn. Þar eð maður þessi er margra ára
kunningi minn og viðskiptavinur og ég tel
myndina, sem þér dragið upp af honum,
geta orðið honum til leiðinda og e.t.v. tjóns,
þá leyfi ég mér hér með að biðja yður
fyrir eftirfarandi athugasemdir í blað yðar.
Jón Vigfússon er ekki „guðs volaður
vesalingur“ eða ,,hvítvoðungur“, hann er
mikið sóttur garðyrkjumaður hér í bæ,
sem oft hefir 3—4 menn í vinnu. Hann
hefir umsjón með fjölda trjágarða hér í
bæ og er sívinnandi hraustleika- og dugn-
aðarmaður, síglaður og ræðinn, enda bráð-
greindur og skemmtilegur í viðmóti. Hann
ritar að mínu áliti eftir atvikum dágóða
hönd og villulitla eftir því sem við má
búast. — Það er satt, að hann býr
í lélegum húsakynnum, en það er hvorki
af fátækt eða nízku. Og ágengur er Jón
ekki, því að hann selur vinnu sína ávallt
ódýrara en almennt verkakaup er. Jón er
laus við áníðslu á öðrum og vill helzt láta
aðra hafa sem minnst fyrir sér. Hann
vinnur mikinn hluta ársins að heita má
dag og nótt og hefir því mjög lítinn tíma
til heimadvalar. Á hinn bóginn er hann
afar áhugasamur starfsmaður og mjög
elskur að verki sínu, sem er að prýða
jörðina. Ég tel mig geta fullyrt að hann
gleymi sjálfum sér í starfinu, og þar mun
vera ráðningin á því, hve lítið hann hugsar
um sjálfan sig. Jón er drengur góður,
tryggur, vinfastur og vinmargur, og f jöldi
manna hér í bæ heimsækir hann og marg-
ur mun hafa fengið hjá honum góðan
„baunasopa", þ. á. m. undirritaður. Jón er
síungur í anda og langt frá að vera gamal-
menni, þó að hann sé nú kominn um
sjötugt, enda sístarfandi. Ég hygg, að sá,
er situr í góðu næði hjá Jóni í „hesthús-
inu“ hans — sem þér kallið svo — yfir
spjalli og kaffisopa, taki lítið eftir, hvort
silki eða strigapokar eru í rúminu hans.
Það er að minu áliti hvorttveggja fjar-
stæða, að líkja Jóni við ómálga hvítvoð-
ung og farlama gamalmenni. I mínum huga
er hann fjörugur, síungur starfsmaður.
Ég veit, að grein yðar er ekki skrifuð
í illum tilgangi, en það er áreiðanlegt að
þér hafið að nokkru misskilið Jón.
Reykjavík, 5. febr. 1940.
Sveinbjörn Jónsson.
Ég hefi ekki nefnt Jón Vigfússon „guðs
volaðan aumingja“, en líkt honum við hvit-
voðung um hrekkleysi í viðmóti og sjón.
S. B.