Vikan - 22.02.1940, Qupperneq 8

8
VIKAN, nr. 8, 1940
5-mínútna saga:
í L/FTUIII
^uma daga er veðrið svo dásamlegt,
að kaupsýslumenn syngja við raust,
meðan þeir raka sig. Packard Morton var
í svo góðu skapi, að hann söng hástöfum,
en vita laglaust, gamalt danskvæði. Morton
var síður en svo nokkur spjátrungur, en
þenna morgun fannst honum tilhlýða að
halda sér til fyrir vorinu. Hann var hepp-
inn í viðskiptum, heilsugóður og vel kvænt-
ur, svo að það var ekki að furða, þó að
hann nyti lífsins þenna fagra vordag.
Elsa beið hans með morgunverðinn í
bláa morgunsloppnum með gullnum ísaumi.
1 öll þau ár, sem þau höfðu verið gift, hafði
hún aldrei verið hirðulaus um sjálfa sig.
Allt hjónabandslegt sleifarlag var fjarri
hennar skapi, og henni var gefið sérstakt
lag að halda öllum sínum kvenlega yndis-
þokka og huliðshjúp. Hún var ávallt vön
að bera honum morgunverðinn sjálf, glöð
í bragði og ástúðleg. Ef til vill bar hún
ekki skynbragð á störf hans í viðskipta-
lífinu, en hún sýndi áhugamálum hans for-
vitnislega nærgætni að minnsta kosti. Ótal
oft hafði honum dottið í hug, er hann virti
konu sína fyrir sér, að hún væri vissulega
tigin kona, hún gæti skartað í drottning-
arklæðum.
Hann var svo léttur á sér þenna morg-
un, að hann langaði til að dreifa gleði og
ánægju umhverfis sig. Og því ekki að gera
Elsu glatt í geði! Loðkápan með silfur-
refnum — hann hafði ágætlega efni á að
kaupa kápuna.
— Það var þetta með kápuna, sagði
hann upp úr þurru, — það er allt í lagi
með hana. Ég skil bara ekki, hvað kven-
fólkið gerir við loðkápur, þegar veturinn
er búinn og komið vor. Já, ég veit, þetta
eru tækifæriskaup, — var það ekki það,
sem þú sagðir, elskan mín? — Keyptu
hana bara.
Það glaðnaði heldur en ekki yfir henni.
Hún var eins og lítil stúlka, sem fær kon-
fektöskju. — Elsku bezti, meinarðu þetta?
En hvað þú ert góður. Það eru tækifæris-
kaup. í dag er gott veður, en á morgun get-
ur kuldinn komið aftur.
Hún laut ofan að honum og kyssti hann
á hvítgljáandi skallann eins og telpu-
krakki, sem kann sér ekki læti fyrir fögn-
uði. Og svo þegar þau kvöddust í anddyr-
inu, smellti hún rembingskossi á ennið á
honum. — Ég kem og sæki þig í skrifstof-
una í dag og verð þá í nýju kápunni, og
svo borðum við saman úti. Mig langar til
að sjá upplitið á þeim, þegar ég birtist í
þeirri nýju! Bless!
Packard Morton var í sjöunda himni,
honum hafði tekizt að gleðja konu sína og
aukið sína eigin ánægju um leið. Veröldin
var eitt brosandi land!
Það var dálítil kredda, sem hann hafði.
Þegar hann kom í skrifstofubygginguna
og beið eftir lyftunni, tók hann til að telja.
Ef hann komst ekki lengra en upp að
fimm, þá var dagurinn happadagur, —
kæmist hann upp að tíu, ekki nema svona
og svona, — en fimmtán eða meira gaf
tilefni til varúðar þann daginn. í dag þurfti
hann hreint ekki að telja, dyrnar voru að
lokast á eftir fólki, sem ætlaði upp með
lyftunni, og hann slapp inn á síðasta
augnabliki.
Á þriðju hæð bættist stúlka í hópinn.
Allra laglegasta stúlka, bara hreint sú
fallegasta stúlka, sem hann hafði augum
litið. Morton tók ofan hattinn sinn og hélt
á honum í hendinni, og gaf stúlkunni auga
útundan sér. Hún var ung og hrífandi
með korngult hár og gleym-mér-ei augu.
Sennilega af góðu fólki og allt svoleiðis,
kurteis og elskuleg, og með spónnýjan
Parísarhatt. Það var verulega ánægjulegt
að finna nálægð hennar í lyftunni.
Og svo brosti hún til hans. Eitt augna-
blik var sem hjartað staðnæmdist í brjósti
hans. Gat þetta verið? Var hún að brosa
til hans? Og þá fór hjartað af stað aftur
með þessum líka feiknar hraða. Lyftan
staðnæmdist aftur og fólk kom og fór, en
hann gaf því engar gætur. Stúlkan færði
sig nær honum, og hann leit aftur á hana.
Jú, jú, rétt var það, — hún brósti svo
undur blítt og vingjarnlega.
Ösjálfrátt rétti Morton úr sér, en hugur
hans flaug eins og tappi í kampavínsflösku
í hóflausri dagdraumavímu.
Hann var að kalla grannur — ekki feit-
ur — nuddið hafði gert sitt gagn, en hann
var vitlaus, skraddarinn, sem alltaf sagði:
— Einum þumlung víðari buxnastrengur,
hr. Morton. Hann skyldi fá að éta þuml-
ungana ofan í sig. Fjörutíu og sjö ár er
enginn aldur — í broddi lífsins!
Hann leit á stúlkuna aftur. Já, það var
bros og góðlátleg glettni í gleym-mér-ei
augunuin. Hugurinn smaug í gegnum heið-
bláinn með leifturhraða. Og enn þá þok-
aðist lyftan upp á við, hærra og hærra.
Suðurhafseyjar — blátt haf, blár him-
inn — hvítar strandir — pálmatré og
kókoshnetur — þau tvö ein — og ástin.
Elsa færi ekki að gera veður út af þessu,
— hann gæti séð fyrir því, — fengið henni
^tlllllllllllllllllllllllllllllllllllllJlllltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll l/j
I Eftir WALTER DERANTY. |
llllllllllll■lllllllllllll■lllllll■■llllllllllllll■ll■llllllllllllll■■lll■■lllll■llll■llllllll■llv'*
stórar eignir. Ef til vill þótti henni vænt
um hann, en hVernig eru ekki hjónaástir
eftir tuttugu ára sambúð ? Vinátta og
gagnkvæm virðing, getum við sagt. Auð-
vitað varð að forðast að særa Elsu, — það
væri hægt með því að hafa að yfirskini
brýn verzlunarerindi til Ástralíu. Og svo
þegar þangað væri komið —. Brennandi
sól, blár himinn, hvítir sandar og fagur-
iimaðar, brúnar meyjar. En verzlunin ? Fé-
lagi hans tæki við henni að fullu og öllu.
— Þú getur fengið búðina fyrir fimmtíu
þúsund pund. Davis myndi gleypa við því.
— Hann leit aftur á stúlkuna.
Þetta kemur fyrir, hvað sem hver segir.
Kannske ekki nákvæmlega ást við fyrstu
sýn, heldur eitthvað ósjálfrátt, — ást frá
okkar fyrstu kynnum — eða hvað sagði
Plato eða einhver — tvíburasálir. Eitthvað
í þá átt — skip, sem mætast á nóttu ? En
hvað um það, allir vita, að þetta getur
komið fyrir — eins konar gagnkvæm sam-
úð. Eitt augnatillit og maður hefir eignazt
nýjan vin. Ef til vill var einhver fótur fyrir
tilverustigum — þá höfðu þau þekkzt í
annarri tilveru, verið vinir, ef til vill elsk-
endur. Því ekki það, það er ekki gott að
botna í tilverunni. Dauðinn er ramger slag-
brandur fyrir öllum lífsins gátum.
Aftur staðnæmdist lyftan og fleira fólk
kom inn og tróð stúlkunni alveg upp að
Morton. Löng augnhárin huldu augun eins
og blævængir. Hvílík stúlka, hvílík
draumadís! — Hún fyllir sál mína ljóm-
andi unaði —, einhvers staðar hafði hann
lesið þetta. Og þarna var hún ljóslifandi.
Þegar lyftan staðnæmdist, var Morton
hátt uppi í skýjaborgunum. Hann reyndi
að átta sig á hinu breytta lífsviðhorfi.
— Farðu nú hægt í sakirnar, — sagði
hann við sjálfan sig. — Þetta er viðkvæmt
mál, og hér þarf að gæta allrar varúðar,
lagsi. Svona stúlka stendur ekki ein síns
liðs. Þú verður að taka allt með í reikn-
inginn. —
Erfiðleikarnir hrúguðust upp eins og
gaddavírsgirðingar og óvinnandi skotgraf-
ir. En það var sól í sinni, sól úti og sól
inni. Hann var eins og brynvagn, sem fer
yfir allar hindranir, treður þær undir.
Ekkert skyldi aðskilja þau tvö.
Samferðafólkið í lyftunni ruddist út.
Morton beið eftir því, að stúlkan færi. Um
leið og hún skauzt út, leit hún um öxl.
Það var ekki um að villast. Hún brosti
til hans, glettnislega en góðlátlega.
Morton rétti úr sér, lyfti hattinum til
að láta hann á sig, leit í spegilinn í lyft-
unni og lagaði slipsið. Hann kólnaði ofan
í tær, starði á spegilmynd sína: stæðilegur,
miðaldra maður, velbúinn, kannske ekki
beint með ýstru, en heldur ekki þvengmjór,
og hárvöxturinn — beint á enninu og aftur
á skalla, þar sem hárvöxturinn var í
þynnra lagi, mátti greinilega sjá för eftir
rauðan varalit.
Von var, að stúlkan brosti. Hann var
greinilega merktur. Stimplaður sem mein-
laus heimilisfaðir og ástúðlegur eigin-
maður.