Vikan - 01.05.1941, Page 11

VIKAN, nr. 18, 1941
11
„Hvað voruð þér að segja?“ Mick laut fram
yfir stýrið um leið og þau beygðu inn á hliðar-
götu. Hann hafði ekkert svar á reiðum höndum!
Það leið stundarkorn áður en hann svaraði kæru-
leysislega: „Mig furðar sannarlega á því, að þér
skulið ekki vita, að maður getur veðjað fyrir
fram. Við allar meiriháttar veðreiðar í Englandi
getur maður veðjað mörgum vikum áður en veð-
reiðamar fara fram.“
„Einmitt það. Þetta var kjánalega spurt af
mér. Og hvaða meiriháttar veðreiðar fóru fram
í dag?“
„Það voru — það voru — já, þér munuð ekki
kannast við þær, þó að ég segi yður nafnið á
þeim.“
„Ég held, að þér vitið það ekki sjálfur,“ sagði
Clare rólega. „Er það ekki rétt?“
„Kæra Clare, þetta er hlægileg spurning. Ég
get ekki varist brosi.“
„Ég mundi kannski líka brosa, ef þér gætuð
svarað spurningu minni. Hvað gerðuð þér af blað-
inu, sem þér keyptuð í Cambridge? Hvers vegna
þurftum við að þjóta af stað í skyndi undir eins
og þér höfðuð litið í það? Hvað var eiginlega
að?“
„Clare, varist að verða órólegar út af veðreiða-
skuldum nokkurs manns. Ég vildi komast burtu
frá kaffihúsinu, af því að ég var hræddur um, að
ég færi að gráta, þegar ég sá, að hesturinn minn
hafði ekki viljað leggja af stað. Ég varð að neyta
allrar orku til að stilla mig.“
„Mick, þér hafið logið ýmsu til á þeim stutta
tíma, sem ég hefi þekkt yður, og þér hafið oftast
sloppið vel. En í þetta skipti hafið þér komizt í
ógöngur. Hvað var að ? Segið mér það.“
„Þér gerið yður áhyggjur út af smámunum,
þangað til fallega, liðaða hárið yðar verður
dautt og litlaust, þangað til ljóminn úr augum
yðar hverfur og fagurbjartur hörundslitur yðar
verður grár og gugginn. Þá hætta ungu menn-
írtiir að sækjast eftir yður eins og börn eftir
ísköku. Gleymið þessu heldur og lítið á lands-
lagið og fegurð kvöldsins. Rökkrið sígur að, en
við kveikjum ekki á ljósunum næsta klukku-
tímann.“
„Ég hefi aldrei þekkt órökvísari mann, né
ósamkvæmari sjálfum sér en yður. Stundum tal-
ið þér eins og smábarn.“
„Hvers vegna ekki? Stundum finnst mér ég
vera eins og barn.“
„Og hvernig getur það samræmst starfi yðar,
Mick? Það tvennt er ekki hægt að samræmá.
Nei, þér eruð bara að gera yður þetta upp.“
„Ég kem fram eins og barn, af því að ég hefi
svo góða samvizku. Maður á aldrei að mæta
óhamingjunni á miðri leið, eins og móðirin sagði,
þegar hún sá son sinn hlaupa á móti hraðlestinni.
Eða var það mjólkurvagninn ? “
„Ó, þér eruð óþolandi!" sagði Clare. Svo hló
hún. „Hvar í ósköpunum haldið þér að þessi
ferð okkar endi, Mick? Siðustu klukkutímana
höfum við beygt fyrir svo mörg horn, að mig
er farið að snarsvima."
„Þér getið fengið tækifæri til að hvíla yður
stundarkorn, Clare. Ég þarf að nota síma í New-
market, og þér getið gengið um inni á lögreglu-
stöðinni á meðan ég tala. Það gefur yður æf-
Framhaldssaga
Það, sem skeð liefir hingað til í sögunni:
Amerískur stórglæpamaður, Lefty Vincent,
rænir banka þar vestra og drepur gjald-
kerann. Dóttir gjaldkerans, Clare Furness,
reynir að koma Vincent í hendur lögregl-
unni. Það mistekst. Clare flýr til Englands.
Vincent eltir hana og fær enska glæpafé-
laga í lið með sér. Miek Cardby rekur leyni-
lögreglustöð í félagi við föður sinn. Þeir eru
fengnir til að vernda Clare í Englandi, og
tekur Mick á móti henni og ekur með hana
um þvert og endilangt landið og bófamir
á hælum þeim. Þau komast alltaf undan, en
nú er Vincent sjálfur kominn til landsins,
óánægður yfir árangursleysi eftirfararinn-
ar. Sögunni víkur aftur að Clare og Mick.
ingu, ef þér skylduð einhvem tíma verða kven-
lögregluþjónn. Ég held, að einkennisbúningurinn
mundi fara yður prýðilega. Og þá ætla ég að setj-
ast að, þar sem þér eigið að ganga á vakt.“
„Hvers vegna þurfið þér endilega að hringja
frá lögreglustöðinni, Mick? Ég er búin að fá
nóg af slíkum stöðum. Við skulum heldur fara
eitthvað annað.“
„Ekki í þetta skipti, ungfrú góð. Ég er af-
brýðissamur. Það er ástæðan."
„ Af brýðissamur ? “
„Ég trúi lögregluþjóni betur til að gæta hags-
muna minna á meðan ég hringi. Ef þér biðuð
einhvers staðar úti á götu, gætuð þér allt í einu
orðið ástfangnar í einhverjum snoppufríðum
strák og strokið burtu frá mér, án þess að
skeyta nokkuö um, þó að ég dæi úr ástarsorg.“
„Jæja,“ sagði Clare og sneri burtu til þess að
horfa út yfir víðáttumikið flatlendið. „Ég skal
fylgja yður eins og tryggur hundur. Við skulum
fara inn á lögreglustöðina. Munið, hvað drottn-
ingin sagði um nafnið, sem mundi finnast skráð
í hjarta hennar. 1 mínu hjarta verður nafnið
lögreglustöð skráð."
„Og hér er staðurinn," sagði Mick urn leið og
hann stöðvaði bílinn fyrir framan lögreglustöð-
ina. Þau fóru bæði inn. Mick rétti varðmannin-
um nafnspjald sitt og spurði eftir yfirlögreglu-
þjóninum. Varðmaðurinn léit á nafnspjaldið, síð-
an á Mick og hvarf svo eins og píla.
„Það sparar manni margs konar óþægindi að
vera frægur," sagði Mick.
„Já, því neita ég ekki,“ sagði Clare. Það leið
ekki á löngu áður en þau voru bæði komin inn
á innri skrifstofu.
„Mér er ánægja að hitta yður, herra Cardby,"
sagði yfirlögregluþjónninn. „En ég vona, að þér
hafið ekki framið neitt glæpsamlegt athæfi hér í
Newmarket?"
„Nei, guð forði mér frá því,“ sagði Mick hlæj-
andi. „Má ég kynna yður fyrir ungfrú Cross?
Þannig er mál með vexti, að ég er að vinna að
máli í samvinnu við Seotland Yard, og þurfti að
finna rólegan stað, þaðan sem ég gæti hringt
föður minn upp og gefið honum upplýsingar,
sem hann á svo að láta ganga lengra. Ég bjóst
við, að þér munduð verða svo vingjarnlegur að
lána mér símann yðar nokkrar mínútur. Ég
borga auðvitað."
Yfirlögregluþjónninn tók í hönd Clare og hóf
samræður við hana urn leið og hann benti á
símann á skrifborðinu. Mick bað um einkanúmer
föður síns, varð að bíða i fimm mínútur, en
fékk svo að vita, að gamli maðurinn væri enn
þá á skrifstofunnni. Hann hringdi þangað.
eftir DAVID HUME.
„Þér hafið nóg að gera, herra Cardby," sagði
yfirlögregluþjónninn.
„Ég hugsa aldrei svo til yðar'eða föður yðar,
að mig furði ekki á því, að þið skuluð nokkurn
tíma geta tekið ykkur frí.“
„Ég er í fríi einmitt núna ■—- ég er að sýna
ungfrú Cross landið. Pabbi er enn þá að vinna .. “
Rödd Cardbys gamla kvað við í símanum.
„Gott kvöld, pabbi. Ég er enn þá lifandi. Ég
hringdi rétt til þess að vita, hverngi þér liði.
Er nokkuð að fréttta?"
„Ne-ei. Hvernig lízt þér á árásina á Banbury-
lögreglustöðina ? Það eru engin börn, sem þú
átt í höggi við. Yard-mennirnir ná ekki upp í
nefið á sér fyrir reiði."
„Þeir um það. Hvers hafið þið orðið vísari
um vin okkar Spider Harrison?"
„Við höfum einskis orðið vísari. Ég hefi leitað
í öllu hverfinu, og leynilögreglumaðurinn þar á
staðnum hefir gert allt, sem hann gat. Spider
hefir slegist í för með Moffit litla, og þeir eru
báðir horfnir. En Yardmennirnir eru á sama
máli og ég urn það, að Spider geti ekki verið
aðalmaðurinn í hópnum. Þú hlýtur að hafa látið
gabba þig, drengur rninn."
„Það kemur ekki til mála, pabbi. Þær upplýs-
ingar, sem ég fékk, voru alveg ábyggilegar. Nei,
haltu áfram að leita að Spider, þangað til þú
finnur hann. Undir eins og hann er kominn inn
fyrir múrana, verður okkur hægra um andar-
dráttinn. Ég er alltaf á ferðinni, en ef ég frétti
eitthvað, hringi ég heim til þín. Er það nokkuð
annað, pabbi?“
„Já. Ég er alltaf að sannfærast betur og betur
um það, Mick, að því fyrr, sem við drögum
okkur út úr þessu máli, því betra. Við græðum
sjálfsagt peninga á því, en þeir geta orðið okkur
dýrir, ef þeir kosta þig lífið. Hættu núna, meðan
tækifæri er til, drengur minn.“
„Já, sjálfsagt. Þér mundi vafalaust þykja
vænt um að heyra, að sonur þinn hefði gert það,
sem þér hefir aldrei á æfi þinni komið til hugar
að gera — hættta við hálfunnið verk, af því að
hann væri hræddur um líf sitt. Nei, pabbi, ég held
áfram þangað til ég sigra eða fell. Og ég þori að
veðja einum dollar um það, að ég sigra."
„Það er ómögulegt að eiga við þig, Mick. En
ég vona samt, að þér gangi vel.“
„Vertu sæll. Ég hringi seinna.“
Yfirlögregluþjónninn leit á Mick og hristi
höfuðið.
„Þér eruð á skemmtiferð með ungfrúnni, herra
Cardby, og þér ætlið að halda áfram þangað til
þér sigrið eða fallið. Það er undarleg skemmti-
ferð.“
Mick opnaði munninn til svars, en Clare varð
fyrri til:
„Það vildi ég að þér vilduð loka hann inni í
einhverjum klefanum yðar, herra yfirlögreglu-
þjónn. Ég hefi klukkutímunum saman reynt að
fá hann til að hætta við mál, sem hann er að
vinna að, en árangurslaust. Það hlýtur fyrr eða
síðar að enda með skelfingu."
„Já, það er einmitt það, sem hefir gert hann
frægan, ungfrú Cross. Ef þér talið við gamal-
reynda glæpamenn um hann, fengjuð þér annað
að heyra. Þeir segja um suma lögreglumenn:
„Hann gæti ekki náð mér, þó að ég gæfi mig
sjálfur fram.“ En um Cardby segja þeir: „Ég
mundi gefa mig fram sjálfur, ef ég vissi, að
Cardby væri að leita að mér.“ Jæja, herra