Vikan - 01.05.1941, Page 12

12
VIKAN, nr. 18, 1941
Carby, ég vona, að yður gangi vel. Gleymið ekki
að líta inn næst, þegar þér eigið leið um New-
market."
,,Það skal ég muna,“ sagði Mick og roðnaði
yfir þessu hóli yfirlögregluþjónsins. Hann sneri
sér við framm við dyr og bætti við: „Og næst,
þegar einhver af þessum gamalreyndu glæpa-
mönnum yðar gerist spakur, þá segið honum frá
mér, að ef hann hefði gert sér það að reglu að
þegja, mundi hann aldrei hafa komizt í hendur
lögreglunnar. Verið þér sælir.“
Clare fór með honum út að bílnum, settist við
hliðina. á honum og fór að púðra sig. Hún virt-
Hst nú álíta, að mesta hættan væri liðin hjá. En
hana grunaði ekki ,hvað hún átti i væntum!
Mick sat stundarkorn við stýrið, áður en hann
ók af stað, þvi að hann vissi ekki almennilega,
hvert halda skyldi. Það var um margt að velja.
Hann horfði varlega fram og aftur eftir göt-
unni. Nokkrir vörubílar og stöku reiðhjól voru
á ferðinni, annað ekki. Svo ók hann niður göt-
una og beygði í áttina til strandar.
,,Ég ætla að aka smákrók niður að strönd-
inni, tii smábæjar, sem heitir CIacton,“ sagði
hann við Clare. ,,Ég held, að yður muni litast
vel á hann. Þegar við erum búin að anda að
okkur hressandi sjávarloftinu nokkra stund,
hringi ég heim, og fæ þau gleðitíðindi, að búið
sé að taka Vincent fastan, og þá förum við rak-
leiðis til London. Hvernig lízt yður á þetta?“
,,Of vel, til þess að það geti verið satt. Og
ef þessu lýkur svona, hvað ætlið þé þá að taka
yður fyrir hendur, Mick?“
„Setjast upp á skrifstofu, leggja kabal og
bíða eftir að nýtt mál berist upp í hendurnar
á mér.“
Clare lygndi augunum aftur til hálfs og horfði
á hann i gegnum löng augnahárin.
„Hafið þér yfirleitt engin áhugamál utan
starfssviðs yðar, Mick?“
„Jú, fjölda. En aðaláhugamál mitt er að vinna
fyrir mér, og helzt á einhvern spennandi hátt.
Þér hafið kannske þegar tekið eftir því?“
„Já,“ sagði hún hægt. Og svo spurði hún allt
í einu: „Hafið þér nokkumtíma verið ástfang-
inn ?“
Mick hægði ferðina, sneri sér að henni og
klappaði á hendina á henni og brosti svo að
skein í hvítar tennurnar.
„Nú erum við í Suffolk, ungfrú góð,“ sagði
hann, „og í þessu hátíðlega héraði er strang-
lega bannað að blanda saman gríni og alvarleg-
um málefnum. Hvað viðvíkur síðustu spurningu
yðar, þá hefi ég aldrei verið ástfanginn. Og
hvað svo meira?“
„Ekkert,“ sagði Clare. „Ég ímynda mér bara,
að þér hefðuð gott að að vera svolítið ástfanginn.
Ef yður þætti verulega vænt um einhvern,
munduð þér ekki vera svona kærulaus um líf
yðar.“
„Og ef ég yrði þreyttur á að berjast við dauð-
ann, mundi ég ekki kæra mig um að lifa lengur.1'
„Það er ómögulegt að eiga við yður," sagði.
Clare og andvarpaði. Hún hallaði sér aftur á.
bak í sætinu og vafði kápunni fastar að sér.
Þegar þau áttu skammt eftir ófarið.til Dens-
ton, kvað við hár hvellur.
„Hver fjandinn! Það sprakk hjá okkur!" hróp-
aði Mick. Meira gat hann ekki sagt.
Stýrishjólið hoþpaði og snerist í höndunum á
honum, bíllinn rann, beygði til hliðar, lenti á mis-
hæð og hentist svo upp á veginn aftur og yfir í
hina vegbrúnina. Mick reyndi af öllum mætti að
ná valdi yfir bílnum og halda honum á veginum,
en Clare gerði illt verra með því að grípa í hand-
legginn á honum. Framhjólin voru nú komin út
á grasbrúnina. Andartak var eins og bíllinn stæði
kyrr. Svo köstuðust þau Mick og Clare til hliðar,
þegar hjólin slepptu jörðunni og bíllinn valt á
hliðina og rann góðan spöl eftir grasinu, áður
en hann nam staðar.
Þau lágu bjargarlaus.hvort ofan á öðru. Allar
rúðurnar voru brotnar.
„Eruð þér slasaðar, Clare?" spurði Mick.
„Nei,“ hvíslaði hún hrædd. „En þér, Mick?"
„Ekki vitund. Við skulum reyna að komast út
úr bannsettum bílnum, áður en kviknar í hon-
um. Ég finn brunalykt. Reynið að skríða út!"
Clare barðist við að ná jafnvægi. Þetta hafði
allt skeð svo fljótt og óvænt, að hún vissi ekki
almennilega, hvar hún var. Mick þrýsti sér upp
að hurðinni, þreifaði eftir handfanginu og sagði
við Clare:
VIPPA-SÖGUR
Vippi og púðurkerlingin.
_____BARNASAGA. ____
Dað var á gamlárskvöld. i fyrra.
Vippi stóð í garðshorni á bak
við hús og hlustaði á nokkra drengi,
sem voru að tala um, að gaman
væri að fleygja púðurkerlingu inn í
garðinn.
Hvers konar kerling ætli það sé?
hugsaði Vippi.
Einn af strákunum kveikti á eld-
spýtu og fleygði einhverju út i horn-
ið, þar sem Vippi stóð og svo hlupu
þeir allir burtu.
„Er þetta kerlingin?" sagði Vippi
við sjálfan sig, þegar hann sá þennan
hnoðra, sem urraði og hvæsti og
spúði eldi. „Sú er skapvond!" sagði
Vippi, og þó að hann væri hálf-
smeykur, gat hann ekki stillt sig um
að ganga svolítið nær. En allt í einu
tók kerlingin stórt stökk og um leiö
kvað við ógurleg sprenging. Vippi
varð dauðskelkaður og tók til fót-
anna, en nú var eins og allt væri að
ganga af göflunum, hver sprenging-
in kvað við á fætur annarri og kerl-
ingin hoppaði fram og aftur. „Þetta
er ljóta kerlingin," sagði Vippi um
leið og hann skauzt inn um dyr, sem
stúlka hafði opnað í sömu svifum.
„Hættið þessum sprengingum!"
hrópaði stúlkan til strákanna ,en þá
kvað við ein sprenging rétt við dyrn-
ar og stúlkan hröklaðist inn aftur.
Hún fór inn í stofu, en Vippi læddist
fram i eldhús.
Á meða.n hann var að skoða sig
um, kom eldri maður fram, rauður
og þrútinn í framan. Hann gekk að
eldhúsborðinu, tók glas og flösku,
sem þar stóð og hellti í glasið.
„Má ég líka fá að drekka?" spurði
Vippi kurteislega, því að hann var
þyrstur, anginn litli.
Maðurinn snerist á hæl, og þegar
hann kom auga á Vippa, varð hann
enn rauðari í framan, fór að hiksta
og deplaði augunum, eins og hann
héldi, að hann sæi ofsjónir.
„Gef mér líka," sagði Vippi í bæn-
arróm.
Maðurinn strauk með hendinni yfir
ennið, sem var rennvott af svita. Svo
hellti hann víninu aftur í flöskuna og
fór út, en skotraði augunum til Vippa
um leið.
„Hvað gekk að manninum? Það
var eins og hann væri hræddur við
mig," hugsaði Vippi, og klifraði upp
á borðið til að athuga, hvað væri í
glösunum.
„Hvað ertu að láta í glösin?" var
spurt fyrir aftan hann. Það var lítill
drengur, sem stóð í dyrunum og
nuddaði syfjulega augun. „Hver ert
þú ?“
• „Ég er bara Vippi litli."
„Þú ert skrítinn," sagði drengur-
inn. „Mamma og pabbi, komið og
sjáið!" kallaði hann inn í stofuna, en
áður en fullorðna fólkið kom, var
Vippi búinn að fela sig.
„Hvað er þetta Nonni? Þú átt að
vera kyrr í rúminu þinu," sagði móð-
ir hans í ávitunarróm.
„Lofaðu honum að heilsa nýja ár-
inu með okkur," sögðu gestirnir og
tóku hver sitt glas.
„Ég sá pínulítinn strák, sem sagð-
ist heita Vippi," sagði Nonni litli.
„Strákurinn er að tala upp úr
svefni," sagði faðir hans, og svo hlóu
þau öll að Nonna litla og fóru að tala
um, hvað það hefði verið leiðinlegt,
að Maríus frændi skyldi allt í einu
hafa orðið lasinn og verða að fara
heim.
„Hvað var að Mariusi frænda?"
spurði Nonni litli.
„Hann borðaði vist eitthvað, sem
hann hefir ekki þolað," svaraði móðir
Nonna.
„Ætli hann hafi ekki heldur drukk-
. .. Skífan tók að snúast með ofsa-
hraða og neistaflugið stóð í allar átt-
ir, en Vippi hélt sér dauðahaldi ...
ið eitthvað, sem hann hefir ekki þol-
að?“ sagði Nonni.
„Þú átt ekki að skipta þér af því,
þegar fullorðið fólk talar saman,"
sagði faðir hans.
„Já, en ég held nú, að Vippi litli
hafi sett eitthvað í glasið hans
frænda, sem honum hefir orðið illt
af,“ hélt Nonni áfram. „Ég sá . .. .“
„Hættu þessu þvaðri, segi ég,“
greip faðir hans byrstur fram í, og
í þetta skipti heyrði Nonni að honura
var alvara og fannst þvi ráðlegast
að þegja.
En á meðan þessu fór fram, hafði
Vippi læðst inn í stofu og út á svalir
og stóð nú þar og horfði á tvær
stengur, sem stóðu upp af grind-
verkinu. Á annarri stönginni var af-
langt pappahylki, en á hinni pappa-
skífa.
Kirkjuklukkan sló mörg högg og í
sömu svifum kváðu við sprengingar
og skot úr öllum áttum. Pabbi Nonna
kom út á svalirnar með logandi eld-
spýtu og kveikti í pappaskífunni og
slökkti svo ljósið í stofunni.
Skífan fór nú að spúa neistum og
síðan tók hún að snúast með ofsa-
hraða, og neistaflugið stóð frá henni
i allar áttir.
Vippi varð svo hræddur, að hann.
greip dauðahaldi í hina stöngina, en
þá vildi svo illa til, að neistarnir
kveiktu í pappahylkinu efst á stöng-
inni, og nú fór það líka að urra og
hvæsa, og að lokum þaut það með
ofsahraða upp í loftið með stöngina
og Vippa í eftirdragi.
En þessi flugferð Vippa varð
skammvinn, því að neistamir
brenndu hann svo i fingurna, að hann
varð að sleppa, og eftir óralangt fall,
að því er honum fannst, lenti hann í
stórum snjóskafli, en pappahylkið
(sem auðvitað var ekki annað en
flugeldur) hélt áfram flugi sínu hátt
í loft upp, og sprakk loks með háum
hvelli og varð að ótal fagurrauðum
stjörnum.
„Hæ, gaman!" hrópaði Nonni litli
í hrifningu og klappaði saman lófun-
um. „En hvað var það, sem fór upp
með flugeldinum? Mér sýndist það
vera Vippi."
„Það var bara stöngin, litli kjáninn
þinn," sagði faðir hans. „Þig er enn-
þá að dreyma, og nú er bezt, að þú
farir beint i rúmið. Góða nótt, og
gleðilegt nýár, Nonni minn."
Á nýársmorguninn hljóp Nonni um
allt til að leita að Vippa litla, en þá
var hann hann allur á bak og burt
— í leit að nýjum æfintýrum.