Vikan - 19.06.1941, Blaðsíða 8

8
VIKAN, nr. 25, 1941
Enginn ræður sínum næturstað.
Rasmína: Þú heyrðir, hvað ég sagði. Við förum í garðveizluna til
frú Málfríðar. Hana, farðu nú að fara í kjólinn þinn, ég vil ekki heyra
neinar mótbárur.
Gissur: Til hvers vsfri það, úr því að ég verð að fara?
Gissur: Heyrðu, Stjáni. Gerðu Gissur: Ef Rasmína heldur, að ég ætli að fara
mér nú greiða. Fljúgðu í flugvél- með sér í þessa bjánalegu garðveizlu, þá skjátlast
inni þinni hérna yfir húsið mitt henni — eins og fyrri daginn.
og fleygðu niður kaðli, svo að ég
geti gripið í hann. Ég verð að
komast að heiman í kvöld.
Gissur: Þama
Stjána.
kemur hann. Alltaf get ég treyst
Stjáni: Ég get því miður ekki flogið með þig nær
Sundmýri. En ef þú lætur þig falla niður í þessari fall-
hlíf núna strax, held ég, að þú munir ekki lenda svo
mjög fjarri henni. Góða skemmtun.
Gissur: Þakka þér fyrir. Vertu sæll.
Gissur: Þetta er einstaklega notalegt ferðalag.
Maður veit ekkert, hvar maður lendir. En það er
eins og máltækið segir: Enginn ræður sínum nætur-
stað, og ég slapp þó að minnsta kosti að heiman.
Gissur: Nei, hver skollinn! Lendi ég þá ekki í garðinum hjá þeirri málóðu! Þá held ég, að ég vildi held-
ur lenda sem þýzkur fallhlífarhermaður á Krít.
SKRÍTLUR.
Byggingameistarinn: Afsakið frú, voruð þér ekki
að syngja?
Frúin: Jú, ég var að syngja. Því spyrjið þér að
því?
Byggingameistarinn: Mig langar til að biðja yður
að halda yður ekki svona lengi á hæsta tóninum.
Verkámennirnir hafa tvisvar hætt að vinna, af því
að þeir halda, að það sé hádegisverðarmerkið.
*
„Maðurinn minn er horfinn!" sagði kona, er kom
æst í skapi inn á lögreglustöðina. „Hann fór eitthvað
út og hefir ekki komið aftur. Hér er mynd af honum.
Ég vil láta finna hann undir eins!“ Lögreglufulltrú-
inn athugaði myndina, leit síðan á konuna og sagði:
„Hvers vegna?“
*
Kona skáldsins: Ef þú færð borgað fyrir kvæðin,
Georg, þá getum við látið veggfóðra dagstofuna.
Annars verðum við að nota kvæðin fyrir veggfóður.