Vikan - 12.02.1942, Blaðsíða 10

10
Vikan, nr. 2, 1942..
Heimilið
Það sem hún
kenndi
Eftir J A N E H
Matseðillinn.
Fisksúpa.
50 gr. smjör. 50 gr. hveiti.
% 1. tómatsósa. 2 1. fisksoð.
2 gulrætur. Litlar fiskbollur.
Gulræturnar eru skornar í þunnar
sneiðar og brúnaðar lítið eitt í smjör-
inu. Hveitinu er stráð út í, tómat-
sósunni hrært saman við og þynnt
með fisksoðinu. Súpan er nú látin
smásjóða í 20 minútur. Þá er hún
síuð í gegnum sáld („Dörslag") og
suðan látin koma upp á henni. Fisk-
bollumar em bornar fram í súpunni.
Fiskur með makaroni.
Leifar af soðnum fiski á
* djúpum diski. 100 gr. maka-
roni. 50 gr. niðurrifinn ostur.
50 gr. smjör. Ofurlítill pipar.
Salt. 1 dl. mjólk. 1 egg.
Bein og roð er hreínsað vel frá
fiskinum og honum blandað saman
við makaroníið, sem hefir verið soðið
og skorið niður í litla bita. Mjólk-
inni og þeytta egginu er hrært sam-
an við ásamt pipar og salti eftir
smekk og helmingnum af niðurrifna
ostinum. Deigið er nú látið í smurt
mót. Smjörið er látið í litlum flísum
ofan á og því, sem eftir var af ost-
inum, stráð yfir. Þá er mótið sett í
ofn og bakað í % klukkustund,
þangað til búðingurinn er orðinn
Ijósbrúnn. Borið fram með hvítri
sósu.
Súkkulaðibúðingur.
300 gr. súkkulaði. 3% dl.
mjólk. 40 gr. sykur. 15. gr.
matarlím. 3% dl. rjómi.
Suðan er látin koma upp á súkku-
laðinu, mjólkinni, matarlíminu og
sykrinum. Síðan er það látið kólna
og vel þeyttum rjómanum þá bætt
í. Að lokum er það sett í vætt form,
stráð sykri og hvolft úr, þegar búð-
Húsráð.
Gljáfægð gólf, sem ekki eru mjög
illa farin, má bæta, með því að nudda
rispurnar með klút dýfðum í línolíu.
Séu rispurnar of djúpar, má eyða
þeim með sandpappír og bera femis-
olíu á blettinn. Ef gólfið er mjög illa
farið, er bezt að skafa gljáann burtu
og fernisera gólfið allt að nýju.
ingurinn er orðinn stífur. Fallegt er
að skreyta búðinginn meðð þeyttum
rjóma. Uppskriftin nægir handa
6—8 manns.
Fallegur eftirmiðdagskjóll
Rauðbrúnn litur er nú mjög mikið
í tízku, einkum á eftirmiðdagskjól-
um. Þetta er fallegur rauðbrúnn
kjóll úr „crepe‘‘-efni eða þunnu ullar-
efni. Röndótta brjóstið og kraginn
lítur út eins og blússa og eru barm-
arnir á kjólnum sjálfum lausir.
Blússan er rykkt við 'axlasaumana.
Líning er framan á ermunum í sama
lit og rendurnar í brjóstinu og beltið.
Þrír saumar eru framan á pilsinu og
vasar sinn hvoru megin og er þeim
lokað með litlum hnöppum.
Vaxblettum, sem komið hafa í
hvíta dúka eftir mislit kerti, er hægt
að ná á eftirfarandi hátt: Skafið eins
mikið af vaxinu og unnt er í burtu,
setjið síðan þerriblöð sitt hvoru meg-
in á blettinn og pressið með heitu
jámi.
VIKAN
er bezta heimilisblaðið.
Ég var yngst af þrjátíu og fjórum
barnabörnum ömmu minnar. Hún var
áttatíu og sex ára, en ég tólf. Við
áttum heima í litlu þorpi í Missouri.
Þetta var um vor og pílviðirnir
voru gulgrænir, lautirnar voru grón-
ar safamiklum súrum, viltu salati og
alls konar gróðri. Morgun nokkurn
sendi móðir mín mig til að tína
grænmeti í lautunum beint á móti
húsinu hennar ömmu. Það var ekki
af því, að við værum svo fátæk, að
við hefðum ekki efni á að afla okkur
grænmetis á annan hátt, heldur af
því, að grænmetisbirgðirnar voru á
þrotum. Ég hafði tekið körfuna mina
og hnifinn með þrákelknislegum mót-
þróa.
„Én —Ég ætlaði að fara að
mótmæla.
„Farðu nú. Þér mun þykja græn-
metið betra en öllum öðrum, þegar
búið er að sjóða það“, sagði mamma
og reyndi að sannfæra mig.
Ég læddist inn til ömmu til þess að
draga þá stund auðmýkingarinnar á
langinn, þegar ég yrði að beygja mig
til að skera grænmetið í sömu laut-
inni, sem fátæku negrarnir í borg-
inni tæku ef til vill grænmetið sitt.
Amma sat í fremsta herberginu
hjá litla eldstæðinu og reykti pípuna
sína. Hún hefði ekki lagt hana til
hliðar eða beðizt afsökunar, þótt ég
hefði verið sjálfur presturinn.
„Komdu hingað“, sagði hún, án
þess að standa upp.
Ég setti körfuna niður og gekk
inn til hennar. Herbergið var hreint
(Lulu frænka sá um það), en blár
reykur lá yfir húsgögnunum.
„Ertu að fara að safna grænmeti ?"
spurði amraa..
„Já“, umlaði i mér. Ég setti á mig
stút, hengdi höfuðið og lét mig falla
niður í stóran ruggustól.
„Er grænmetið gott núna?“
„Ég býst við því“. Ó, hve ég ósk-
aði innilega, að ég væri gömul kona,
svo að ég þyrfti ekki að fara að safna
grænmeti i lautinni. Ég réri fram og
aftur dálitla stund.
„Ég þekkti einu sinni konu, sem
brenndi alltaf göt á vasa sína, af því
að hún var að reyna að dylja þá
staðreynd, að hún reykti pípu“.
Amma hélt á pípunni og leit á ofn-
inn.
Já, ég þekkti tvær ömmur, sem
reyktu í laumi, þær skömmuðust
sín, eða óttuðust dóm barna sinna.
Hún stakk pípunni upp í sig, tók
þessa fjóra eða fimm stóru drætti,
sem hún var fræg fyrir, lét reykinn
þyrlast út úr munninum og hélt á
pipunni, eins og hún væri að reyna
að verma gigtveika fingurna. „Ég
vonaði alltaf, að ég mundi ekki eign-
ast dótturdóttur, sem þyrfti að bæta
vasana sina“.
Ég gekk út að glugganum og leit
út í lautina. Faðir minn sagði alltaf,
að amma gæti flefet ofan af sann-
amma mín
mér.
UTCHENS =
leikanum með einni venjulegri setn-
ingu, eins og hún væri að tala um
veðrið.
Amma lauk við að reykja pípuna
og sló síðan pípuhausnum við litla
hrákadallinn sinn. „Þegar hann afi
þinn átti þúsund ekrur af landi, hélt
hann áfram að ferðast um og selja.
perur. Um leið færði hann ekkjum
og illa stæðu fólki nokkra skildinga".
Ég veit ekki enn þann dag í dag,
hvort mamma hefir farið til ömmu
og sagt: „Getur þú ekki gert eitt-
hvað við þessu voðalega drambi
bamsins? Nú vill hún ekki safna
grænmeti — hún segist skammast
sin fyrir það“.
Ég veit, að finnist mér nokkum
tíma verk ekki vera samboðið virð-
ingu minni, eða ég skammist min
fyrir einhverja ákvörðun, sem ég hefi
tekið, þá minnist ég ömmu minnar
með pípuna sína og þá veit ég upp
á mína tíu fingur, að ég vil ekki
brenna göt á vasana mína, af því að
ég sé að fela eitthvað, sem ég
skammast mín fyrir..
,{a ei><"‘9
MILO
HEILDSÖLUBIROPIR:
ÁRNI JÓNSSON,
HAFNðRSTR.5 REYKJAVÍI