Vikan - 06.01.1944, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 1, 1944
11
Framhaldssaga:
Hver gerði það1
Höfundurinn; Sakamálasaga eftir AGATHA CHRISTIE
Agatha Christie
.............................................................................................................................................................................■■■■■■■■■■■■■ Hercule Poirot
Poirot horfði á uppdrátt sinn.
,,Já, ég sé það — og hvaða rúm höfðuð þér?“
,,Það neðsta.“
,,Er það nr. 4?“
,,Já, herra.“
,,Er nokkur í klefanum með yður?"
,,Já. Stór ítalskur náung-i.“
„Talar hann ensku?“
„Einhverskonar ensku,“ sagði þjónninn, fremur
fyrirlitlega. „Hann hefir verið í Ameríku —
Chicago, eftir því sem ég kemst næst.“
„Talið þið mikið saman?"
„Nei, herra. Ég kýs heldur að lesa.“
Poirot brosti. Hann sá þá i anda — stóra,
máluga Italann og fyrirlitningarsvipinn á þeim
enska.
„Og má ég vera svo frekur að spyrja, hvað þér
eruð að lesa?“ spurði hann.
„Núna er ég að lesa „Fangar ástarinnar", eftir
frú Arabellu Richardson.“
„Er það góð saga?“
„Mér finnst hún ákaflega skemmtileg.“
„Jæja, við skulum halda áfram. Þér sneruð aft-
ur i klefa yðar og lásuð „Fanga ástarinnar",
hvað lengi?“
„Þangað til klukkan var um hálf ellefu, þá
vildi Italinn fara að hátta, svo að lestarþjónninn
kom og bjó um okkur.“
„Svo að þér fóruð í rúmið og sofnuðuð?"
„Ég háttaði, en sofnaði ekki.“
„Hvers vegna ekki?“
„Ég var með tannpínu.“
„Ó, það er vont.“
„Mjög vont, herra."
„Gátuð þér gert nokkuð við henni?“
„Ég átti olíu, sem dró svolitið úr verkinum,
en ég gat samt ekki sofnað. Ég kveikti á ljósinu
við höfuðgafl minn og hélt áfram að lesa — til
þess að hugsa ekki um tönnina.“
„Sváfuð þér alls ekki neitt?"
„Jú, ég sofnaði um klukkan fjögur um morg-
uninn."
„Og félagi yðar?“
„Sá italski? Hann hraut alla nóttina.“
„Fór hann aldrei út úr klefanum?"
„Nei.“
„En þér?“
„Nei.“
„Urðuð þér varir við nokkuð um nóttina?"
„Nei, ekki man ég það. Ekkert óvenjulegt. En
allt var svo kyrrt, þegar lestin stanzaði."
Poirot var þögull nokkra stund, siðan sagði
hann.
„Jæja, ég held að það sé lítið meira hægt að
segja. Þér getið ekki varpað meiru ljósi á málið?“
„Nei, ég er hræddur um ekki.“
„En vitið þér til þess, að húsbónda yðar og
MacQueen hafi komið illa saman?"
„ónei! MacQueen er mjög skemmtilegur
maður.“
„Hjá hverjum voruð þér áður en þér komuð
til Ratchetts?“
„Hjá Sir Henry Tomlinson, Grosvenor Square.“
„Hvers vegna fóruð þér frá honum?"
„Hann fór til Afríku og þurfti ekki á mér að
halda lengur. En ég veit, að hann mælir með
mér, herra. Ég var hjá honum i nokkur ár.“
„Ilvað hafið þér verið lengi hjá Ratchett?"
Forsasa' ^ercule Poirot er á leið
® * frá Sýrlandi með Taurus
hraðlestinni. 1 lestinni eru aðeins tveir aðr-
ir farþegar; ung stúlka, sem heitir Mary
Debenham og Arbuthnot ofursti frá Ind-
landi. Þegar Poirot kemur til Stamboul, fær
hann skeyti um að koma strax til Eng-
lands. Hann hittir gamlan vin sinn, Bouc,
sem er framkvæmdarstjóri járnbrautar-
félagsins. Þeir verða samferða með járn-
brautinni. Á Tokatlian gistihúsinu sér Poi-
rot tvo Ameríkumenn. Honum lízt illa á
þann eldri, sem heitir Ratchett. Þessir tveir
menn, MacQueen og Ratchett, fara einnig
báðir með lestinni. Ratchett biður Poirot
um að vernda sig, af því að hann er hrædd-
ur um líf sitt. Poirot neitar. Ratchett er
myrtur í lestinni. Poirot tekur málið að
sér og yfirheyrir MacQueen einkaritara
Ratchett, sem segir honum það, sem hann
veit um hagi hans. Því næst skoðar Poirot
likið ásamt Constantine lækni og finna þeir
á því 12 mismunandi djúpar stungur. Poirot
kemst að því að Ratchett heitir réttu nafni
Cassetti og það var hann, sem stóð fyrir
ráninu á Daisy litlu dóttur Armstrongs
ofursta. Frú Armstrong lézt af sorg og
Armstrong sjálfur framdi sjálfsmorð. Barn-
fóstra, sem ekki gat sannað sakleysi sitt
framdi einnig sjálfsmorð. En Cassetti slapp
frá Ameríku og ferðast nú um undir gerfi-
nafni. Poirot hefir hafið yfirheyrslumar og
yfirheyrt lestarþjóninn, einkaritara Ratc-
hetts, en er nú að yfirheyra herbergisþjón
hans.
„Rétt um níu mánuði."
„Þakka yður fyrir, Masterman. Meðal ann-
ara orða, reykið þér pípu?“
„Nei, ég reyki eingöngu vindlinga."
„Þakka yður fyrir, þetta er nóg.“ Poirot kink-
aði til hans kolli.
Þjónninn hikaði eitt augnablik.
„Fyrirgefið, herra, en þessi fullorðna ameríska
kona er I mjög skrítnu ástandi. Hún segist vita
allt um morðingjann. Hún er í mjög æstu skapi,
herra."
„Ef svo er,“ sagði Poirot brosandi, „þá er bezt
að tala við hana næst.“
„Á ég að segja það við hana? Hún hefir nú
lengi heimtað að fá að tala við einhvern valda-
mann, en lestarþjónninn hefir reynt að sefa
hana.“
„Látið hana koma hingað, vinur minn,“ sagði
Poirot. „Við skulum hlusta á sögu hennar næst.“
12. KAFLI.
Vitnisburður amerísku konunnar.
Þegar frú Hubbard kom inn í borðstofuvagn-
inn var hún í svo mikilli geðshræringu, að hún
gat varla komið upp nokkru orði.
„Viljið þið rétt segja mér það — hver ræður
hér? Ég hefi fengið mjög þýðingarmiklar upp-
lýsingar, já, vissulega mjög þýðingarmiklar; ég
ætla að segja þeim, sem eru valdhafar hér frá
þeim eins' fljótt og hægt er. Ef þér, herra
minn —.“
Hún horfði órólega á mennina þrjá. Poirot
hallaði sér fram.
„Segið mér frá því, frú,“ sagði hann. „En fáið
yður fyrst sæti.“
Frú Hubbard settist þunglega á stólinn gagn-
vart Poirot.
„Það, sem ég ætla að segja yður er þetta. Það
var framið morð í lestinni i nótt, sem leið, og
morðinginn var hérna inni í klefanum mínum!“
Hún þagnaði, til þess að gefa orðum sínum
meiri áhrif.
„Eruð þér vissar um það, frú?“
„Auðvitað er ég viss! Hvemig dettur yður ann-
að í hug! Ég veit, hvað ég tala um. Ég skal
segja yður allt, sem hægt er að segja. Ég var
háttuð og farin að sofna, allt í einu hrökk ég
upp — allt var niðdimmt — og ég vissi að það
var karlmaður inni í klefanum. Ég var svo hrædd,
að ég gat ekki hrópað, ef þér skiljið við hvað
ég á. Ég lá, þarna og hugsaði, „Guð minn góður,
ætlar einhver að drepa mig!“ Ég get alls ekki
lýst því, hvemig mér leið. Þessar andstyggilegu
járnbrautarlestir, hugsaði ég með mér, og öll
ofbeldisverkin, sem ég hafði lesið um. Og ég hugs-
aði með mér, „hvernig sem þetta nú fer, þá nær
hann ekki í skartgripina mína — af því, skal ég
segja yður, að ég hafði sett þá í sokk og falið
hann undir kodda minum — en það er nú ekki
mjög þægilegt, nú en hvað var ég að tala um?“
„Þér tókuð eftir því, að maður var í klefa
yðar.“
„Já, einmitt, ég lá þama með lokuð augim og
vissi ekkert, hvað ég átti að gera. Ég var *.egin
því, að dóttir mín vissi ekki, hvernig væri ástatt
fyrir mér. En svo náði ég mér einhvemveginn
og þreifaði á veggnum, eftir bjöllunni og hringdi
á lestarþjóninn. Ég hringdi og hringdi, en ekkert
gerðist — og ég skal segja yður það, að ég hélt,
að hjarta mitt myndi hætta að slá þá og þegar.
„Guð veri mér næstur,“ hugsaði ég, „kannske
hefir hver einasti maður í lestinni verið myrtur."
Lestin var að minnsta kosti kyrr, og óhugnan-
leg kyrrð hvildi yfir öllu. En ég hélt áfram að
hringja, og ó! sá léttir, þegar ég heyrði fótatak
á ganginum og barið á dymar! „Kom inn,“
hrópaði ég, og ég kveikti á ljósunum um leið.
Og trúið þér því, það var ekki nokkur sál
þama!“
Frú Hubbard var mjög æst.
„Og hvað gerðist næst, frú?“
„Nú, ég sagði manninum, hvað hafði gerzt, en
hann virtist ekki trúa mér. Hann hélt víst, að
mig hefði dreymt það allt. Ég lét hann gá undir
rúmið, þó að hann segði, að það gæti ekki nokkur
maður troðið sér þar undir. Það var augljóst, að
maðurinn var farinn — en hann hafði verið
þarna. Það fór í taugarnar á mér, þegar lestar-
þjónninn reyndi að sefa mig! Ég er ekkert ímynd-
unarveik. — Ég veit víst ekki ennþá, hvað þér
heitið ?“
„Poirot, frú; og þetta er Bouc, framkvæmdar-
stjóri jámbrautarfélagsins, og dr. Constantine."
Frú Hubbard heilsaði þeim mjög utan við sig
og hélt síðan áfram frásögunni.
„Nú, ég var auðvitað ekki eins róleg og ég
er vön að vera. Ég fann það á mér að maðurinn
í næsta klefa — veslings maðurinn hafði verið
drepinn. Ég skipaöi lestarþjóninum að líta á
hurðina milli klefanna, og það var ekki slá fyrir
henni. Nú, ég sá fljótlega um það. Ég skipaði
honum að setja slána fyrir, og þegar hann var
farinn stóð ég upp úr rúminu og setti tösku
fyrir hana, til þess að vera örugg."
„Hvað var klukkan þá, frú Hubbard?"
„Það get ég ekki, sagt yður, ég leit aldrei á
hana, ég var svo rugluð.“