Vikan - 16.11.1944, Page 11

VIKAN, nr. 41, 1944
11
-------------------------Framhaldssaga:----->
Qamla konan á Jalna
Eltir MAZO D E L A ROCHE. 28
-■ _______________________________________■
Á öðrum staðnum var farið að syngja í tekatlin-
um. Hann skipaði Renny að sækja meira sprek,
en horfði um leið tortryggislega á hann. Hvað
hafði drengurinn verið að gera ?,
Hann hafði séð hann beygja sig yfir Veru
þannig, að hann gat ekki verið að kenna henni
sundtök. Eden kom hlaupandi með fullt fangið af
kvistum, og þegar Renny setti meiri við á eldinn,
logaði mikið i kringum ketilinn og undir pönn-
unni, sem Magga setti yfir hinn eidinn.
„Hvað ætiarðu að láta á hana, Magga?" spurði
Renny.
„Svínakjöt og egg. Ég er svo sólbrennd í
framan. Viltu ekki gera það fyrir mig?“
„Láta strákinn gera það!“ hrópaði Vera. „Hann
skemmir það bara!“
„Nei, ekki hann. Hann gerir það betur en ég.“
Vera stóð hreyfingarlaus á meðan hann setti
kjötið á pönnuna; en þegar hún sá að augu
Filippusar hvíldu á henni, sneri hún sér við og
fór að tala við Nikulás,
Renny settist á hækjur fyrir framan eldinn og
horfði á pönnuna með eggjunum. Hann var rauð-
ur í kinnum af hita, og blautur sundbolurinn
limdist við magran, samanbeygðan líkama
hans.
Nú þoldi Aðalheiður ekki að bíða lengur eftir
matnum. Hún gekk fram og aftur og studdist við
stafinn sinn; ýmist horfði hún ofan í fötuna, þar
sem flöskumar voru, eða hún athugaði, hvað var
komið á dúkinn, þar sem María var að raða
diskum með brauði og smjöri, þykkum smákökum
og kókosköku, sem var öll sett hvítum röndum
og krukku með ávaxtamauki. Við hliðina á þessu
stóð stór glerkanna með þykkum rjóma. Á hin-
um enda dúksins var skál með kartöflusalati og
stórt oststykki.
Munnur Aðalheiðar fylltist vatni. Hún beit
saman tönnunum og gekk aftur að eldinum.
„Haltu áfram að hella feiti yfir eggin,“ sagði
hún skipandi við Renny. „Hugsaðu um það, sem
þú ert að gera — annars veltirðu pönnunni!"
Hann hafði snúið sér við til þess að reykurinn
færi ekki í augun á honum. Hann hélt á síðasta
egginu í hendinni.
„Varaðu þig!“ sagði Magga. „Þetta egg á að
sjóða handa Pip. Hann vildi ekki borða hádegis-
matinn sinn, af því að hann er að taka tönn.
Mamma vildi, að hann fengi egg með teinu
sínu."
„Taktu eftir, drengur!" kallaði Aðalheiður.
„Þú brennir feitina!" Hún potaði í hann með
stafnum sínum, en eldurinn, sem var kominn í
feitina, blossaði upp. Renny missti eggið, sem
brotnaði á steinunum, og innihaidið rann úr
skuminni.
„Guð hjálpi þér!“ æpti Magga. „Hvað ertu að
gera! Hvað heldurðu, að mamma segi?“
„Ég verð að segja henni frá því,“ sagði Renny.
„Þetta er nóg.“ Hann rétti Möggu pönnuna og
gekk til Maríú, sem var að blnda spjaldið um
hálsinn á Pip. Ef hún reiddist því, hvemig hann
fór með Eden, hvað segði hún þá núna?“
„Mamma," sagði hann. „Ég var svo óheppinn
að brjóta eggið hans Pip. Hvað eigum við að
gera?“
„Egg — egg — egg,“ hrópaði Pip.
„Æ, hvemig fórstu að því?“
„Amma rak stafinn sinn í mig, og um leið fór
reykur í augun á mér. Mér þykir það afskaplega
leitt.“ Hann horfði á litla drenginn.
„Jæja,“ sagði María, „þá verður hann að láta
sér nægja mjólk og brauð, litla greyið!"
Einhver hafði skilið mjólkurflöskuna hans Pip
eftir í sólinni. Mjólkin var orðin súr. Þetta var
of mikið fyrir Maríu. Hún sagði æst við Filippus:
„Ég hefi aldrei vitað aðra eins meðferð á mat!
Mamma þin var næstum búin að stela matnum
af pönnunni og gerir Renny svo bilt við að hann
missir eggið hans Pip, og það brotnar. Og svo
gleymdi Magga mjólkinni hans í sólinni. Ég veit,
að það var Magga. Hún er svo hirðulaus. Hvað
á ég að gera? Ég neyðist blátt áfram til þess
að fara heim með hann.“
Filippus hvolfdi úr pípu sinni í sandinn. Svo
sagði hann rólega: „Það er bær héma rétt hjá.
Sendu Renny þangað, til þess að fá mjólk handa
drengnum."
„Mjólk — Mjólk,“ hrópaði Pip og teygði sig
eftir mjólkurflöskunni.
„Ég skal fara með Renny eftir mjólkinni,"
sagði Vera. „Ég hefi ekkert á móti því. Hann
gæti vel hellt henni niður.“
„Bull og vitleysa!" sagði Aðalheiður, sem kom
að í því. „Þynnið dilítinn rjóma með volgu vatni.
Það hefi ég gefið bömunum mínum margoft."
„Nei,“ sagði María ákveðin. „Hann verður að
fá mjólk.“
Renny og Vera lögðu af stað. Nú fengu þau
aftur tækifæri til að vera ein! Þau flýttu sér
eftir stígnum, berfætt eins og þau voru. Á meðan
þau stóðu fyrir framan dyrnar á bænum og biðu,
horfðust þau í augu og brostu. Þau gátu ekki
horft af hvoru öðru — en augun voru lóleg, þau
horfðu niður, og þau litu upp. Hana langaði til
þess að snerta brúnar, gljáandi axlir hans. Þau
hlógu og töluðu um kjúklingana, sem voru á
brölti í kringum þau. Þau báru mjólkurfötuna
á milli sin eftir stígnum.
Þegar þau vom komin á stað, þar sem enginn
sá til, féllust þau í faðma.
„Vera,“ hvíslaði hann. „Mér þykir svo vænt
um þig.“
„Ó, Renny, við ættum ekki að gera þetta!“
„Ég hélt að þú værir harðlynd. En þú ert yndis-
leg.“
7,Þú ert dásamiegur!"
„Hvað þykir þér mikið vænt um mig?“
„Meira en þér um mig.“
„Þú getur það ekki. Svona mikið þykir mér
vænt um þig.“ Hann sagði henni það með kossi.
„Renny, ég er vitlaus i þér!“ hvíslaði hún.
„Ó, guð — bara að við þyrftum ekki að fara
til baka!“
„Við verðum að gera það; þau bíða eftir okk-
ur.“ Hún dró sig úr örmum hans og flýtti sér
niður stíginn.
Strax og þau komu í augsýn, var kallað til
þeirra að flýta séi-. Fólkið sat nú í kringum dúk-
inn og kaffiilminn lagði um loftið. Allir höfðu
góða matarlyst, nema þau tvö, sem komu siðast,
en þegar Maria var búin að fá mjólkina handa
Pip, tók enginn neitt sérstaklega eftir þeim. Pip
sat í kjöltu móður sinnar og horfði undrandi á
hvíta dúkinn og allt, sem á honum var. Einu sinni
stakk amma hans kjötbita upp í hann, og hann
brosti til hennar, þangað til hann var búinn með
hann. Nikulás lét hindberiasaftina ganga, og
Malaheide, sem hafði allan daginn verið þreyttur
og skapillur, komst nú í betra skap. „Fullkomið
veður, dásamlegt landslag, góður matur og töfr-
andi fólk, hvers getur maður krafizt meira?“
sagði hann. Magga sagði lágt: „Að þú færir.“
Þegar búið var að hella upp á kaffið, komu
þau sér þægilega fyrir. Remiy fór með stóran
kaífibolla til Hodge, sem sat nálægt hestunum
og boröaði mat smn. Hann settist við hlið Hodge
og bauö honum vindhng, og svo fóru þeir að
tala um Gailant. Það voru lika fleiri hestar frá
Jalna, sem áttu að vera á sýningunni, en það
var alveg gleymt. Allar vonir þeirra voru bundnar
við þerman eina hest. Þegar Renny og Hodge
fóru að tala um hann, gleymdu þeir öllu öðru.
Maria gekk em á strþndmni og horfði á dökk-
rauðu skýih yfir vatninu. Það var farið að kólna,
og hún krosslagði armana og tárin komu fram
I augu hennar. Hún var hamingjusöm; og af þvi
að hún var hammgjusöm, og himininn var svo
fallegur, þurfti hún að gráta. Hún heyrði óminn
af röddum hmna eins og klukknahljóm.
Lítil og köld hönd snerti hennar. Hún tók utan
um hana og þrýsti hana blíðlega.
Eden spurði: „Hvers vegna stendur þú hérna,
mamma?“
„Til þess að horfa á litinn á himninum."
„Og líka á vatninu. Það eru litir langt niðri í
vatninu."
„Já. Finnst þér þeir fallegir?"
„Finnst þér það?“
„Já. En þeir fá mig til að þrá eitthvað. Það
skilur þú ekki.“
„Jú, ég skil það. Ég verð líka hryggur."
Filippus kom gangandi eftir sand.num, sem var
nú í skugga. „Við erum að fara! Það er búið að
spenna hestana fyrir. Stúlkurnar hafa gengið frá
körfunum, og Pip sefur í kjöltunni hennar
mörnmu."
Eden teygði hendumar og dró í jakka föður
sins.
„Ó, ég er svo þreyttur! Gætirðu ekki borið mig
dálítið ?“
Filippus sveiflaði honum upp á öxl sina. María
tók undir arm Filippusar; en henni þótti leitt að
fara heim, þótt hún væri líka þreytt.
XXV. KAFLI.
Boney.
Hann hafði átt langan og einmanalegan dag.
Morguninn hafði verið óþolandi leiðinlegur. Sólm
hafði verið svo heit, að Aðalheiður hafði ekki
dregið frá gluggatjöldin i svefnherbergi sinu, og
þegar hann fór að kvarta, vakti athygli hennar
með því að hósta hátt, og hann hélt því stöðugt
áfram, þangað til hún lagði dúk yfir búrið hans,
svo að hann var útilokaður frá henni, ljósi og
lofti. 1 gleði sinni yfir að fara út, gleymdi hún
að taka dúkinn af búrinu, og þar hafði hann
setið það sem eftir var dagsins i mannlausu hús-
inu, og eina tilbreyting hans var að rifa í teppið
og hrækja hýðinu af fræinu sínu út á gólfið.
Aðalheiður var eyðilögð, þegar hún sá hann
sitja þama og hnipra sig saman í búrinu mjög
þunglyndislegan á svipihn. Hún tók dúkinn af og
talaði við hann á indversku, um leið og hún fór
úr svarta kasmírskjólnum, sem hún var í á ferð-
inni, og hún fór í næstbezta silkikjólinn sinn.
Ó, þvílíkur léttir, að taka af sér hattinn og setja
upp knipplingakappa í staðinn! Hún festi krag-
ann á kjólnum með demantsnælu.
Hún tók Boney út úr búrinu, og setti keðjuna,
sem var föst við prikið hans, um fótinn á honum.
Svo tók hún prikið, og hélt því fyrir framan sig
og birtist í dagstofudyrunum; þar var fjölskyldan
saman komin.