Vikan - 05.05.1949, Blaðsíða 4

4
VTKAN, nr. 18, 1949
Myndin hennar
Þýdd smásaga
Þau hittust í Köln. Þau voru bæði á
heimleið. Fundum þeirra bar saman á
tröppum hinnar miklu Kölnardóm]kirkju.
Er hann hafði staðið og dáðst að þessu
dásamlega guðshúsi og verið að bera það
saman við Frúarkrikjuna í París, féll eitt-
hvað við fætur hans. Hann laut niður og
sá, að það var sólhlíf. Hann tók hana upp.
Sá hann þá unga stúlku ofar í tröppun-
um. Stóð hún þar brosandi og beið þess
að hann kæmi með sólhlífina. Hann horfði
á stúlkuna og brosti.
„Gerið þér svo vel,“ mælti hann mjög
kurteislega og rétti stúlkunni sólhlífina.
„Kærar þakkir,“ svaraði hún.
Þau stóðu þegjandi nokkur augnablik.
Síðan spurði hann: „Hafið þér komið
inn í kirkjuna?" „Nei,“ sagði ungfrúin.
Þau urðu samferða inn í kirkjuna.
Hann sagði henni nafn sitt. Hann hét
Viggo Hammer. Hún svaraði: „Eg heiti
Else Berg og kem frá £>ct. Germain og er
á leið heim til Stokkhólms." Hann mælti:
„Ég kem frá Montmartre og.ætla einnig
til Stokkhólms.“
Þau horfðu hrifin á fegurð kirkjunnar.
Eftir nokkra stund sagði hún: „Við
skulum fara.“ Þau fylgdust að. Innan
skamms átti lestin, er þau ætluðu með,
að leggja af stað. Þau gengu saman um
borgina og töluðu alúðlega saman.
Elsa sagði Viggo frá veru sinni í Sct.
Germain. Þar hafði hún vérið kennslu-
kona frá því í janúar, og kennt yndislegri
telpu. Hún sagði sér hefði liðið vel þang-
að til —
Nú voru þau komin á járnbrautarstöð-
ina. Þarna sáu þau lestina sína. Þau fengu
sæti út við glugga í sama vagni. Nú var
blásið til burtfarar. Lestin hélt af stað frá
Köln.
Þau töluðu um París og útlönd yfirleitt,
einnig um Stokkhólm. Viggo var ekki hrif-
inn af Stokkhólmi. Hann mælti: „Hvað er
sú borg, borin saman víð París með Place
de l’Opera, Luxembourg, Champs-Elysées
og hverfinu kringum Pére-Lachaise?“
Elsa sagði: „Ég þekki París ekki mjk-
ið. Ég var aðallega í Sct. Germain."
„París er gleðinnar borg,“ mælti Viggó.
„Ef til vill,“ svaraði hún, og fékk um
leið hóstakviðu. Hún hafði þurran hósta.
Þau fóru yfir á Trálleborgferjunni.
Else mælti: „Ég borða ekki á ferjunni.
Ég verð sjóveik, ef ég neyti matar. Við
borðum, er við komum í lestina."
Viggó gladdist af þvi. Hann var næet-
um peningalaus. Viggo horfði á Else. Hún
var föl og mögur. Hún hóstaði annað <slag-
ið. Hann veitti því athygli, að hún var tek-
in til augnanna. Andlitið var þreytulegt,
varirnar bleikar. Hvers vegna skyldi hún
fara heim? Var hún veik, eða var það af
öðrum orsökum? — Er þau höfðu ekið
um stund, mælti Else skyndilega: „Ég
hefði ekki átt að fara svo fljótt heim.
Pabbi er á verzlunarferðalagi. Hann veit
ekki um heimför mína.“ Hún andaði djúpt
og roðnaði, og í dökku augunum hennar
brá fyrir ótta. Hún leit niður, er hún sá
hið spyrjandi augnaráð Viggós.
Hann greip í hönd hennar og mælti: „Ég
skil. Þér eruð-----.“ Hann gat ekki kom-
ið sér að því að segja meira. Hún hallaði
sér nær honum, greip í arm hans og sagði
eða öllu heldur hrópaði: „Ég er veik.“ Svo
mælti hún rólega: „Fólkið, sem ég var
hjá, varð svo reitt, er það vissi það. Það
var svo hrætt um að ég hefði smitað litlu
stúlkuna. Ég fór til læknis. Hann sagði
aðeins: „Þér verðið að fara á heilsuhæli.“
Það er heilsuhæli í Chariteau í Suður-
Frakklandi. Þangað gat ég farið. En ég
kaus heldur að fara heim. Og svo fór ég.“
Hún sleppti handlegg hans. Hún hóstaði
og þerraði enni sitt með vasaklútnum. Hún
sneri sér frá Viggó og brast í grát.
„Miðdagur!“ var kallað frá matsölu-
vagninum. Else stóð á fætur. Viggó sat
kyrr litla stund, svo stóð hann upp og
fylgdi henni eftir. Inni í matarvagninum
sá hann að vinkona Else heilsaði henni.
Viggó laumaðist aftur til klefa síns og
settist. „Ég verð að koma með einhverja
afsökun, er hún kemur aftur,“ tautaði hann
við sjálfan sig. „Ég hef ekki ráð á að
borða með henni. Ég er fátækur málari,
sem aðeins átti fyrir fargjaldinu heim.“
Þegar Viggó hafði setið litla stund, stóð
hann á fætur og gægðist inn í matarvagn-
inn. Þar sat Else, vinkona hennar og ein-\
hver ungur maður. Þau voru að byrja mál-
tíðina. Það lá vel á þeim.
^tiiiiiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiimiiiiiiii
I VEIZTU - ?
| 1. Hvernig er tilkynnt, hvað tímanum líði |
um borð i herskipunum?
i 2. Hvenær var byrjað að gefa Þjóðólf út ? |
= 3. Hver var fyrsti ritstjóri þess blaðs ?
I 4. í tilefni af hverju orti Hannes Haf- E
stein „Sjá roðann á hnúkimum háu" =
og „Þagnið dægurþras og rígur"?
| 5. Hver er kemiska formúlan fyrir vatni ? i
| 6. Hvert er rúmmál jarðar?
i 7. Eftir hvern er „Öfullgerða hljómkvið- i
an“ ?
i 8. Hvenær fæddist Napoleon Bonaparte? I
| 9. Hver er höf. bókarinnar „Hver er mað- i
urinn" ? i
| 10. Hve mikið er talið, að siðasta heims- i
styrjöld hafi kostað í peningum?
Sjá svör á bls. 14.
iimmmmmimiiiiimiiMiiimmmiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMMMiitiiMMMMi>'C
„Mér er ofaukið þarna,“ hugsaði Viggó.
„Verið þér sælar, ungfrú Berg. Ef til vill
sjáumst við aftur. Ef til vill sjáunist við
aldrei oftar.“ Hann gekk aftur til klefa
síns. Hann lokaði augunum og framkall-
aði mynd hennar í hugann. Þannig sat
hann um stund. Svo tók hann pappírsblað
og ritaði eftirfarandi á það: „Ég fór úr
lestinni í Norrköbing. Vildi ekki gera yð-
ur ónæði. Verið þér sælar. Máske sjáumst
við síðar.“
Viggó hafði séð heimilisfang Else á hand-
tösku hennar. „Ég mun heimsækja hana,
er til Stokkhólms kemur,“ hugsaði hann.
Viggó fór ekki úr lestinni í Norrköping,
heldur hafði klefaskipti. Hann fór með
sömu lest alla leið til Stokkhólms. Er þang-
að kom, gat hann laumast burt, án þess
að Else yrði vör við hann. Hann komst
í sporvagn. Þaðan sá hann Else, er hún
kom út úr lestinni, leigja sér bifreið og
aka á braut. .■>
Svo liðu nokkrir dagar. Hvem morgun,
er Viggó vaknaði, hugsaði hann til Else.
Hann greip off símaáhaldið og ætlaði að
hringja til hennar, — en hætti alltaf við
það. Else átti hug hans allan. Hann ákvað
að mála mynd af henni. Eftir þrjá daga
var málverkinu lokið.
Vinir þeir, er heimsóttu hann, spurðu:
„Af hvaða kvenmanni er þetta málverk?“
Viggo brosti einungis, en svaraði ekki.
Um kvöldið ætlaði hann að hafa dálitla
veizlu fyrir sig og Else í málarastofunni.
Borðið var blómum skreytt. Á því voru
ávextir og vín! Viggo fekk bíl og ók heim
til Else. —
Hann gekk hægt upp tröppumar. Hann
nam staðar við dymar og hringdi.
Kona nokkur opnaði dymar.
Viggo spurði, hvort Else Berg byggi í
húsinu. Hann nefndi nafn sitt. Konan
horfði á Viggo og mælti: „Það er hér
bréf til yðar.“ Hún gekk inn í húsið og
rétti Viggó bréfið.
„Hvert er Else farin?“
„Á heilsuhæli,“ svaraði konan. „Hún
varð mjög veik eitt kvöldið. Fékk afarsvæs-
ið hóstakast. Ég held, að hún sé dáin.“
Viggó horfði óttasleginn á konuna.-
„Hvað segið þér?“ hrópaði hann svo.
Konan lokaði dyrunum og fór inn. Viggó
stóð sem þramu lostinn. Svo fój1 hann út
að bílnum, borgaði bílstjóranum og lét
hann fara. Hann vildi vera einn. — Viggó
reikaði um götur borgarinnar alla nóttina.
Hann vissi ekkert um, hvert hann fór. Hið
eina, sem komst að í huga hans, vom
þessi: „Else er dáin.“ Er hann kom heim
um morguninn, settist hann á móti mynd
hennar og las bréfið.
1 því stóð þetta: „Ég hélt ekki, að þér
yrðuð svo hræddur við mig, eins og raun
bar vitni. Nú er það sama, hvaða álit
ég hafði í þessu tilliti, því þegar þér fáið
þetta bréf í hendur, verð ég dáin. Ég ætla
að minnast yðar eins og þér vomð áður
Framhald á bls. 14.