Vikublaðið - 10.03.1931, Side 2

2
F o r d vöru- og fólksbifreiðar og
F o r d bátamótorar ávalt fyrirliggjandi
» F o r d s o n dráttarvélar útvegaðar með
litlum fyrirvara.
Spyrjið um verð og greiðsluskilmála áð-
ur en þér festið kaup annarsstaðar.
Öllum fyrirspurnum svarað um hæl.
SVEINN EGILSSON
Umboðsm. Ford Motor* 1 Company á íslandi
Sími 976. Sími 976.
neyð, í þakherbergi í Cour des Miracles, — átta
mánuðum eftir brottför Rotherbys.
I þessu fátæklega, raka herbergi í afskekktasta
úthverfi Parísarborgar, hafði Antoniette de Ma-
iigny -alið sveinbarn tveim dögum áður en Everard
fann hana. Bæði voru dauðvona, og bæði hefðu
efalaust dáið innan fárra daga, hefði hann ekki
komið til að frelsa þau.
Fyrir nokkurn hluta eigna sinna keypti hann
fasteignina Maligny, sem skuldheimtumennirnir
höfðu slegið eign sinni á, er faðir Antoinettu dó.
Þangað sendi hann hana og drenginn — scn
Rotherbys — og gaf drengnum þetta virðulega
ættaróðal í skírnargjöf. Hann var sjálfur skírnar-
vottur sveinsins. Hann vann sitt miskunnar\ærk í
kyrrþey. Aldrei gaf hann henni tækifæri til að
þakka sér, hann var ætíð fjarverandi, til þess að
hún skyldi ekki verða þess vör, hvílíka umhyggju
hann bar fyrir líðan hennar og heilbrigði.
Tvö ár lifði hún á Maligny í þeirri ró, sem ríkt
getur í huga helsærðar veru, og hin göfga vinátta
Edvards brá ljóma á þraut hennar, þann skamma
tíma, sem hún átti ólifað. Hann skrifaði henni bréf
við og við, stundum frá Ítalíu, stundum frá Hol-
landi, en hann heimsótti hana aldrei. Og hún bað
hann heldur aldrei að koma til sín. í bréfum sín-
um minntust þau aldrei á Rotherby — það var
eins og hann hefði aldrei verið til, aldrei blandað
beiskju í lífsbikar þeirra. En þrátt fyrir nákvæma
hjúkrun og umönnun, þá hnignaði henni samt dag-
lega. Kuldinn og söknuðurinn í Cour des Miracles
hafði sáð sínum fræjum, og dauðinn brýndi sigo-
ina, viðbúinn kornskurðardeginum.
Þegar hún fann dauðann-nálgast, sendi hún hrað-
boða til Everards. Hann varð samstundis við ósk
hennar og lagði af stað til Maligny, en kom þó of
seint. Hún dó kvöldið fyrir heimkomu hans. En
hún hafði skilið honum eftir bréf, sem nú lá fyrir
framan hann, og hljóðaði þannig:
,,Eg ætla ekki að reyna að þakka yður; hjart-
kæri vinur. Hvernig fengi eg endurgoldið yður allt
þetta, sem þér hafið fyrir mig gert? Ó, Everard!
Everard! Hefði Guði að eins þóknast að hjálpa mér
til þess að velja skynsamlegar, þegar eg átti þess
kost? — Það hljómaði sem neyðaróp, og veslings
Everard, var þessi veiki ljósgeisli meira en fullkom-
ið endurgjald fyrir það litla, sem hann hafði megn-
að að gera. —- „Verði Guðs vilji!“ skrifaði hún enn
fremur. „Það er h a n s vilji. H a n n veit, hvers
vegna það var bezt, að svona færi, þótt við skiljum
það ekki. En svo er það drengurinn, Jústin litli.
Eg gef yður hann, sem þegar hafið svo mikið fyr-
ir hann gert. Reynið að elska hann ofurlítið, mín
vegna. Alið hann upp, sem yðar sonur væri og
gerið hann að heiðursmanni, eins og þér eruð sjálf-
ur. Faðir hans hefir enga hugmynd um, að hann
sé til. Það fer bezt á því þannig, því að mér var
óbærilegt að hugsa til þess, að hann gerði tilkall til
drengsins síns. Látið hann aldrei vita, að drengur-
inn sé til, nema ef vera skyldi til þess að refsa hon-
VIKUBLAÐIÐ
um með því fyrir samvizkulausa breytni hans við
mig“.
Á gröf hennar sór Everard þess dýran eið, að
Jústin skyldi upp alinn sem hans eigin sonur, og
að Rotherby skyldi ekki fá að vita, að hann væri til,
þangað til staðreyndin gæti orðið honum til skelf-
ingar. Hann ákvað að innræta Jústin brennandi hat-
ur á þessum samvizkulausa þorpara, og með að-
stoð drengsins ætlaði hann, þegar tíminn væri kom-
inn, að eyðileggja Rotherby lávarð.
Þetta hafði Richard Everard svarið, og þetta
hafði hann gert. Hann hafði sagt Justin allt, og
jafnskjótt og hann var orðinn nægilega þroskaður
til þess að skilja það. Hann hafði eriduhtekið sög-
una fyrir honum með stuttu millibili, og þegar
drengurinn eltist, varð Everard þess var, að hatrið
á föðurlegum uppruna hans óx og þroskaðist með
honum samtímis lotningunni fyrir hans ástúðlegu,
látnu .móður.
Á hinn bóginn hafði Richard ekki látið sér í aug-
um vaxa hverskonar fjárbruðl til þess að uppeldi
Justins mætti verða sem fullkomnast, vegna móður
hans.
Ættaróðalið Maligny með þeim feiknatekjum, er
því fylgdu, var Justins eign. Richard stýrði því bara
fyrir drengsins hönd á meðan hann var á æsku-
skeiði, og verðmæti þess jókst stórkostlega við hans
ágætu stjórn. Justin var sendur í Oxford háskóla,
og að loknu námi var hann látinn ferðast í tvö ár
um Evrópu, til frekari frama og menntunar. Þeg-
ar hann kom heim úr þeim leiðangri sem fullþroska
maður, kom Everard honum fyrir við konungshirð-
ina í Rómaborg, en Richard var sjálfur sendiherra
hans hátignar í París.
Richard taldi sig hafa gert skyldu sína í því, að
innræta drengnum skyldurnar til að hefna móður
sinnar, og árangurinn var orðinn einkennilegri sam-
suða en Richard grunaði, hversu vel sem hann
þekkti drenginn að öðru leyti. Hann hafði nefni-
lega- ekkert tillit tekið til þess blandaða blóðs, sem
í æðum Justins rann, né heldur hins, að hann var
lifandi eftirmynd móður sinnar, með sáralítil arfs-
einkenni frá föðurnum; glaðlyndur að eðlisfari,
eins og móðir hans hafði verið.
En með þeirri uppeldisaðferð, sem Everard hafði
beitt við fóstursoninn, hafði hann kúgað hans með-
fæddu glaðværð.
Sú mikla lífsgleði og kæti, sem var erfðaeign
hans, var hulin undir enskri rólyndi, og af
því hafði sprottið einskonar geðgremja, er leit
með kaldhæðni á allt og alla, hvort sem voru engl-
ar eða varmenni. Þetta var ávöxtum uppeldisins,
og fyrst og fremst afleiðing þeirra hugmynda, sem
Everard hafði glætt hjá honum. Skýjaborgir hans
voru hrundar áður en hann hafði tekið endajaxl-
ana. Og allt þetta bar að þakka Richard Everard,
sem kenndi drengnum, að allir karlmenn væru fúl-
menni og allar konur bjánar. ,
Justin sár-vorkenndi fósturföður sínum og sett-
ist hjá honum. „Segðu mér allt“, bað hann. „Segðu
mér allar ráðagerðir þínar og fyrirætlanir^ er að
þessu lúta“.
„Með mestu ánægju“, svaraði baróninn. „Oster-
more lávarður, sem allt gerir í eiginhagsmuna
skyni, hefir tapað afskaplegu fé í misheppnuðu
gróðabralli, eftir því sem mér er tjáð frá Englandi,
svo miklu, að mér er óhætt að fullyrða, að nægt
hefir til þess, að hann mun hafa boðið konungin-
um fylgi sitt á ný. Vafalaust væntir hann svo mik-
illa launa fyrir þettar afturhvarf, að hann geti með
þeim rétt þann hluta eigna sinna, sem enn er við-
bjargandi.
Fyrir viku síðan fékk eg þau skilaboð frá hans
hátign konunginum, með hraðboða, sem sendur var
frá hirð hans hátignar í Róm til áhangenda hans
hér í Paríá, að Ostermore hefði tilkynnt honum, að
hann væri fús til að skipa sér enn á ný undir merki
Stúartanna og styðja þá að málum.
Þessi hraðboði afhenti mér mörg bréf frá kon-
unginum, sem eg átti, við fyrsta tækifæri, að senda
til Englands með einhverjum, er treysta mætti.

RAUÐA HÚSIÐ,
Skáldsaga eftir VICTOR BRIDGES.
I.
Dökkgræn Rolls Royce bifreið rann fyrir horn-
ið á Sidney Place, ók nokkur hundruð metra eftir
Fullham Road og staðnæmdist framan við St.
Christophers sjúkrahúsið. Hún var naumast stönz-
uð, er hár maður, vel búinn, og á að gizka uni
fimmtugt, steig út úr henni upp á gangstéttina.
„Þér getið biðið hér, Simmons”, sagði hann við
bílstjórann. „Eg kem aftur að vörmu spori“.
Dyravörður sjúkrahússins, sem var í samræðu við
vin sinn í anddyrinu, lyfti hattinum virðulega, er
aðkomumaður gekk fram hjá honum að framdyra-
stiganum.
„Sérðu þennan náunga, Fred?“ hvíslaði hann og
benti með þumalfingrinum á hinn hávaxna komu-
mann. „Það er Georg Onslow. Þú getur verið viss
um, að nú liggur hér einhver veslingur, sem hann
ætlar að „krukka“ í.
„Guði sé lof, að það er þó ekki eg, sem hann
ætlar að fara að slátra“, svaraði hinn. „Þeir eru
bölvaðir slátrarar allir saman, -þegar þeim gefst
tækifæri til þess“.
Án þess að hafa hugmynd um, að hafa orðið or-
sök þessa ruddalega sleggjudóms um sig og stétt-
arbræður sína, gekk hinn frægi skurðlæknir hvat-
lega upp á þriðju hæð, þar sem langur, auður
gangur blasti við til beggja handa. Hann beygði
til vinstri handar, staðnæmdist við hvíta hurð, sem
á var málað með stórum stöfum: „Yfirlæknirinn“,
og án þess að ómaka sig við að drepa á dyr, sneri
hann hurðarhandfanginu og gekk inn.
Herðabreiður, ungur og vingjarnlegur maður sat
þar við borð og las læknisfræðirit. Hann leit kæru-
leysislega upp frá lestrinum. En er hann sá, hver
komumaður var, breyttist svipur hans samstundis,
og hann stóð upp í skyndi, hálf-undrandi að sjá.
„Góðan daginn, Georg læknir! Við bjuggumst
ekki við yður í dag“.
Komumaður gekk til hans, og heilsaði honum
með handabandi.
„Mér þykir leitt, að eg trufla yður við rannsókn-
ir yðar, Gray“, sagði hann brosandi. „En eg kem
ekki í embættiserindum, heldur að eins til að ræða
við yður um einkamál“.
„Mér er mikil ánægja að sjá yður, Georg lækn-
ir. Gjörið svo vel að fá yður sæti“.
Georg settist og kveikti í vindlingi, er ungi mað-
urinn bauð honum.
„Fyrir viku eða hálfum mánuði sögðuð þér mér
frá fyrirætlunum yðar“, sagði hann. „Hafið þér nú
ákvarðað yður?“
Gray, sem hallaði baki að arinum, kinkaði kolli.
„Já, eg hefi ákveðið að segja upp stöðu minni
hér, jafnskjótt og yfirlæknirinn kemur heim í næstu
viku. Eg get ekki losnað við þá hugsun, að hér eyði
eg'tímanum til ónýtis. Það hefir frá'öndverðu ver-
ið ætlun mín, að sökkva mér niður í vísindalegar
rannsóknir, og eigi eitthvað eftir mig að liggja í
þeim efnum, þá er meir en mál til komið, að taka
þegar til starfa.“ Hann hló dálítið feimnislega. „Eg
vona, að þér teljið það ekki grobb, en eg er sjálf-
ur þeirrar skoðunar, að eg hafi dálitla hæfileika í
þá átt“.
Georg leit á hann vingjarnlega, og þó jafnframt
glettnislega.
„Það er hreinasti óþarfi, ungi vinur, að vera með
nokkrar afsakanir“, sagði hann alvörugefinn. „Eg
held naumast, að nokkur gruni yður um ofmetnað.
En sé það ekki allt of nærgöngult, leyfist mér að
spyrja, hvernig fjárhagsástæðum yðar er háttað?"
„Eg kemst prýðilega af“, svaraði hinn. „Eg á dá-
litla séreign, sem gefur mér um 300 sterlingspunda
tekjur ái’lega. Eg neyðist vitanlega til þess að
sleppa bílnum, en sá, sem helgar vísindunum starfs-
krafta sína, má heldur ekki vænta neins munaðar“.
„Þér hafið að minnsta kosti það rétta lundarfar