Menntamál - 01.04.1962, Qupperneq 83
MENNTAMÁL
73
2. nemandi: „Við eigum að vera prúð og hljóð.“
3. nemandi: „Við eigum ekki að hrinda hvert öðru,
því að þá nær enginn í neitt.“
4. nemandi: „Við eigum bara að taka það, sem við
þurfum.“
Þegar uppástungunum linnir, segir kennarinn: „Þið
þykist sjálf vita, hvernig koma á öllu í röð og reglu. Sýn-
ið þá öll, að þið getið framkvæmt það!“
Sumum virðist kannske, að kennarinn sé allt of hlut-
laus, en starf hans er einmitt fólgið í vali þessarar að-
stöðu. Það var sök nemendanna, að hún varð svo óþægi-
leg. Þeir eiga sjálfir að finna þægilegri leið til starfa.
Hin almenna ósk nemenda er sú, að fá að sækja í friði
það, sem þeir þurfa til starfa sinna. Leiðin getur tæpast
orðið nema ein.
Fyrsta skrefið hefur verið stigið. Nemendurnir hafa
öðlazt þá reynslu, að þar sem festa og reglusemi ríkir,
fá þeir meira frelsi en þar sem óregla er og hirðu-
leysi.
Ýmsir segja nú sennilega, að þessi aðstaða feli ekki í
sér neitt nýtt eða markvert, og það er alveg rétt. Hún
var einföld og eðlileg, — en hún var að minnsta kosti
mikilvæg. Nemendurnir fengu andúð á ruddahættinum
og hinu takmarkaða athafnafrelsi, og óskuðu almennt
eftir því að koma fram á annan hátt. Þegar reglu yrði
komið á, gæti hver og einn sótt það, sem hann óskaði
eftir. En því ekki að láta nemendurna ganga fram í
litlum hópum? Það hefði verið of mikil skipulagning.
Þá hefðu þeir misst af mikilvægri reynslu: Þá hefðu þeir
ekki komizt í þá aðstöðu að óska sjálfir eftir röð og
reglu, heldur fengið hana fyrirhafnarlaust og án þess að
skilja, hvers virði hún var.
Niðurlag i nœsta liefti.