Bjarmi - 01.06.1910, Qupperneq 1

BJARMI
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
IV. árg. |
Iteykjayík, 1. jání 1910.
11.
Otlastu gnðoghaltu hans boðorð, pvi pað á hver maður að gjöra. Préd. 12,13.
,Vér eigiiin að óttast og elsta guð
Allir, sem búnir eru að læra barna-
lærdóminn sinn, kunna þessa ein-
földu áminningu Lútliers í skýringum
hans á boðorðunum.
En ekki þarf nú langt að leila
til að finna menn
hópum saman, sem
lineykslastá fyrri hluta
þessarar skýringar —
þessum orðum: að
óttast guð.
»Guð er kærleikur«,
segja þeir; það er á
móti öllu réltu eðli,
ef vér óttuðumst hann.
Orðin guðsótti og guð-
hrœðsla ætlu helzt ekki
að vera til í málinu.
Orðin elska og kær-
leikur ætlu að standa
í staðinn fyrir ólti og
og hræðsla.
Hvernig stendur nú
á því, að þeir eru svo margir
hneykslast á þessum orðum?
Þau eru þó í alla staði evangelisk.
»Ellið sáluhjálp yðar með ótta og
andvara«, segir postulinn, og er það
samhljóða því, sem spámennirnir
liöfðu skrifað: »Óllastu guð og haltu
hans hoðorð«, »ólli drottins er upp-
haf vizkunnar«.
En hér er allstaðar talað um ólta
samfara elsku til guðs, sonarlegan
Arngriinur Jónsson Vidalin.
sem
ótta. Hann er samgróin eðli voru;
vér getum eigi losnað við hann, enda
er liægt að sjá, að oss væri siður en
eigi blessun að því.
María, móðir Jesú, elskaði guð, en
óttaðist liann líka; hún varð hrædd
er hún lieyrði kveðju engilsins. Pétur
elskaði frelsarann, en þó sagði hann
eftir fiskdráttarkraftaverkið: »Far frá
mér, drottinn, þvi að
eg er sgndngur maðura.
Af þessum orðum
Péturs má sjá, hvað
óttanum veldur. Guð
er heilagur og hreinn,
vér erum allir synd-
ugir og óhreinir fyrir
gnði.
Ef þessi meðfæddi
ótti dofnar í sálu vorri,
þá er það vottur þess
að vér liöfum gleymt
lieilagleik og lirein-
leika guðs og synd
vorri og ólireinleika.
Og hvernig mundi
oss þá takast að iðka
þá listina, að »hafa jafnan óflekkaða
samvizku fyrir guði og mönnum?«
Sé sonarlegi óttinn, eins og hann á
vera, þarf ekki annað en augnatillit
foreklranna til þess að aga oss.
Þeir, sem hafa átt guðhrædda for-
eldra, mega jafnanminnastþess,livernig
ólti og elska, strangleiki og bros skift-
ust á í augnatilliti þeirra, og taka
undir með skáldinu, cr hann kvað á
leiði föðnr síns: