Bjarmi - 01.06.1910, Blaðsíða 2

82
Ii J A R M I
»Enn býr |)ú mér pó í sál,
og þá eg gjöri raiujt,
sé eg enn, sem áður fyr,
þitt augnatillit strangt.
En þegar eg gjöri golt og rélt,
glögt eg stundum finn,
þú brosir, eins og áður fyr,
cnn við drenginn þinn«.
Hugsum oss nú, að sonarlegi óttinn
liyrfi alt í einu burtu, og oss fyndist,
að lieilagur guð brosa við oss, jafnt
þegar vér gerðum rangt, eins og þegar
vér gerðum rétt. Væri það eðlilegl
ástand eða líklegt lil blessunar voru
andlega lífi? Iivað yrði þá úr sam-
vizkuseminni í því að gegna kærleiks-
kröfum liins beilaga guðs og föður?
Týndi sonurinn varð gripinn af
elsku lil föðursins og í því trausti fór
liann heim; en sonarlegi óttinn leynir
sér ekki í orðunum, sem bann ællaði
að segja og sagði við föður sinn: »Eg
á ekki skilið að heita sonur þinn«.
Sonarlegi óttinn og elskan, lilfinning
syndar og náðar, bera liann heim í
föðurfaðminn.
Sonarlegi óttinn lieldur samvizku
vorri vakandi og bvetur oss til bænar,
og því áminnir postulinn oss að efia
sálubjálp vora mcð bonum.
Vér eigum því að sjállsögðu að
nota bvert tækifæri, sem oss býðst til
að balda binum sonarlega ólta vak-
andi. IJað er meðal annars rétt, að
l'oreldrar geri það, með því að benda
börnum sínum á ófarnað þeirra, sem
ekki rækja boð guðs, lifa eða deyja
ókristilega, sé það gert með kærleik-
ans innilegu hrygð yfir óförunum,
auðnuleysinu. —
Til þess að vér höldum boðorð
guðs, þá þurfum vér fyrst og fremst
að óttast lians augnatillit strangt,
þegar vér gjörum rangt; annars getur
elska vor til lians eigi verið einlæg,
því að vér sjáum hann þá í rauninni
aldrei brosa við oss heldur.
Áminning Lútbers lieldur því sínu
gildi, þó að menn bneykslist á lienni;
hún er fyllilega samkvæm orði guðs
og á sína rót í eðli voru.
Oddur lögmaður Gottskálksson.
Nú segir ekki af Oddi fyr en lö45.
Hann býr þá enn á Reykjum, og bafði
i kyrþey unnið kappsamlega að þýð-
ingum andlegra bóka.
Eilt af þeiin ritum var postilla cða
stutl útlegging allra sunnudaga og
bálíða guðspjalla árið um kring, eftir
Anlonius Korvinus, lútherskan guð-
fræðing þýzkan.
I5að var á prestastefnu þetta sama
vor, að Gissur byskup fékk Odd lil
að fara utan, þess erindis að láta
prenla postilluna, og þó að prestar
vildu eigi stj'ðja bann lil utanfarar-
innar að mun, þá fór bann ulan engu
að siður og lét prenta liana í Rosloek,
báskólabæ á Norður-Rýzkalandi, og
kom bún út frá prentsmiðjunni í
apríl vorið eflir.
Pegar Oddur cr úl kominn með
postilluna, þá ritar byskup full-
trúuin sínum um erindislok hans og
brýnir fyrir þeim, að enginn preslur
megi án postillunnar vera, sem ekki
liafi aðrar góðar ræður að flytja, og
segir þá mega vcra við því búna að
kaupa liana handa kyrkjuprestuin sín-
um; bafði byskup fengið stórbændum
bina ríkari slaði lil umsjónar og áttu
þeir að úlvega presta lil kyrknanna;
en það voru helzt ungir menn fáfróð-
ir og aðrir, sem ekki áttu annarra
kosta völ, og var þeim því sérstak-
lega þörf á postillunni. Prestar sintu
lítt þessari áminningu byskups, og
því ritar liann þeim bréf árið eftir,
sem ekki höfðu keypt postilluna, og
skipar þeim að kaupa hana tafarlaust,