Bjarmi - 01.06.1910, Qupperneq 6

86
B J A R M I
því að yður, að svo margir af oss
hafi virt að vellugi gildi vors innra
manns. Vér liöfum þótsl gjöra vel, ef
vér höfum l)oðið 5 gíneur í hann, þó
að sanngildi hans væri miklu, miklu
meira, af því að það var meistara-
liönd, sem gerði liann. Bjóðum ekki
of lítið í verk guðs. I5að þurfti að
þurka rykið af fiðlunni og slilla hana,
áður en liún gæti framleitt tónana,
mjúka og heillandi. Ættum vér nú
eigi hver um sig að leggja sjálfa oss,
þetta sjaldgæfasla hljóðfæri, sein lil
er, í liönd drotlins. Þegar meistar-
inn tekur oss í sína hönd, þá er vafa-
laust nauðsynlegl að gera ýmsar hreyt-
ingar á oss. En þá mununi vér líka
og líf vort syngja hina fáheyrðustu
tóna frá guði, lóna, sem munu hrífa
alla, sem heyra þá og koma mönn-
um til að þyrpasl í kringum meisl-
arann. —
(í’ýlt úr bókinni: Arbejdet í Aandcns Kraft).
Nýjatcstainenti Tindale’s.
Einn af hinum frægustu siðahótar-
inönnumáEnglandi,Tindale(Tinndeil)
að nafni, þýddi Nýjalestamentið á
ensku og gaf það úl. Skömmu síðar
kom út bréf frá konungi, þar sem
bannað var að kaupa og lesa þessa
þýðingu eða aðrar slíkar. En við
þessa skipun óx forvitni fólksins, allir
fói'u að lesa þessa hók með meiri at-
liygli en áður, sem lalin var svona
vítaverð.
Byskii])inn í Lundúnum, sein þá
var, ætlaði sér þá að taka af skarið,
en gjörði það á þann liátt, að sið-
bótarmenn höfðu hið mesla gaman
af. Hinum liáæruverðuga hysk-
upi ílaug í lnig, að hezta ráðið til að
koma í veg fyrir, að þessi ensku Nýja-
testamenli breiddust úl, væri það, að
kaupa alt upplagið. Hann fól því
manni á hendur, sem Parkington hét,
er þá var staddur í Anlwerpen (á
Hollandi) að reka þelta erindi silt,
og fullvissaði liann jafnframt um það,
að upplagið mætti kosta, hvað sem
þeir vildu setja upp, hann vildi fá
það, því hann ætlaði sér að brenna það
að St. Páls-kyrkju i Lundúnum.
Parkington snéri sér þá til Tindale’s
um þetta (því Tiudale var þá staddur
í Anlwerpen), og sömdu þeir með sér
um andvirði upplagsins og byskup
hlaut bækurnar; Parkington fékk
miklar þakkir fyrir, en Tindale lók
við peningunum. Eu þetla var til
þess, að Tindale gal óðara geíið út
aðra nýja og endurbætta útgáfu af
Nýjatestamentinu, svo að nú barst þre-
falt meira af því lil Englands eftir
en áður; byskup brugðust illa vonir
og reiddist þessum aðsúg af tesla-
mentunum.
Skömmu síðar lét Tliomas More
laka mann fyrir, sem Konstantin liét,
og spyrja hann, hvernig Tindale og
þeir félagar kæmust erlendis yfir
svona mikið fé. Maðurinn var ekki
seinn lil svars: »Byskupinn í Lund-
únum liefir verið aðalslyrklarmaður
þeirra, því hann keypli af þeim Nýja-
testamenti við miklu fé, lil þess að
geta brent þau«.
Þessi saga er eftirminnilegt dæmi
þess, hvernig guð snýr stundum
fjandskap manna vinum sínum til
lieilla.
»Ef guð er með oss, hver er þá á
móli?«
(»Armoury« 1909).
Raddir almenníngs.
iii.
Ur brjefi frá ungum Irónda, prentað hér
samkvæmt leyfi og enda ósk lians, »ef pað
mætti verða einhverjum lil uppöríunar
um að lcita hjálpar, scm líkt er ástatl
fyrir«.