Bjarmi - 30.04.1911, Síða 7

BJARM I
71
vitnunum frá Jansen frá Röken, eins og
liann væri einn af postulunum. I ööru
oröinu segir hann, »að hver scm c k k i
gefi Guöi hjarta sitt, muni veröa fyrir-
(tæmdur«, hreppa ncilil'an dauöa«, eins og
strangasti heimatrúhoðsmaður, en á hinn
bóginn sver hann sig i ætt viö »nýju
trúna« sem hann Janscn kallar, ineð því
að fullyrða, að menn geti gefið guði lijarta
sitt án þess að hafa liugmynd um það
sjálfir(!!), og »sannar« það helzt með því,
að óskírð hörn muni ekki glatast, ætlast
líklega til að menn trúi trúi þvi að með-
vitundarlít þeirra sé svipað og iullorðinna
manna! — Ekki skil ég í, á hverju höf.
byggir það, að margir af þeim »kæru
vinum« lians, sem hlýddu á erindið i K.
F. U. M. haldi að það, að gefa Guði hjarta
sitt, á v i n n i oss sáluhjálpina. Rað væri
minsta kosti ósanngjarnt að eigna K. F.
U. M. þá kenningu, eins og einhverjum
ókunnugum lesendum erindisins út um
land kynni að koma i hug.
Ellirlektavert er það, að í jatn löngu
máli um sáluhjálpina er hvergi vikið að
friðþægingunni, eins og hún væri ekki
nefnandi í því sambandi. Hafi erindið
átt að sýna mönnum fram á óbeinlínis,
að hún væri óþörf, væri einn af þessum
»misskilningum«, sem »fróðu« mennirnir
eru alt af að benda »smælingjunum« á,
þá væri drengilegra að segja það hispurs-
laust; en máske það hafi verið gleymska,
að ekki var á það minst, að fórnardauði
lvrists kærni sáluhjálp vorri við. Mér cr
sem ég heyri hvað við hefðum fengið
stúdentarnir á prestaskólanum hér á ár-
unum fyrir svipaða »glcymsku« í trúfræðis-
rilgerð, og er þó ólrúlegt að fórnardauði
Krists hati ekki svipuð áhrif enn i dag.
Sömuleiðis hetir höf. gleymt að geta
þess hvernig Kristur svaraði sjállur, þegar
verið var að forvitnasl um hvort margir
yrðu hólpnir. Það má lesa það hjá Lúkas
13. 14. Og svo geta lesendurnir reynt að
samrýma þau svör við anda fyrirlestursins.
S. Á Gíslason.
Dýpra og dýpra.
1 fyrra vctur gerðist þýzkur háskóla-
kennari trægur fyrir þá »uppgötvun« sína,
aö Kristur hetði aldrei verið til. Hann var
reyndar ekki guðfræðingur heldur heim-
spekingur cn hann »studdist við nýjustu
guðfræðisvísindin«, sagði hann.
En í vetur hefir þó annar Þjóðvcrji
komist lengra, og hann er prestur. Hann
hefir sem sé »uppgötvað« að það sé eng-
inn persónulegur Guð til; alheimurinn
sé Guð. Kristur biblíunnar er ekki grund-
völlur kristindómsins, segir hann, Iiristur
er ekki persóna hcldur hugsjón. Senni-
lega er ekkert líf til eftir þetta líf o. s. frv.
IJann heitir Jaþó og á heima i Köln,
klerkurinn, sem flytur þessar kenningar.
Það er ólíklegl að þessi sra Jaþó hefði
orðið trægur maður l'yrir trúleysi sitl, ef
hann væri sjálfum sér samkvæmur, en
það er ekki sterka hliðin í þeim hóp.
Jaþó fullyrðir sem sé, að hann sé vcl
kristinn, alveg eins fyrir þelta, og áhang-
endur hans segja,aðhann séllutningsmaður
»óblandaðs« kristindóms og starli til blcss-
unar. Blaðið »Reichsbole« segir að liann
hafi fullyrt i fyrirlestri einum, að það
gengi brjálsemi næsl að trúa tilveru per-
sónulegs Guðs, en lét þó syngja á cftir:
»Vor Guð er borg á bjargi traust«.
Hann virðist vera spaugsamur þessi
prestur, þvi þegar kirkjustjórnin i Berlín
kral'ðist yfirlýsingar hans i þessum ágrein-
ingsatriðum, svaraði hann, að liann tæki
ekkert aflur, nema hægt væri að hrekja
skoðanir sinar með hiblíunni, alveg
eins ogLútlier forðum. ()g viti menn,kirkju-
stjórnin kvað ætla að kalla ýmsa hálæröa
guðfræðinga á ráðstefnu til þcss að skera
úr, hvort prestur, sem hafnar Kristi, per-
sónulegum Guði og ýmsu tleiru, gcti talisl
kristinn maður(H).
Pað er ekki hætt við öðru en einhverjir
þeirra verði til að verja Jaþó. Algyöis-
trúin cr ekki fjarlæg nýju guðlræðinni,
og hvað er það annað en greiðvikni að
telja manninn »vel kristinn«, þólt hann
hafni öllum meginatriðum kristindómsins?
Það er ekki svo undarlegt þótt kirkju-
lifi lari hnignandi, þar sem sumir andlegu
leiðtogarnir eru svona samkvæmir sann-
leikanum. Enda l’er þeim óðum fækk-
andi, Sem lesa guðfræði við þýzka há-
skóla, þrátt fyrir frægð skólanna, og víða
er sárt kvartað um prestaskort á Þýz.ka-
landi. S. Á. Gislason.
Ungfrú Ólafía Jóhannsdöttir biður
að láta þess getið, að hún hafi ekki stofn-
að »Kvennfélagið íslenzkan, eins og stóð
í Bjarma nr. 24. f. á.