Bjarmi - 15.06.1912, Síða 2

!)()
H J A R M I
i eilendu Inndi, og vera þar lluttur til líkhúss umkomulausra ókendra
nianna. — — Það minnir oss greinilega á, að dauðinn ier ekki að mann-
virðingum og að hölðingjununi er alveg eins nauðsynlegt og smælingjun-
um að vera jafnan viðbúnir. — — Að því er Friðrik konung snerti, er
gott þess að minnast, að hann var, að minsta kosti síðari ár æfi sinnar,
einkar-trúrækinn maður, og gal því stórgjafir til ýmis konar kristilegs
starfs, og þar á meðal 100 kr. árlega lil heimatrúboðs á íslandi. Drotning
lnms er og ábugasöm mjög um trúmál, eins og kunnugt er, og hefir
styrkt meðal annars K. F. U. M. i Reykjavík og Jólakveðju sunnudaga-
skólabarnanna dönsku. S. Á. Gíslason.
íslenzkt kæruleysi.
I.ol'tiö er |n ungið af þoku og mökk
i {jcssii hversdags-flani;
timinn er naul, sem er bundin á blökk,
en blökkin er: gamall vani.
Hér er hjartanu liætt við að frjósa,
hcr parf sannarlegt eldfjall að gjósa.
Knginn flnnur hér eldlimt í landi,
andans þó lyfti’ hann upp gncistandi
brandi.
Þetta var nú á sínum líma ort
um ábugaleysi þjóðar vorrar á lands-
máluin.
En jafnan koma oss þessi sköru-
legu vísuorð í hug, þegar vér erum
að virða fyrir oss ábugaleysi þjóðar
vorrar á trúmálum og siðferðismál-
um nú á timum. Þar eiga þau
regluléga heima.
Gamail vani! Já, oss íslending-
um liefir eigi að ósekju verið borið
á brýn, að vér lifðum á vanakrisiin-
dómi, táplitlum og sérgæðingslegum.
En það er kallaður vana-kristin-
dómur, ef l d. bver heimilislaðir
býr eins og að sinu í trúarefnum,
hefir sina postillu, bænabók og sálma,
og þykist þá beztur, ef hann þarf
ekkert til annara að sækja, jafnvel
ekki til prestsins síns, en forðast svo
bins vegar nærri því sem heitan eld-
inn að láta nokkurn óviðkomandi
njóta góðs af sinni kristilegu þekk-
ingu; í fám orðum: þykist hólpinn,
el' lninn kemur sér ogsínum afsund-
inu, þó að nágrannarnir farisl.
Nú er það auðskilið mál, að þar
sem þessi útúrborings-krislindómur
nær sér aiment niðri, þá muni mönn-
um vera næsla litill ábugi á því, að
upp komi trúarvakning, sem nái til
allrar þjóðarinnar; hver þykisl góður
l'yrir sig, og bryddi eilthvað á slíkri
vakningu, |)á risa þeir gegn henni,
það er að segja, et það er sönn og
heilbrigð kristileg vakning. Menn
vakna þá með andfælum og reið-
ast þeiin, sem rumska við þeim.
Kannast nú enginn við þennan
kristindóm hjá oss? Ilann er og
befir verið, því miður, all of al-
mennur og af því kemur svo kæru-
legsið, áhugaleysið á trúmálum og
siðferðismálum, lijá öllum stéltum
þjóðfélagsins, einkum binum bærri,
að prestunum meðtöldum.
Hvar hefir Krislur boðið læri-
sveinum sínum, að þeir skyldu að
eins bugsa um sig, en láta sig trú
og siðferði annara engu ski/ta'! Krist-
ur segir ekki við lærisveina sina:
Farið út um borgir og bygðir, en
varisl að minnast á mig og þann
boðskap, sem eg hefi flultyður. En
nú er eins og margir skilji þetta á
þá leið.
Þegar orðtækið gamla: Hver er
sjálfum sér næstur, er orðið mark-
mið kristilegs lífs, þá fer kristin-