Bjarmi - 15.06.1912, Síða 4

92
B JARMÍ
þeirra, samkoæmt heiiorði þeirra og
skýlausri guðlegri kröfu (Tít. 1.,
6—9).
Sá er talinn nytsamur þjóðlélag-
inu, sem auðgar það að /é með dáð
og hyggindum. En þó er hitt miklu
þarfara, að reka það erindi drottins,
i kærleika Krisls, að leysa marga
menn úr ánauð lastanna og gera þá
þjóðfélaginu nylsama og guði þókn-
anlega.
Þegar tjöldi nýtra drengja ferst af
völdum náttúrunnar, þá eru allir
sammála um, að það sé fámennu og
fátæku jjjóðíélagi óbælanlegt tjón.
Og þá þykir mikils um vert, ef ein-
hver getur bent á ráð til að afstýra
því tjóni framvegis, þó ráðið komi
ekki að neinu haldi.
En ef einhver sér, að vantrú og
þar af Ieiðandi siðaspilling og and-
legur dauði gerir þó margfalt fleiri
unga menn og konur aðaumingjum
til líkama og sálar, og gerist svo
djarfur, að benda á það opinber-
lega, og þá jafnframt á einhlílt ráð
til að aístýra því, þá verða menn
ýmist hrœddir eða reiðir, réll eins
og þjóðin hafi miklu fremur efni á
að missa sonu sína og dætur í djúp
laslanna en í sjávardjúpið.
Þa rna kemur fram kœruleysið, sið-
ferðislega dáðleysið, einkenni svört-
ustu tímanna í sögu hverrar þjóðar.
.Tónas Hallgrímsson segir einhvers-
staðar, að áhugi veiðimanna og gull-
nema verði því meiri, sem óvissan
sé meiri.
Nú vill Kristur gera alla sína vini
að mannaveiðurum, laða þá til að
bjarga týndum sonum og dætrum,
og auðga með því J)jóðfélagið og
efla dýrð guðs. En þá eru þeir
fyrst sannir mannaveiðarar, ef að
björgunar-áhugi þeirra vex að því
skapi, sem óvissan eykst fyrir manna
sjónum.
Drottinn kyrkjunnar gefi þjóð vorri
marga slika veiðimenn.
Hans Hátign
Kristján konungur X.
Eg hefi verið beðinn að skrifa
nokkur orð um konung vorn hinn
nýja, Ivristján X., með myndinni i
blaði þessu. Mig vantar til þess tíma
og hjálpartæki, að geta gert það svo
í lagi sé, j)vi það er svo fátl, sem ég
veil persónulega um hann.
En af ýmsum merkjum dreg ég
það, að hann muni verða góður
konungur og samvizkusamur og er
það von mín, að giíta muni fylgja
konungdómi hans.
Fyrst er það, að hann átti trúaða
foreldra og að vel var vandað lil
uppeldis hans. Var heimili bæði
afa hans og föður víða frægt og í
metum haft, ekki að eins vegna þess,
að Ijómi konungstignarinnar hvíldi
yfir því, heldur og af hinu ekki
síður, að heimilisandinn var óbrot-
inn og yfirlætislaus og trúrækni og
góðir siðir einkendu heiinilislífið.
Þar næst má setja það, að í æsku
var honum kent að hlýða, og er það
eitl hið bezla meðal lil þess að læra
að stjórna. Hann var ungur setlur
í herinn og varð eins og hver annar
hermaður að sýna skilyrðislausa
hlýðni yfirboðurum sínum, og tók
hann ])átt í öllu, sem heyrir lil her-
mannalífinu og vann sér sjálfur
frama og stighækkun eftir reglum
hermannaskólans. Hann naut mik-
illa vinsælda hjá lifverðinum, sem
hann var foringi i.
Hann var látinn leggja stund á
bókmentir og varð stúdent árið 1889
og lét rita sig inn í sfúdentatölu há-
skólans. Ekki fór þó orð af, að