Bjarmi - 15.06.1912, Qupperneq 6

94
B .1 A R M I
Kristur og æskulýðurinn.
Erindi íluít í Ungmennafélaginu
»Tindastól« á Sauðárkróki
af séra Guðbrandi Björnssyni.
II.
Þá sný eg máli mínu til yðar, æsku-
menn, konur og karlar.
Eg tel æskuskeiðið frá fermingaraldri
til tvítugsaldurs eða 25 ára aldurs. Á
þeim árununi þroskumst við líkamlega og
andlega og búum okkur undir fullorðins-
árin. Eins og bernskan er undirbúningstími
og sáðtími æskunnar, svo er æskan undir-
búningstími fuliorðins-áranna. Þessum tveim-
ur skeiðum æfi vorrar svipar því að mörgu
leyti saman. En þó er sá mikli munur
orðinn á, að á æskuskeiðinu er einstakling-
urinn sjálfur farinn að ráða sér meira sjálf-
ur, orðinn að mörgu leyti sinn eigin hús-
bóndi.
Sjálfstæðisþráin. »Snemma beyg-
istkrókurinn þangað sem verða vill«, segir
máltækið, og sannast það þráfaldlega í
barnauppeldinu. Það kemur snemma í ljós,
að börnin vilja ráða sér sjálf, þó að lundin
sje misjafnlega frjáls og beygjanleg eftir
eðbsfarinu. I bernskunni verður barnið að
hlýta forsjá hinna eldri. En með æsku-
árunum fer frelsið vaxandi, þá fer barnið
sjálft að ráða breytni sinni, velur sér leik-
systkini, vini og félagsbræður, og oft verð-
ur það að fara að heiman frá foreldrum
og vandamönnum og kanna ókunnuga stigu.
Við, sem erum búin að lifa þessar skiln-
aðarstundir, minnumst þess, að við tví-
skiftumst þá af kvfða og tilhlökkun, kvíða
fyrir því að kveðja átthagana og skyld-
mennin, og hlökkuðurn til að koma á nýjar
stöðvar, og sjá nýja siði, kynnast nýju fólki
og íá að reyna hæfileika okkar. En hvort
sem við nú dveljum heima eða fjarri átt-
högunum á æskuárunum, þá verður okkur
víst öllum að óska þess, að okkur gefist
færi á að mentast og fullkomnast, og vafa-
laust á hin mikla skólafíkn æsku-
lýðsins nú um stundir rót sfna í
þessari sjálfstæðis og fullkomnunarlöngun
æskumannanna.
Það er sfður en svo, að eg vfti þessi þrá
ykkar æskumannanna; eg tel hana holla,
nauðsynlegt, aö þið leggið fram krafta ykkar
til að mannast og vitkast. En það er eins
um þessa þrá eins og aðrar góðar gjafir
guðs, að hún getur leitt til ofmetnaðar og
sjálfræðis og orðið ykkur Þrándur í götu
til sannrar mentunar og sjálfsþekk-
i n g a r í stað þess að lyfta ykkur u p p
og fr a m.
Starfslöngunin. Hún er samfara
sjálfstæðisþránni hjá hverjum óspiltum æsku-
manni. Æskumaðurinn finnur þrótt í örm-
um og þrek í litnum. Það er því eðlilegt,
að ungir menn dáist að afreksverkum for-
feðra vorra, sem fornsögurnar skýra frá,
því að sú þrá brennur þeim í brjósti, að
verða dáðrfkir og frægir eins og þeir. En
starfsþrá æskumannsins er einatt svo hátt-
að, að hún nær ekki til daglegu starfanna;
hann finnur enga frægð í því að vinna þau;
hugur hans stefnir út og fram til einhverra
stórræða, sem draumsjónir æskunnar hafa
brugðið upp fyrir honum. Þess vegna þarf
æskumaðurinn á heilráðum og skilnings-
góðum samverkamönnum að halda, svo starf
hans verði ekki draumur einn um frægð
og afrek forfeðranna, svo hann verði ekki
stór í orði, en lítill á borði.
(Framh.)
Vorboðinn ljúfi.
Lag: Iiræðlil' og systur, vcr liöldimi nú lielm.
Heyrðu mig, vænglétti vinurinn minn,
viltu’ ekki kenna mér hörpuslátt þinn,
leikandi í loftinu bláa?
Áhyggjuleysið þitt læra eg vil,
lyfta mér flugglaður himinsins til,
syngjandi fagnaðarsöngva.
Vesalings fangi þú veist að eg er,
vorboðinn ljúfi, mig taktu með þér,
heiðfögrum himni guðs nærri.
Lyftu mér hátt yfir hverfieikans straum,
hátt yfir vonbrigði lífsins og glaum,
drottins í eilífa arma.
Þar er mín friðarborg, fögur og traust,
fagnandi syngja þar englar við raust:
Dýrð sé f upphæðum drotni I