Bjarmi - 15.11.1913, Síða 2

178
B JARMI
þína; og þá verður Guð faðir þinn
glaður aftur, því að »eg og faðirinn
erum eitt«.
Ef sála þin kvelst af þvi, að þú
hefir beitl ranglæti við náunga þinn,
kveykt synd í hjarta hans, bakað
lionum kvalir, tjón og hörmungar,
sem þú veizt, að þú getur aldrei bætt
aftur, þá segir Jesús við þig: »Eg
skal bæta náunga þínum þetta fyrir
þig, stilla kvalirnar, bæta tjónið, eyða
hörmungunum, sem synd þín heíir
valdið lionum og lians vandamönn-
um. Eg hefi sjálfur liðið kvalirnar,
sem syndir ykkar allra áltu að baka
sálum ykkar, og skuldabréfin ykkar
allra heíi eg neglt á krossinn minn.
Vertu hughrauslur, þær eru fyrirgefn-
ar, afmáðar; þeirra ska! aldrei minst
verða framar. Hin vondu kvikindi
og skaðlegu efni, sem valda sálarkvöl
þinni, hefi eg eyðilagt, svo að traust-
ið til mín getur opnað svo sálu þína,
að náð Guðs og miskunn geti óhindr-
að streymt í sálu þinni og A'eitt þér
frið og fögnuð«.
Svona er Jesús góður læknir; kraft-
ur Drottins, til að lækna öll mein,
er í honum.
En gætum að einu. Sálir allra
manna eru sjúkar af syndinni, ef þær
liafa ekki fengið lækningu hjá Jesú.
Eins og sofandi maður veit ekki af
eða íinnur til sjúkdóms líkama síns,
eins veit ekki né finnur sálin til sjúk-
dóma sinna nema samvizkan sé vak-
andi. Sjúkdómar sálarinnar eru kvala-
fullir, og enn þá óltalegri en sjúk-
dómar líkamans. Þeir geta að eins
valdið dauða líkamans, — útilokað,
að kraftur Drottins geti læknað hann.
En sjúkdómar sálarinnar geta valdið
eilífum dauða sálarinnar, — útilokað,
að kraftur Droltins, Jesú Krists, geti
læknað hana. En vér þekkjum eng-
an lækni sálarinnar, nema Jesú Krisl.
»Enginn kemur til föðursins, nema
fyrir mig«, segir Jesús sjálfur. (Jóh.
14, 6).
Aðferðin til að geta æfinlega fengið
lækning sálu sinni, er sú, að koma
til Jesú; iðrast synda sinna og gefa
sál sína honurn á vald í bæn og trú-
artrausti. Hann mun als ekki reka
þann burt, sem til hans kemur (Jóh.
6, 37). Hann læknar æfinlega alla,
sem til hans koma.
Himneski faðir vor, drag þú oss
til Jesú, frelsara vors, sem þú hefir
gefið oss veikum börnum þinum fyrir
lækni sálna vorra.
Til þín, Guð, með tóma hönd
titrandi eg varpa önd.
Nakinn kem eg, klæddu mig;
krankur em eg græddu mig;
óhreinn kein eg, vei, ó vei,
væg mér, herra deyð inig ei.
Amen.
„Fyrirgef oss vorar skuldir".
(Saga frá Noregi).
--- (Framli.)
Eftir þetla voru þau Itagna ein
saman og töluðu margt alvarlegt og
réðu ráðum sínum, og alt af varð
samhygð þeirra og ást innilegri og
meiri. Að skilnaði lofaði hann því,
að hann skyldi hið bráðasta láta
hana vita, hvernig sér reiddi af í
næstu hríðinni.
Það var þungl í lofti um kvöldið,
þegar Arni reið heim, þrumuveður
var í aðsigi, og jiað stóðst á endum,
að hann slapp heim og þrumveðrið
skall á.
Þegar heim kom, fór frænka hans
að segja honum frá bréfi, sem liún
hefði þá fengið seint um kvöldið ffá
málaflutningsmanni þeirra. Efni bréfs-
ins laut að því, hvað Árni ætti mikl-
ar eignir á Framnesi eftir föður sinn,
bæði í landi og lausum aurum.