Bjarmi - 15.07.1914, Page 3

BJARMI
115
um land alt, veita þeim kost á að
kynnast livor annari sem bezt og
sameina þannig krafla sina lil sókn-
ar og varnar þessu réllnefnda »vel-
ferðarmáli sjómanna«.
Það, sem séra Oddi tókst í þessu
efni, hefði engum meðalmanni lek-
ist. Jafnframt þessu rak hann trúboð
meðal sjómanna á ferðum sínum,
gerði sér far um að kenna þeim að
leggja út á djúpið í nafni Drotlins.
Margir virtu þella vel, en aðrir
höfðu það að engu og tóku þessu
öllu með kæruleysi og torlrygni, og
því segir hann á einum slað: »Sill
vill hver og sundrungarandinn og
sérgæðingshátturinn á Suðurlandi
hefir lengi steininn klappað.«
En þessi verkahringur þólti honum
of þröngur. Hann gekst fyrir því, að
málinu um lilutlöku íslendinga í
kristniboði meðal heiðingja var horið
upp á Synodus 1892. Voru sumir því
hlyntir, en Helgi leklor Hálfdánarson
lagðisl eindregið á móti því. Fjall-
konan og Þjóðviljinn liældusl um, og
skólapiltar á Möðruvöllum sendu
honum fáeina aura að gjöf lil
kristniboðs í smánarskyni.
Svona var nú innra og ytra trú-
boði tekið hér á landi i þá daga. En
séra Oddur sat fastur við sinn lceip
og ritaði (í Sæbjörgu): »Ivrislnihoðs-
málið heldur áfram eflir sem áður.
Sannkristnir menn munu ekki svíkja
frelsara sinn, því livað sem menn
svo segja um ólientugan tíma, þá
verðum vér að játa, að Guð hefir
opnað lönd heiðingjanna, svo að
vér náum nú lil þeirra og þessi öld
er sannkölluð luistniboðsöld. Afskifta-
leysi ísl. af kristniboðinu alt lil þessa,
er prestunum að kenna. Ytra trúboð-
ið geta leikmenn stutl fyrir prestun-
um og ættu að gjöra það. En að
því er innra trúboðið snerlir, þá geta
afturhaldsklerkarnir kanske sagt:
»Hingað og ekki lengra!««
Erfiður fjárhagur séra Odds og
margvislegur og þungur mótbláslur
olli því, að hann réð af að hverfa
héðan vestur um haf. Þar sá hann
nóg verkefni handa sér sem farand-
presti og það átti vel við hann. En
vel mátti margur sakna hans liér
lieima fyrir, því margt gott leiddi af
viðleitni hans, þó það væri minna
en hann vildi. Vorið 1893 skrifaði
hann ritstjóra þessa blaðs meðal
annars: »Eg á í vök að verjast; starf
mitt og 'ráð er melið að litlu, en
Guð veit, að eg hefi viljað og vil lifa
svo, að á mér rætist:
»Hann var fátækur, en auðgaði þó
marga, var öreigi, en átti þó alt.«
Séra Oddur var öðrum fremur vel
að sér í enskri tungu. Á kandídats-
árum sínum þýddi hann á íslenzku
hina heimsfrægu bók eftir Jolin
Bunyan, »The Pilgrim’s Progress«,
sem hann nefndi: »Krossgangan úr
þessum heimi til liins ókomna«. Var
hún gefin út í Reykjavík á árunum
1864—1865. — Er það sama bókin
og nú kallast »För pílagrímsins« í
nýrri þýðingu eftir meislara Eirík
Magnússon í Cainbridge.
Tvær myndir.
í Nýju Kyrkjublaði standa eftirfarandi
tvær málsgreinar:
»Góðu heilli hefir nýguðfræðin stigið hér
fæti sínum inn í íslensku kirkjuna og gert
u m r ó t og umtal, og þess verður ekki
langt að bíða, að góðir menn sannfærast
um, að hún er þess megnug að s k a p a
n ý 11 1 í f 1 kyrkjunni — nýtt kristi-
1 e g^t lff, bygt á trúnni á hinn krossfesta
og npprisna frelsara«. (*)
»Ert þú kristinn maður? Eg spyr
ekki um trú þína. En elskarþúná-