Bjarmi - 01.11.1914, Side 15

BJARMI
183
„Skemtilegt var að heyra til hans i dag!“
En þetta er einskis verður árangur.
Hinn rétti árangur er sá, er varð af
Hvítasunnuprédikun Péturs postuia. Þá
sögðumenn: „Góðir menn og bræður!
Hvað eigum vér að gera?“ — Það var
hin sannasta vakningarræða, sem hefir
haldin verið. Það var guðs máttugi,
heilagi andi, sem lagði hana á varir
postulans.
Blómsins vegna.
Ferðamönnum sem koma til að sjá
Niagara-fossinn í Vesturheimi er meðal
annars sýndur staður í bergbrúninni
uppi yfir dynjandi fossinum, þar sem
ung stúlka lét líf sitt fyrir nokkrum
árum.
Hún var hugfangin af blómi, sem
spratt í skoru í berginu, en þangað
hafði enginn mannleg hönd áður þorað
að seilast.
Hún hallaði sér fram af bergbrúninni
út yfir dynjandi fossiðuna og horfði
niður í gínandi djúpið. Svona lá hún
stundarkorn. En þá varð henni litið á
blómið fagra. Þessu blómi girntist hún
að ná til minja um fossinn og — hug-
prýða sína. Hún seildist niður með
hendinni, en — hrapaði veinandi niður
í djúpið.
Svo fer þeim, sem !áta tilfinning-
arnar ginna sig, en kasta trúnni.
Ótti og uggleysi.
(Sbr. Matt. 10, 24,—31.).
Jóhannes Krysostomus er sá af kyrkju-
feðrunum, sem samtíð vorri gefur gagn-
legasta dæmið. I-Iann var fyrirmynd að
lcristilegri djörfung og vandlœtingasemi.
í bréfum hans og prédikunum stendur
aftur og aftur: „Ég óttast ekkert, nema
syndir yðar“, eða : „Ég er ekki hræddur
við neitt nema það, að gera það, sern
rangt er“. Kjörorð hans var þetta:
„Guði sé lof fyrir alt“.
Hann varð að þola illa meðferð fyrir
bersögli sína. Þótti þá mörgum hann
hafa ratað í mikla ógæfu ; en hann sagði
hughraustur: „Það er als ekkert til,
sem kallast getur með réttu ógæfa, nema
syndin; það er hin sannnefnda ógæfa
að styggja guð og vera í ónáð hans“.
Hann hélt því fast við kjörorð sitt, hvernig
sem með hann var farið, alt til daaða.
Hann sýndi með öllu líferni sínu, að hann
skildi orð frelsarans um óttann og ugg-
leysid.
Einskis þarfnast samtíð vor fremur
en að sýna í verkinu, að hún skilji þau.
Ófriðurinn og kristindómur.
Stríðið mikla hefir þegar haft mikil og
og margbreytt áhrif á trúmál þjóðanna, sem
komnar eru f ófriðinn eða standa vígbúnar.
Verður smámsaman skýit dálítið frá því hjer
í blaðinu eftir bestu heimildum.
Kirkjurœkni heýir aukist stórum.
Berlín og París hafa verið taldar að und-
anförnu „heiðnustu" stórborgir Norðurálf-
unnar. Kirkjurækni í Berlín var svo lítil að
þegar verið var að telja þar kirkjugesti í vor
sem leið kom í ljós að afhverjum 170 manns
sótti 1 maður kirkju, og var þó tekið meðal-
tal í 68 sóknarkirkjum með alls 1,900,000
„sóknarbörnum“. Astandið var litlu betra í
öðrum þýskum stórborgum. — í Bremen
ljet prestur nokkur 410 fermingarbörn svara
því hvort þau tryðu á Guð. 370 sögðu nei,
„enginn Guð til“, 14 kváðust efast, 26 kváð-
ust vera trúuð.
Nú virðist þetta vera að breytast óðum.
Kirkjurnar eru troðfullar alstaðar. Kaþólskir
biskupar halda fyrirbæna og þakkarguðsþjón-
ustur með tugum þúsunda í Parfs, og nú eru
kirkjurnar í Berlín alt of litlar og fáar. Bæna-
samkomur hafa verið haldnar þar um land
alt hvað eftir annað og aðsóknin afarmikil.
Má vel vera að töluvert sje af heiðnum
þjóðarmetnaði á ferðinni, þegar þúsundirnar