Bjarmi - 15.11.1914, Síða 3

B J A R M I
187
cr guðsbygging. Hyrningarsteinn bygg-
ingarinnar er Jesú Iíristur. En sem
alvís byggingarmeistari, hefir Guð þó
brúkað menn, af lionum þar til gædda
sérstökum liæfilegleikum og áhuga,
til að byggja ofan á grundvöllur-
inn, og hann brúkar enn og ætíð
meðfram menn sem verkfæri lil að
viðlialda henni; og þó að misfellur eða
misskilningur í þvi lillili liafi átt sér
og eigi sér slað frá þeirra hálfu —
því allir erum vér menn — þá er
það ekki guði að kenna. Og þótl
lcyrkjan skiftist í margar talsvert ó-
líkar og mismunandi deildir, deildir
sem á mismunandi hátl geyma og
meðhöndla þá dýrmætu fjársjóðu sem
þeim er trúað fyrir, eða þólt menn-
irnir á ýmsum tímum og stöðum hafi
bygt óþarfar og skaðlegar aukabygg-
ingar við sjálfa höfuðbygginguna, eða
ranghverfl henni á einhvern hált, —
þá hnekkir þelta ekki þeim sann-
leika, að liin sanna kyrkja Krisls á
jörðinni er andleg guðsbygging.
I5að er til málsliáttur á voru máli,
sem segir: »Enginn gerir svo öllum
líki og ekki guð í himnaríki«. I3að
má ellaust segja með sanni, að á
meðan svo margt er sinnið sem mað-
urinn, á meðan gerir engin trúar-
brögð og kyrkja svo öllum líki og
ekki Guð í himnaríki. Eða, svo vér
snúum atliygli vorri að þeirri deild
kyrkjunnar er vér lifum i, heyrum
vér þá eigi að oft er margt sett út á
hina andlegu bygging, kyrkjuna, og
þetta er að vissu leyti eigi óeðlilegt,
því hjá oss, eins og annarsstaðar eru
sumir trúaðir, sumir vantrúaðir. Það
er reynslusannleikur vors jarðneska
lífs, að sérhver sýnileg bygging tek-
ur sig misjafnlega út fyrir líkams-
augum vorum, eftir því, frá hvaða
hlið vér skoðum liana, eftir því, frá
hvaða sjónarhæð vér lílum hana.
Eins er þetta á andlegan hátt. Ef
vér skoðum guðsbygginguna, kyrkj-
una, frá sjónarhæð trúarinnar, þá
tekur hún sig vel út, birtist oss dýrð-
leg og fögur, sem lífsnauðsynleg vís-
dómsleg stofnun full blessunar fyrir
mennina. Mannlegra vansmíða gætir
þá ekki. Hið stóra og góða og guðlega
yfirgnæfir. En ef hún aftur á móti
er skoðuð frá sjónarhæð vantrúar-
innar, þá fer öðru vísi, þá laka hart-
nær eigi einu sinni máttarviðir henn-
ar eða megingerð sig vel né skýrt úl
fyrir sjónum skoðandans. Hún birt-
ist þá sem hróf að hruni komið, eða
hún sést aðeins óglögt eins og í þoku.
Og það getur líka farið enn öðruvísi.
Frá sjónarhæð vantrúar getur skeð
að maðurinn sjái í kyrkjunni enga
guðsbygging, sjái alls ekkert er þýð-
ing hafi, því útsýnið frá sjónarhæð
vantrúarinnar yfir andans ríki er
næsta breytilegt, næsta þröngt og tak-
markað. Já, við yzta sjónliring van-
trúarinnar endar gjarnast alt í tóm-
um andlegum óskapnaði. Þar verður
alt; eitt ekkert.
Það er efalaust af þeim sökum, að
kyrkjan er skoðuð frá sjónarliæð van-
trúarinnar, að til er fólk, sem er óá-
nægl með þessa andlegu byggingu,
sem álíta hana til óþarfa, ófrelsis og
kostnaðar, sem ellausl vildi, ef það
gæti, rífa hana til grunna og ekki
láta þar slein yfir steini standa. Vér
getum ekki neitað því, að vér lieyr-
um raddir i þessa átl. Að minsta
kosti getum vér ekki neitað því, að
sumt fólk liagar sér gagnvarl kyrkj-
unni, eins og þetta væri meining þess.
En vérgerum gagnvarl slikum mönn-
um eílaust eigi annað réttara en að
spyrja: Hvað á þá að koma í stað-
inn? Á aðeins að rífa niður en ekk-
ert upp að byggja. Já, hvað á að
koma í slaðinn? hvorl einhver loft-
kastalinn? eða á ekkert að koma í