Bjarmi - 01.06.1915, Side 4

84
B J A R M I
Rödd, sem mýkir alla sorg,
Eftir sira lu/gerl Pálsson.
Niöurl. ----
2. En svo huggunarrík sem náð-
arrödd frelsarans er manninum i
allri sorg jarðlífsins, þá er honum
þó aldrei jafn nauðsynlegl, jafn á-
ríðandi að gela þekt og kannast við
rödd lausnara síns sem í þeirri
sorg eða lirygð sem sektameðvit-
undin veldur honum. Vér mennirnir
erum staddir ekki að eins í likam-
legri hættu og neyð, heldur líka í
andlegri. Og sá sem ekki kannast
við það, sá sem ímyndar sér að
hann sé hreinn og saklaus eða geti
fyrir eigin rétllæti staðist fyrir Guði,
hann er í sannleika lialdin.n hættu-
legri villu og ekki í hvað minstum
háska staddur. Hann hcfir i raun
og veru aldrei lilið í spegil Guðs
lieilaga lögmáls og virt fyrii sér sína
eigin saurugu mynd. Hann sefur
svefni andvaraleysisins. En af þess-
um andvaraleysis svefni þarf liann
öllu framar að vakna, áður en það
verður of seint. En þegar eða ef
honum l'yrir Guðs náð tekst það,
og augu hans opnast svo að hann
verður var við hið andlega eymdar-
ástand sitt, þá er það óhjákvæmi-
lcgl, að hin sárasta sorg og hrygð
umspcnni hjarta hans og það verði
gagntekið af ólta og angisl út af
hinni hræðilegu sektarmeðvitund.
En þegar svo er ástatt fyrir hjört-
u m vorum, hversu óumræðilega
dýrðlegt og dásamlegt er ])að, þá að
gela heyrt og kannast við hina náð-
arríku rödd frelsarans Jesú, að
heyra hann með kærleikans hlíðu
ávarpa sig á þessa leið: wl’ann, sem
til mín kemur, mun eg ekki burtu
reka.« »Sonur — dóttir — þér eru
þínar syndir fyrirgefnar, far burt og
syndga ékki framar.« Þá verður
hrygðin »hrygð eftir Guði, sem aflar
sáluhjálplegrar hetrunar, sem eng-
inn iðrasl eftir«. l’á sannast það á
fylsta hátt, eftir því sem unt er hér
í lifi, að sælir eru sorgbitnir, því
þeir munu huggun hljóta. — Þessa
umhreytingu sorgarinnar i gleði geri
eg ráð fyrir að þér allir, kristnu
vinir, sem komnir eruð til fullorðins
aldurs og sæmilegrar sjálfsþékking-
ar, hafið reynt hver í sínu lagi,
ekki einu sinni, heldur ofl og mörg-
um sinnum. Því þótt eg vilji engan
veginn efast um, að þér hafið haft
vilja og viðleilni á því að vanda all
yðvart ráð, þá reka flestir sig á það
oftar eða sjaldnar, að þó viljinn sé
til hins góða, þá hrestur kraftinn lil
þess að framkvæma það, og að það
er annað lögmál í vorum limum
sem striðir á móti lögmáli vors
hugskots og hertekur oss undir lög-
mál syndarinnar, sem er í vorum
limum (Röm. 7, 23). I’að er því
enginn vaíi á því, að hver sem al-
varlega hefir rannsakað sjálfan sig
og ekki lokað augunum fyrir brol-
um sínum eða yfirsjónum hlýtur
ofl og mörgum sinnum að hafa
andvarpað með Davíð: »Minar mis-
gerðir ganga mér yfir höfuð og
draga mig niður sem þung byrði«
(Sálm. 38, 4). Og þegar vér finnum
hjartað þannig titra í barmi undir
þessari ])ungu syndabyrði, hversu
heitt þráir það þá, að þessari bvrði
verði af létt, að þessi sorgarupp-
sprelta verði téþt, að þessi synda-
reikningur verði afmáður, að þetla
syndasár verði læknað. Mun nokk-
ur sú sál, sem þannig er ástatt fyr-
ir, gela hugsað sér æðri gleði eða
dýrmætari huggun cn að geta heyrt,
kannast við og heimfærl lil sín
þcssa frelsarans náðarrödd: Trúið
á Guð og trúið á mig. — Iljarta
yðar skelfist ekki né hræðist. — Eg