Bjarmi - 15.10.1915, Side 3

BJARMI
155
Jólakveðja.
Vilhelmína Hollands-drotning er á-
kveðin trúkona, og er ekki neitt hik-
andi við að sýna það í orði og verki.
í fyrra sagði hún og mestöll hirðin
upp hollenzku dagblaði af því, að
blaðið hafði skopast að kristindóm-
inum, og í vetur sendi liún svolát-
andi jólakveðju þegnum sínum:
»Það er ekki unt að hugsa sjer
neilt ólíkara en eymdina og þjáning-
arnar, sem heimurinn verður nú að
að bera, og hinsvegar fyrirheiti Drolt-
ins um hjálpræði og blessun. En
aldrei skín oss þó hjálpræðis- og
kærleiksól Drottins skærar en á jóla-
nóttina. Ilann gerðisl maður, til þess
að bcra einnig þá eymd, sem vér
sjáum nú. Sólargeislarnir fylla bjer-
uðin kyrð og ró, en öllu fremur
kemur þó gleði í hjörtu vor, er þau
opnast kærleiksgeislum Krisls, enda
fagna þá liersveitir englanna á Belle-
hemsvöllum. Barnið Jesús hefir jafn-
an krafist trausls vors og ætlast enn
lil þess, að vér trej'stum því öruggir.
Förum því með lijarðmönnum lil
bæna, til jötunnar og krossins, förum
þangað með erfiðleikana og allar
vafaspurningar. Að lokum þagna
spurningarnar og bænin og trúin
breytist i lol'gjörð og fagnaðarsöng.
Gömul sunnudaganöfn.
í eldri (kaþólsku) kyrkjunni var
það venja, að messan eða aðalguðs-
þjónuslan bófst á fastákveðinni
rilningargrein (á latínu); svo föst var
þessi venja, að sunnudagarnir voru
nefndir el'tir upphafsorði hverrar
bibíugreinar, sem flestar voru teknar
úr Davíðssálmum.
Almanakið geymir enn í dag nokk-
ur af þessum nöfnum, bæði föstu-
sunnudagarnir (sjöviknaföstu) og
sunnudagarnir millr páska og livíta-
sunnu.
Fyrsti sunnudagur eftir páska
nefndist: Qvasimodo eða qvasimodo
geniti (infantes) þ. e. eins og ný/œdd
börn, því að biblíorð þess sunnudags
var: sækist eins og nýfœdd börn eftir
hinni andlegu ósviknu mjólk, lil þess
að þér af henni getið dafnað lil
hjálpræðis (1. Pét. 2, 2).
Annar sunnudagurinn nefndisl Mis-
ericordias (Domine) náð (Drollins) af
ritningarorðinu: Náðin skal uppbygð
að eilífu, á himninum grundvallaðir þú
trúfesti þina (Dvs. 89, 2), eða: Gæfa
og náð fylgja mér alla æfidaga mína
(Dvs. 23, 6).
Þriðji sunnudagurinn nefndist:
Jnbilate (fagnið), af ritningarorðinu:
Fagnið fyrir Guði gjörvalt jarðríki
(Dvs. 66, 1).
Fjórði sunnudagurinn nefndist
Canlate (syngið), af ritningarorðinu:
Syngið Drotni nýjan söng (Dvs. 98,
1 eða 96, 1).
Fimti sunnudagurinn nefndist:
Rogate (biðjið), af ritningarorðinu:
Biðjið, þá inun yður gefast (Matt. 7,
7), eða: Biðjið, og þér munuð öðl-
ast, til þess að fögnuður yðar verði
fullkominn (Jóh. 16, 24, b).
Sjölti sunnudagurinn nefndisl:
Exandi (heyr mig) af rilningarorð-
unum: Hegr, Drottinn, eg hrópá hátt,
sýn mér miskunn og svara mér
(Dvs. 27, 7).
Öll þessi fornu nöfn á sunnudög-
um fagnaðardaganna fela i sér dýr-
mælan fjársjóð, sem vert er að graf-
ast eftir og gera sér arðberandi. Þau
minna á náð Drotlins í Kristi og
bjóða oss að fagna, sgngja og biðja
— að sœkjasl eftir náðinni með barns-
legri auðinýkt, til þess að geta dafnað