Bjarmi - 15.10.1916, Blaðsíða 3

B J A R M I
147
an byr hjá hinum guðdómlega meist-
ara þeirra.
Þverl á móti reynir hann með kenn-
ingu sinni og kraftaverkum smám-
saman að sannfæra þá um, að ríkið,
sem hann sje kominn til að slofna,
sje ekki af þessum heimi. Hann sje
ekki kominn til að frelsa Gyðinga-
þjóðina eina, lieldur alt mannkynið.
Eftir því sem líður á samvistir
hans við lærisveinana og skilningur
þeirra á persónu hans hefir smá-
þroskast, verður það æ berar i við-
ræðum hans, hver hann sje og hvert
sje erindi lians í heiminn. Kemur þá i
ljós, að hann vill stofna söfnuð, hygð-
an á jálningunni um hann, sem son
hins lifanda Guðs, er um ókomnar
aldir inyndi safna öllu mannkyninu
í einn söfnuð undir andlegri forustu
hans og leiðsögn. Þetta er kirkjan,
hin sýnilega mynd Guðs ríkis í heim-
inum, sem Kristur stofnaði.
Á þetta bendir ljóslega samtal Jesú
við lærisveinana hjá Sesarea Filippi,
er hann spurði Pjelur hvern læri-
sveinarnir hjeldi sig vera, og Pjetur
svaraði: »Þú erl Kristur, sonur hins
lifanda Guðs«. Frelsarinn gleðst auð-
sjáanlega af þessu svari og segir:
»Sæll ert þú, Símon Jónasson, því að
hold og blóð hefir eigi opinberað
þjer það, heldur l'aðir minn í himn-
inum. En jeg segi þjer, þú erl Pjetur,
og á þessum kletli1) mun jeg byggja
söfnuð minn, og hlið Heljar skulu
eigi verða honum yfirsterkari« (Matl.
16, 13—18). Það hefir verið reynt að
vefengja þessa frásögn Malleusar, en
rök brostið fyrir þeirri vefenging.
Hjá Páli postula kennir víða inni-
legrar löngunar eflir þessu samfjelagi
játenda Krists með einni játningu trú-
arinnar á Jesúm Krist. »Jeg áminni
yður, hræður, vegna nafns Drottins
1) Pjetur þýöir kletlur.
vors Jesú Krists, að þjer mælið hið
sama. — Einn er líkaminn, einn er and-
inn, eins og þjer líka voruð kallaðir
til einnar vonar við köllun yðar.
Einn Drottinn, ein trú, ein skirn, einn
Guð og faðir allra. — Guð gefi yður að
bera sama hug hver til annars, að
vilja Jesú Krists, til þess þjer sam-
liuga með einum munni vegsamið Guð
föður Drollins vors Jesú Krists. —
Söfnuður lifanda Guðs er stólpi sann-
leikans og grundvöllur«. (1. Kor. 1,
10; Ef. 4, 4; Róm. 15, 5; 1. Tim.
3, 15).
Hjer kveður við nokkuð annan
lón, en hjá nýju stefnunni, sem telur
það æskilegast, að hver fari sinna
ferða í trúarefnum, og vísar þannig
á hug allri kristilegri safnaðarslarf-
semi til sameiginlegrar uppbyggingar.
(Framh.).
Kosningarnar.
Það er almenl álil viða um lönd
að sljórnmál sjeu samtvinnuð llokka-
hatri, sjerdrægni, hræsni og fleiri
löslum. Þess vegna er það að sann-
trúaðir menn hafa margir megnan
ímugusl á stjórnmálum og vilja ekk-
ert við þau eiga, og líklega er það
meðfram þess vegna hvað sljórnmál
margra þjóða eru illræmd í siðferð-
islegu tilliti.
En hverjir eiga þá að vera »saltið«
og »ljósið« meðal stjórnmálamanna,
ef sannkristnir menn koma þar hvergi
nærri?
Verði sannkristnir menn aðaláhrifa-
mennirnir í stjórnmálum einhvers
þjóðfjelags, þá gela þeir komið marg-
falt meiru góðu til vegar en ef þeir
sælu sem aðgerðarlillir »prívat«-menn
hver í sínu horni.
Það blandast vísl fáum hugur um,
að hefðu aðalmenn stórþjóðanna,