Bjarmi - 15.03.1917, Qupperneq 6

46
BJARMI
ara sem gjörir iðrun, en yfir níutíu og
níu rjettlátum sem ekki þurfa iðrunar
við« (Lúk. 15, 7). Svo heitt elskar Guð
sin dýrtkeyptu börn. — Syndarar sem
gjöra iðrun ern Jesti sigurlaun.
Það er þess vegna ekki undarlegt að
seinasta bæn Jesú til vina sinna var pessi:
»farið því og gjörið allar þjóðir að læri-
sveinum«.
lín þú, sem vilt fara Jesú erinda, >»sjá
liann er með þjer alla daga« og »þin laun
verði mikil á himnum«.
Og þá munt þú ekki lengur misskilja
postulann sem fanst að hann væri i skuld
við al)a. Og þá er einnig sú gáta ráðin
hvers vegna fjöldi efnilegra manna í
blóma aldur síns, yfirgefa fólk silt og
föðurland, til þess að eyða kröftum sín-
um hjá fólki sem fyrirlítur þá, og sækist
jafnvel eftir lífi þeirra. — Les t. d. um
John Williams(postula Suðurhafseyjanna),
John Eliot, Kristian llenrik Rauch o. fl.,
það voru menn sem fundu til þess að
þeir voru í skuld við alla').
A þeim sannast best að »kærleiki Krists
knýr oss«.
Óla/nr Óla/sson.
kristniboðsncmi.
Afmæliserindi.
Tíðin er löng, þó að timinn sjc naumur
talinn á jarðneskri vegferðarbraut.
Þar fæst ei annað en gjálífi og glaumur,
geðþungum veldur það mæðu og þraut.
En hjá þjer, ó Jesús, er hæli að finna
hjer þegar endar sú eldraunin strið;
vertu mjer náðugur, lát hana linna,
líknsami Drottinn, um eilífa tíð.
Lo/tur Iiákonarson
(á 81. afmæli).
Lofa Drottin lifs í stríði,
lofa jafnt í gleði' og þraul.
Lofgjörð aldrei lát þú hljóðna,
lif og frelsi sál þar hlaut.
Hans er vald frá alda öðli
ómælandi kærleiksdjúp.
Jörð og himinn mátt hans miklar.
Mannleg sál! I auðmýkt krjúp!
li.
1) beir sem vilja kynnast kristniboössogu og þá
jafnframt æfistarii þessara og margra annara
merkra kristniboða æltii að Icsa iiEvangelicts Sejrs-
gang« eltir H. Ussing (II. útg. aukin, nýl. prcntuð).
l’að cr ágæt bók og stór með fjölda mynda og
kostar 8 kr. 80 a. i bandi. ltitstj.
Heimi I ið.
Deild þessa annasl Guðrún Lárusdóttir.
>S .....-.............. 4
Kraftaverk.
Á ófriðarárum fyrsta frakkneska keis-
araveldisins höfðu nokkrir kristniboðar
Bræðasafnaðarins sest að í Lundúnum
um stundarsakir. Frakknesk víkingaskip
sveimuðu um höfin, og kristniboðarnir
gátu ekki komist aftur til starfsvæða
sinna viðsvegar út i heiðingjalöndunum,
nenia í skjóli enskra herskipa. Eftir langa
bið lögðu nokkur vigbúin verndarskip af
stað og um 60 skip ferðbjuggust með
þeim. Með þanin segl i góðum byr sigldu
þau leiðar sinnar i skjóli stóru og hrika-
legu herskipanna. Mesl allur þessi floti
átti að fara til Suður-Ameríku, einungis
eitt skijiið, Britiannia, átti að fara til St.
Tómas, og gat ekki notið fylgdar her-
skipanna lengur en lil Madeira, þaðan
varð Britiannia að sigla ein síns liðs
veslur um haf. Skipshöfnin var ekki laus
við kvíða fyrir ferð þessari. Pó það væri
ef til vill ekkert að óltast á meðan skipið
var í rúmsjó, þá fóru ýmsar sögur af
hinum hugdjörfu frönsku sjóræningjum,
sem voru á sveimi i kringum Antilla-
eyjarnar.
Tveir krislniboðar frá Bræðrasöfnuð-
inum og konur þcirra voru farþegar á
Britianniu. Skipsljórinn hafði miklar niæt-
ur á þeim; þeir voru svo vingjarnlegir
og kurteisir við alla, og oft átti skipstjór-
inn tal við kristniboðana og laut tal þeirra
ofl og einatl að andlegum efnum, þá
sagði skipstjórinn oft eilthvað á þá leið,
að vissulega væri það gleðiefni að eiga
aðra eins trú og þeir ættu, »en það er
töluvert öðru máli að gegna með mig«,
sagði hann, »jeg hef cngan tima tii að
hugsa að mun um þau cfni, aftur á móli
er það köllun ykkar að verja öllum
stundum i þjónustu trúarinnar«.
Kristniboðarnir reyndu að gjöra hon-
um það skiljanlegt að það væri köllun
allra manna að komast til sannrar trúar
á lifandi Guð, og að trúin á Krist kross-
festann og upprisinn frelsara, væri gjöf
drottins, sem allir ættu kappsamlega að
biðja Guð um.
Ferðin gekk ágætlcga. Asoreyjarnar
langt að baki, og Vermudeyjarnar til