Bjarmi - 01.08.1931, Blaðsíða 4

116
BJARMI
ríkis kostnað. Stjórnin vildi ekki hætta
á fleiri flutninga og hætti öllum ofsókn-
um. Reistu þeir síðan kirkjur á ný. ViÓa
lögóu þeir á sig- geysimikió erfiói, til þess
aó hafa þær sem vandaóastar. I sumum
þorpunum fóru þeir t. d. margar milur,
til þess aó kaupa bárujárn á kirkjuþak-
ió, og báru járnió heim á höfóinu. 1 einu
þorpinu fóru þeir fimm daga feró til þess
að kaupa bárujárn á kirkjuna sína.
Kirkjuklukkur fengu þeir franska kaup-
menn kaþólska til að útvega sjer.
Árum saman fengu lærisveinarnir enga
hjálp frá öðrum kristnum mönnum mót-
mælendatrúár. Sumir týndu trúnni, en
miklu fleiri heióingjar tóku kristni. Marg'-
ir leituóu frekari fræðslu í kristindómi
hjá kaþólskum kristniboðum og gjörðust
katólskir. 1 landinu hafði verið rekió róm-
versktkatólkskt trúboð síðan 1895. Flestir
Frakkar eru, eins og kunnugt er, róm-
versktkatólkskir. Þess vegna var rómverskt
katólskt kristniboð leyft á Fílabeinsströnd-
inni um langt skeið, meóan evangeliskt
kristniboðsstarf Evrópu- og Ameríku-
manna var bannað. En þangað til Harr-
is hóf starf sitt, gekk katólska kristni-
boóió lítió. Þegar Harris kom til Fíla-
beinsstrandarinnar voru um þúsund inn-
fæddir menn katólskir. En svo margir
»Harris-kristnir« gengu í katólsku kirkj-
una, að nú eru nær þrjátíu þúsund inn-
fæddir menn katólskir á Fílabeinsströnd-
inni. Mikill meiri hluti lærisveina Harris
vildu þó alls ekki ganga í katólsku kirkj-
una. ÁstæÓan virðist hafa verið sú, að
Harris hafói lagt mikla áherslu á, að
biblían væri bók Guðs, en hjá hinum
katólsku söknuóu þeir fræðslu í henni,
og ályktuðu út frá því, að þá mundi vanta
eitthvað. Með aðdáunarveróri trúmensku
hjeldu þeir sjer við það, sem Harris
hafói kent og boðið.
Eina utanaó komandi hjálpin, sem læri-
sveinar Harris fengu þessi ár, kom frá
nokkrum kristnum svertingjum, af k.yn-
þætti þeim, sem Fanti nefnist. Heimkynni
þessa kynþáttar er á Gullströndinni. Þessi
kynþáttur er yfirleitt meiri verslunargáfu-
um gæddur en svertingjar alment. Hafói
verið rekið kristniboó meóal þeirra og sum-
ir þeirra oróió kristnir, og ýmsir hinna
kristnu hlotið talsverða mentun. Nokkrir
þeirra höfðu flust til aðalbæja Fílabeins-
strandarinnar, út vió hafið. Þeir reyndu
aó hjálpa eins og þeir gátu. Þeir útveg-
uóu söfnuóunum biblíuna ensku. Auðvit-
að skildu lærisveinar Harris hana ekki,
en þeir ljetu biblíuna liggja á borði í
kirkjunni og fanst mikið betra en ekkert
að hafa hana þar. Fanti-negrarnir fóru cft
á sunnudögum til næstu þorpa vió heim-
ili sín„ voru við guósþjónustur hinna
»Harris-kristnu«, reyndu að lesa nokkur
oró fyrir þá úr biblíunni og tala ofurlít-
ió út frá þeim. Þeir kendu þeim líka Fað-
irvorið og sálmavers. Á verslunarferðum
um landið gerðu þeir hió sama. Það var
hátíð í söfnuóunum, þegar Fanti-negrarn-
ir heimsóttu þá.
Helgidag' eftir helgidag hringdu kirkju-
klukkurnar í mörg hundruð þorpum á
Fílabeinsströndinni og kölluóu söfnuðina
til tíóa. Og helgidag eftir helgidag söfn-
uðust svertingjarnir til guðsþjónustu. Prje-
dikararnir, sem Harris hafði útnefnt til
að stjórna guósþjónustunum, gátu ekki
prjedikað frá eigin brjósti, heldur end-
urtóku aftur og aftur það, sem þeir mundu
af ræðum Harris eða annara. Söfnuóirn-
ir höfðu fáa sálma til að syngja, sumír
ekki annað en sálmabrot, sem þeir kunnu
frá dögum IJarris. Það kom fyrir, aó eng-
inn gat flutt bæn. Þar sem guósþjónust-
urnar voru allra fátæklegastar, voru þær
lítið annað en koma saman, til að horfa
á biblíuna á borðinu. Ilversu fátæklegar
sem guðsþjónusturnar voru, komu söfnuð-
irnir alt af til guðsþjónustu sunnudag eft-
ir sunnudag, ár eftir ár. En mikió þraðu