Bjarmi - 01.09.1933, Síða 8

136
B J A R M I
Starfsaðferðin er persónulegur vitnis-
burður og stuðningur einstaklinga er
bræðrasamfjelagið. »Ef einhver fellur,
getur meðbróðir hans reist hann við. Ein-
mana maður er illa staddur. Það er eng-
inn til að reisa hann, ef hann fellur. Tveir
saman standast þar sem einn fellur. Þetta.
er samfjelag trúaðra,« segir Brunner, »og
hið almenna prestsdæmi.«
»Það er eitthvað að trú þess manns,
sem leiðbeinir ekki öðrum til Krists. öllu
lífi fylgir vaxtar- og fjölgunarkraftur. Lif-
andi trú hlýtur að vekja trú annara —
annars deyr hún. »Communio sanctorum«.
samfjelag heilagra, reist á samfjelaginu
við hinn eina og sanna Krist, á að koma
hjer í Ijós í dáðríku, kærleiksríku hjálp-
arstarfi.
Prófessor Brunner segir að viðkynning
sín við Oxfordmennina á þessum fundum
hafi orðið sjer mikilvæg og hann eignast:
Nýja ábyrgðartilfinningu, nýja þekkingu.
en umfram allt nýja von. Margt af því,
sem honum fannst aðfinnsluvert í fyrstu,
sá hann að var ýmist tengt við ófull-
komna byrjendur eða missýning ein, —
en svo gjörir hann athugasemdir við sum-
ar starfsaðferðirnar, og segir, að þótt leið-
togarnir sjeu flestir fyrverandi prestar,
lúterskir, anglikanskir og reformertir,
sjeu þeir líttlærðir guðfræðingar. Það sje
persónuleg reynsla við sálgæslustörf — en
ekki vísindin — er hafi veitt þeim þekk-
ingu á boðskap biblíunnar. »En jeg sá,
að þótt guðfræði mín væri betri en þeirra,
þá gat jeg margt af þeim lært, bæði fyrir
sjálfan mig persónulega og embættisstarf
mitt.« •—---
Það væri freistandi að þýða miklu meira
af ummælum Brunners, en ekkert rúm
til þess að sinni. Bæta má þó því við, að
hann hefir ekki látið sitja við þessa grein
eina, og'snúið sjer aftur að vísindastarfi
einu. - f byrjun ágústmánaðar í sumar
stjórnaði hann og Th. Spoerri, prófessor
í rómönskum málum í Zúrich, »heima-
fundum« í Bern í Sviss. Um 300 prestar
og' aðrir trúmálamenn svissneskir sóttu
þangað og ljetu vel yfir.----
Það eru svo mörg veður í lofti, og sum
ískyggileg, í trúmálum stórþjóðanna, að
heittrúarstefna þessi er kærkomin fjölda
manna, og bjartar vonir tengdar henni.
— Bestu »stjórnarbæturnar« eru sann-
kristnir leiðtogar, og sjálfsagt nokkuð til
í orðum franska spekingsins, sem mælti:
»Þegar heiðursmaðurinn andaðist, kom
heimskreppan.« En þá mætti bæta við:
»Þegar heiðursmenn koma aftur, dvínar
veraldleg og andleg kreppa þjóðanna.«
Sigurbjörn Á. Gíslason.
---------------
Atkyæflapeiflslan n Mnálii.
Atkvæðagreiðslan, sem fram á að fara
1. vetrardag n. k. um »bannið«, veldur
því, að allflest blöð hljóta að ræða það
mál. Vafalaust verður allmikið um það
deilt.
Tvennt munu þó allir sammála um.
Fyrst og fremst, að áríðandi sje, að fólk
sæki vel atkvæðagreiðsluna, svo hún verði
ekki markleysa ein, og deilt verði um,
jafnt eftir sem áður, hver vilji almenn-
ings sje í þessu efni. 1 öðru lagi, munu
jafnt bannvinir sem andbanningar brýna
fyrir fólki, að gæta þess, að spurning
stjórnarinnar er elcki: »Ertu með bann-
lögunum?« Heldur hitt: »Ertu á móti
bannlögum?« Svo að andbanningar eiga að
svara já, en bannvinir: Nei. — Spá mín
er, að síst veiti af að minna fólk á þetta
atriði hvað eftir annað.
Þriðja atriðið geta æðimargir úr báð-
um flokkum fallist á, — sem sje, að það
sje ærið óheppilegt, að ekki skyldi lát-
ið uppi af stjórn nje Alþingi, hvað þeir
aðilar hugsi sjer, ef meiri hlutinn verður
á móti þeim áfeng'isbannlögum, sem nú
eru.