Bjarmi - 01.04.1934, Blaðsíða 7

B J ARMI
53
OrðsendÍD^.
Herra ritstjóri!
Má jeg biðja yður að taka örfáar linur í blað
yðar út af grein »ungs námsmanns« I 4. og 5.
tbl. Bjarma?
f*að var og er ásetningur minn að fara ekki
í ritdeilu um útskúfunarkenninguna, þótt jeg
gæti ekki stillt mig um að hreyfa mótmælum,
þegar út kom ræðan sem jeg minntist á - jeg
held jeg megi segja upp úr eins manns hljóð'i
um langan tíma.
En jeg vil segja þessa sögu:
Merkur biskup og mikill lærdómsmaður á
fyrstu tugum þessarar aldar spurði eitt sinn
nafnkunnan prjedikara og ræðuskörung, hvernig
hann prjedikaði um útskúfunarkenninguna. »Jeg
læt hana svona liggja milli hluta« svaraði hann.
Biskup mælti: »Já, jeg gjöri eins, þykir rjett-
ast að hún deyi út, þegjandi og hljóðalaust«.
Jeg get vel aðhyllst þessa afstöðu, svo að jeg
sleppi öllum deilum við »ungan nemanda«, og
öllu, sem jeg hef að athuga við orð hans, sem
í engu hagga mínum orðum.
Jeg vil enn einungis bæta þvi við, að jeg gjöri
ráð fyrir, að hinn ungi maður eigi eftir að mót-
ast svo i reynslu lífsins og trúarinnar, að þegar
hann er kominn á minn aldur, mundi hann held-
ur vilja, að dómsorðin í niðurlagi greinar hans
hefðu verið óskrifuð.
En jeg skal þá vera, eins og jeg er nú, reiðu-
bú inn til að fyrirgefa þau og meta til ungæðis.
Kristinn Dnníelsson.
Ingibjörg Sigurðardóttir.
frá Sveinatungu.
Minning.
Fyrir skömmu stóð ástvinahópur yfir
moldum hennar.
Veður var fag-urt. Fyrsti sólskinsdagur-
]nn eftir marga dimmveðursdaga, og sólin,
sem stráði dánarbeðinn gullnum geislum,
kallaði á minningar liðinna stunda.
Jeg minntist þess er jeg fyrst sá frú
Ingibjörgu.
Það var þegar vorbirtan hafði unnið bug
a vetrarmyrkrinu og fór sigrandi um lög
og láð. Það var þegar fyrstu sóleyjarnar
voru að springa út og vorfuglarnir voru
nýlega farnir að kvaka ljóðin sín. Þá hitti
jeg hana brosmilda og hugljúfa með ást-
úðlega viðmótið, sem engum gleymist er
því kynntist. Eftir það stóð hún mjer ávallt
fyrir hugskotssjónum sem fulltrúi vorsins,
því jeg fann það ósjálfrátt með sjálfri mjei
að þessi ástúðlega kona var í ætt við vorið,
sem vermir allt og græðir.
Jeg- sá hana oft síðan. Einnig í annríki
lífsins um hásumar við störf og umsvit
á gestkvæmu og mannmörgu heimili,
þar sem húsmóðurinni var aldrei til setu
boðið við hið örðuga og margþætta hlut-
verk sitt. En þannig' leysti hún það af
hendi, að þeir einir geta til fulls um borið,
er daglega horfðu á iðju hennar og' um-
gengni. Þó rnun einnig' mörgum ferðamann-
inum, sem gistingar og greiða naut á heim-
ili hennar, Sveinatungu, verða það minnis-
stætt hve frábærlega alúð húsfreyjan lagði
við störf sín, til þess að gestum er að garði
kæmu, gæti liðið sem best. Um eigin hægö
eða hvíld hirti hún síður. Enda var lífstarf
frú Ingibjargar ein samfeld fórn fyrir aðra
á altari skyldunnar og heimilisrækninnar,
því að heimilið hennar var henni allt. Þao
var hennar heimur.
Einhverjir líta ef til vill svo á, að heim-
ilið sje helst til þröngur og smávægilegur
heimur, alltof smávægilegur til þess að
fórna þar starfi og kröftum heillar æfi.
En er það þó ekki einmitt heimilið, sem
mest og best myndar og mótar sjerhvern
mann og' konu heilla þjóða og leggur grund-
völl að gæfu heilla kynslóða?
Frú Ingibjörg Sigurðardóttir var líf og'
sál heimilis síns. Hún var móðir þess — hún
var drottning þess, og- með veldissprota sín-
um, — dvergasmíði kærleikans, stjórnaði
hún og' rjeði fram úr hverskonar vanda-
málum og varð aldrei ráðafátt.
Loks sá jeg hana í skammdegismyrkri
mæðudaganna, er harmajelin dundu og'
hótuðu hörðu, þegar vonarljósin dvínuðu og