Bjarmi - 15.08.1937, Síða 3

B J A R M I
3
JfínVL þiLmíchjLst^LL.
Efitih, qjCúnaMi söýuíofyhL AolmúA.
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
Kernur út 1. og 15. hvers mánaðar.
Útgefandi: Ungir menn í Reykjavík.
Áskriftargjald kr. 5.00 á ári.
Gjalddagi 1. júní.
Pósthólf 651.
Ritstjórn:
Ástráður Sigursteindórsson.
Bjarni Eyjólfsson,
Gunnar Sigurjónsson.
Afgreiðsla Þórsgötu 4. — Sími 3504.
Félagsprentsmiðjan.
„Annan grundvöll getur eng-
inn lagt en þann, sem lagður
cr, sem er Jesús Kristur,“ seg-
ir Páll i 1. Kor. 3, 11.
Já, ef að vér liefðum það nú
ávallt liugfast? Það er enginn
grundvöllur undir lífi mann-
anna, ef Jesús Krislur er það
ekki.
Peningar — lieiður — frægð
skemmtanir — heimili —
liamingja — menntir — er allt
saman Jiverfult. Það hverfur
að minnsta kosti þegar lifi
þínu lýkur liér á jörð. Það
inegnar eklii að l'relsa þina ó-
dauðlegu sál. I>að megnar held-
ur elvlvi að veita sál þinrii frið
hér í lifinu. Sannarlegt sælu-
líf er ekki unnt að byggja á
slíkum grundvelli.
Hvers vegna hyggja þá svo
margir, og þar á meðal ef lil
vill þú, líf silt á þessu? Já,
livers vcgna? A því fæsl víst
engin slvynsamleg skýring.
En óteljandi er sá skari, sem
vottar, að það, sem hjartað
þarfnist mest og gleðji það
l'ramar öllu öðru, sé að eiga
.Tesúm að einkavini og elska
liann umfram alla hluti.
Jesús er allt, sem ]>ú þarfn-
ast — hæði um tíma og eilífð.
Hann er friðþæging fyrir
syndir vorar, segir Ritnirigin.
Þess þarfnast þú — bæði til
])ess að geta lifað sælulifi Iiér
á jörð og til að lifa hjá Guði
í eilífðinni.
„Hann er vor friður.“ Þess
þarft þú líka áreiðanlega.
Og Iiann er gleði vor. „Gleðj-
ið yður i Drottni,“ scgir Páll.
Legðu þá heldur engan ann-
an grundvöll en þann, sem
lagður er — grundvöllinn, sem
skjálfandi og magnvana
mannahendur ekki gátu lagt,
lieldur Guð einn.
I Katrínarklaustrinu á Sinaí-
fjallinu fanst hezta afritið, sem
enn er til af Nýjatestamentinu
(„Codex Sjnaiticus“). I þvi
sama klaustri fann Englending-
urinn I. Rendel Harris rit eitt
árið 1889 og reyndist það að
vera eflir lieimspekinginn Ar-
istides frá Aþenu og er varnar-
ril fyrir kristna menn og krist-
indóminn. Hinn forni kirkju-
söguhöfundur Eusehius skýrir
frá að ritið sé stilað til Hadríans
keisara um 130 eftir fæðingu
Ivrists. Aðrir álíla að það sé
skrifað Antoniusi Píusi keisara
árið 145. — En hvað sem þvi
líður, þá er það elzta varnarrit,
sem enn þekkist.
Aristides dregur upp fagra
mynd af kristnum mönnum
Jieirra tima — hér um bil 30 ár-
um eftir dauða .Tóhannesar
postula. Þá var sennilega ekki
liúið að safna Nýjatestamentinu
saman í heild. En þar sem þetta
rit Aristides er opinbert bréf
til keisarans, má gera ráð fyrir
að hin fagra lýsing á lífi krist-
inna manna sé hvggð iá gildum
og góðum rökum. Siðasti hluti
bréfsins hljóðar svo i orðréttri
þýðingu:
„Hinir kristnu hafa fengið
nafn sitt af Drottni .Tesú Kristi.
Þeir bera vitni um það, að hann
sé sonur Guðs liins liæsta, kom-
inn af himnum niður til mann-
anna þeim til frclsunar og að
hann sé fæddur af hreinni mey.
Það kennir guðspjallið.
Þegar þér lesið það, munuð
þér komast að raun um Iiátign
hans. Hann hafði 12 lærisveina,
sem áttu að framkvæma verk
hans. Hann var sjálfur kross-
festur af gyðingunum, dó og var
grafinn. En menn segja að hann
liafi risið upp frá dauðum eftir
þrjá daga og sé farinn upp til
himins. Hinir 12 lærisveinar
lians fóru svo til ýmissa landa
og boðuðu dýrð hans. Þess
vegna eru þeir, sem þjóna Iion-
um, vegna réttlætis þess, er
larisveinar lians boða, enn þá
kallaðir kristnir.
Hinir kristnu, náðugasti keis-
ari, hafa meðtekið og eiga sann-
leikann. Þeir viðurkenna Guð
sem uppliaf og skapara allra
hluta og þeir tilbiðja engan
annan Guð. Þeir hafa boðorð
Drottins Krists rituð i hjörtu
sín og halda þau, því að þcir
vænta upprisunnar frá dauða og
að lifa í tilkomanda heimi. Þeir
forðast hjúskaparrof, saurlifn-
að, falskan vitnisburð og ágirnd
á annara eign. Þeir heiðra föður
og móður og elska náunga sinn.
Þeir eru réttlátir sem dómarar.
Þeir gjöra öðrum það, sem þeir
vilja að aðrir gjöri sér. Þeir á-
minna þá, sem gjöra órétt og
gjöra þá að vinum sinum. Menn
og konur varast allt ósiðlæti.
Kærleiksríkt viðmót lnishænd-
anna knýr þjónana til að gjör-
ast kristnir. Þeir framganga í
auðmýkt og vinsemd og lýgi
þekkist ekki hjá þeim. Þeir auð-
sýna liver öðrum kærleika og
annast þá á meðal þeirra, sem
fátækir eru, með kostgæfni. Ef
þeir álila það gagnlegt, þá fasta
þeir cinn eða tvo daga og spara
við sjálfa sig sem því svarar, er
þurfandi meðbróðir þarfnast til
lífsviðurværis. Þeir eru viðbún-
ir að láta líf sitt fyrir Ivrist. Á
hverjum morgni og livenær sem
þeir eta og drekka, eða njóta
annara gæða, færa þeir Drottni
lofgjörð og þakklæti. Þeir gleðj-
ast þegar guðliræddir deyja og
eru þakklátir fvrir það, en þegar
vantrúaðir deyja hryggjast
þeir og gráta, vegna þess að
liegningin mætir þeim.
Þeir lifa lífi sínu í hæn og
ákalla Guð og biðja um það sem
rétt er, og þegar þeir fá að reyna
velgjörðir Guðs, þá vita þeir að
allt gott, sem þeir öðlast og
njóta,er frá honum runnið. Þeir
hrósa sér ekki af góðverkum
sinum, en gjöra sér miklu frem-
ur far um að halda þeim leynd-
um. Kenning þeirra og lif, hið
dýrlega í guðsþjónustugerð
þeirra, von þeirra um endur-
gjald i hinum komanda lieimi,
sem sérhvert verk þeirra er
miðað við; öllu þessu getur þú
kynnst af ritum þeirra. Mér
nægir, yðar hátign, frásögnin
um háttu og siðu hinna kristnu.
Ilið mikla og undursamlega i
])essu öllu, er kenning þeirra
fvrir hvern þann, sem vill kann-
ast við og kynna sér hana. Hún
befir í sér fólgið eitthvað nýtt
og guðdómlegt.Lesið þess vegna
SÓLARUPPRÁS.
fil
arleysið og óróleikinn vaknaði hjá henni á ný,
enn ])á sterkara en áður. Á meðan að hún leit
svo á að innri óróleikinn væri einskonar kross,
sem hún yrði að hera og gæti aldrei losnað við
i þessu lífi, þá har hún það með þolinmæði og
einskonar kyrrlátri auðsveipni. En jafnskjótt og
vonin um lausn frá þessu tók að vakna í hjarta
Iiennar, ])á var ])olinmæði liennar lokið.
Þó að sálarkvöl hennar hefði verið mikil
fram að þessu, þá hafði það ekki verið annað
en einskonar óljóst þunglyndi, ástand, sem henni
fannst eins og hún væri sett gagnvart einhverju
í sjálfu sér. En á þessu varð eðlisbreyting þenna
dag. Því lengur sem Hólm talaði, var eins og
hreislur félli af áugum hennar og lienni fannst
að liún væri nú sett andspænis Guði sjálfum,
öðruvisi en lnin hafði nokkurn tima áður fund-
ið. Og frá þeirri stundu var óróleiki liennar orð-
inn að baráttu, — djúpri og ákafri sálarbar-
áttu. Og þó að hún skyldi það ekki enn i innzta
eðli sínu, um hvað þessi barátta snérist, var
henni þó Ijóst, að nú stóð hún gagnvart vali.
Hún sá, að eitthvað mikilvægt varð að koma
fyrir hana, ef henni ætti að hlotnast það, er
sál hennar þráði. Hún sá, að leiðin til lífs og
friðar lá yfir djúp — djúpið á milli dauðrar
vanaguðrækni og raunverulegs lífs i Guði.
Og þá tóku hugsanir hennar til starfa. — I
hverju var þetta líf fólgið i dýpsta skilningi?
fi2
Var henni fært að komast yfir þetta djúp? Og
þá hvernig? — Hvað tók þá við?
Þá var eins og allar hugsanir liennar stöðv-
uðust andartak og tóku svo smám saman að
snúasl i algerlega gagnstæða átt.
Já, livað tæki svo við? Hverjar yrðu ])á af-
leiðingarnar?
Hafði allt guðrækilega og ráðvanda lifið h'enn-
ar ekkert gildi? Atti lnin að flevgja því öllu?
Hún gat. með engu móti borið sig saman við
Holm. Hann liafði vitanlega verið vantrúar-
maður, en það hafði hún aldrei verið.
Glötuð og fyrirdæmd! Það var skelfileg til-
lnigsun. Hún vildi alls ekki hugsa um það. Svo
mikill syndari hafði hún þó aldrei verið. Hún
minntist nú greinilega margra stunda i lífi sinu,
sem hún liafði gert sér mikið far um að lifa
Guði velþóknanlega. —
Eða ])á maðurinn hennar? — Þrátt fyrir
mörgu gallana sem á honum voru, þá var liann
þó preslur og hafði lagt sérstaka stund á að
lesa Guðs orð, og hún þekkti marga sem hann
hafði liughreyst og liuggað. —
Hvað myndi hann segja? Og livað myndi fólk
segja vfirleitt? Eða lieimilið, börnin hennar og
hvernig færi um stöðu hennar og alla aðstöðu?
Það var eins og liún fengi sting í hjartað.
Hana hryllti við þessum hugsunum, sem liún
var svona djúpt sokkin i.