Bjarmi - 01.06.1939, Síða 3

B J A R M I
3
KRISTILEGT IIEIMILISBLAÐ
Kemur út 1. og 15. hvers mánaðar.
Útgefandi: Ungir menn í Reykjavík.
Ritstjórn: Ástráður Sigursteindórsson,
Bjarni Eyjólfsson,
Gunnar Sigurjónsson.
Áskriftargjald kr. 5.00 á ári.
Gjalddagi 1. júní.
Afgreiðsla Þórsgötu 4. — Sími 3504.
Pósthólf 651.
A1
Biblíufélagið danska varð 125
ára nú í byrjun naal. Þesr> var
minnzt með liátiðarguðsþjónustu
í Dómkirkju Kaupmannahafnar
14. maí síðastl. Þar voru viðstadd-
ir konungur, kirkjumálaráðherra
og aðrir kunnir menn leikir og
Jærðir.Fuglesang-DamgaardjKaup-
mannahafnarbiskup og Skov-
gaard-Petersen töluðu báðir. Bisk-
Up sagði meðal annars um Biblí-
una (skv. Kristel. Dagblad):
„Það endurspeglast margir mis-
munandi tímar í Biblíunni — en
það er ekki bið mannlega, sem
gert Iiefir Biblíuna að bók bók-
anna og verndað liana frá einni
kynslóð til annarar. Það er ekki
hið mannlega, sem liefir veitt
henni meiri úthreiðslu en nokk-
urri annarri bók í heiminum, og
það er ekki hið mannlega, sem
hefir gert liana að ljósi á vegum
vorum. Nei, hún varð bók hók-
anna, áf því, að liún er bókin um
Drottin vorn Jesúm Krist, frels-
ara heimsins, og Drottin safnað-
arins. Það er Guðs orð, sem í þess-
ari hók er skilað áfram — það
orð, sem lærisveinar lians tóku á
móti til trúar og eilífs lífs. Það er
þetta orð, sem vér leitum aftur til,
og þar, sem Guðs orð fær óhindr-
aðan aðgang, þar hrýzt bjarcur
dagur fagnaðarerindisins fram.
Það var á beilagri Ritningu, sem
Lúther byggði, og það er heilög
Ritning, sem hefir gefið trúuðum
mönnum allra alda þrek til að
standast. Þar, sem kristnir menn
Verða að þjást vegna trúar sinnar,
heyrist lirífandi vitnisburður um
mátt Ritningarinnar til þess að
styrkja og varðveita trúna, vonina
og kærleikann.“
Skovgaard-Petersen sagði m. a.:
„Biblían er mest hataða og elsk-
aða bók heimsins — frá fyrstu
timum og til Rússlands vorra
tíma. En hún á kraft upprisunn-
Ur og er því ósigrandi. Þegar vér
síðar meir liggjum i gröfum vor-
úm, mun hún halda áfram sigur-
för sinni meðal óborinna kyn-
slóða. Þegar þúsund ára ríkið
kemur, og þekking Drottins fyllir
Jörðina, mun Biblían móta og
hera lög þjóðanna. Biblían er og
varir. Það er blessaður sannleik-
Ur að Guðs orð eflist og útbreiðist
a vorum dögum. Biblían liefir ald-
iiBlllllllllBi
„Trúarbrögðin eru synd. -
Kristindómurinn er hjálpræði“.
„Trúarbrögðin eru svnd. Ivrist-
indómurinn er hjálpræði. Trúar-
brögðin koma oss í samfélag við
illu andana; kristindómurinn
kemur oss í samfélag við Guð“.
Eru ekki þessi orð eftir dr. O:
Mallesby, djúpviturleg og sönn?
Þau gefa skarpa skýringu á svo
mörgu.
En hvað menn reyna oft að
gjöra kristindóminn að trúar-
brögðum. Menn eiga svo bágt með
að. skilja hinn mikla mismun.
Þann mismun, að trúarbrögðin
cru af þessum heimi, tilheyra liin-
um gamla Adam. Þess vegna þarf
ekki að gjöra iðrun og verða að
nýjum manni til þess að meðtaka
eitthvert þeirra. Þar er farið eftir
geðþótta hins gamla Adams. En
kristindómurinn er ekki af þess-
um lieimi; hann tilhevrir hinum
nýja Adam, Kristi, upprisunni og i
eilífa lífinu. En til að taka á móti
lionúm, þurfa menn að gjöra iðr-
un og meðtaka fyrirgefning synd-
ana. Og þá gefur Guð hið nýja lif.
Á Islandi virðist mér að spiri-
lisminn hafi gengið einna lengst í
því, að reyna að gjöra kristin-
dómin að trúarbrögðum. Það, að
reyna að afnema í augum manna
alvöru kristindómsins um synd,
rei áður selzt eins mikið og nú,
í Japan og Kina. Hún er undirrót
að öllu ávaxtaríku safnaðarstarfi
og bún er ómissandi leiðsögubók
l'yrir ferðina inn í eilífðina. Og
því gleðjumst vér yfir þeim sann-
leika, að Guðs orð útbreiðist og
eflist.“
réttlæti og dóm. Haraldur heitinn
Níelsson hafði skrifað í Páska-
ræðu — hún var vist prentuð í
Morgni 1920, bls. 111 og 112:
„Menn skilja ekki þann Krist,
er á að liafa dáið blóðfórnardauða,
til að blíðka reiði Guðs. Slíkar
bugmýndir koma ekki heim við
kenningar hans sjálfs í Nýja testa-
mentinu" .... „Friðþægjara- og
dómarahugmyndirnar um Krist
fá eigi fullnægt hjarta voru“.
Dettur þeim mönnum virkilega
í hug, sem taka undir i sama tón
og þetta, að þeir séu þjónar Drott-
ins Jesú Krists, sem dó fvrir oss
auina syndara á krossinum á Gol-
gata ?
Guðspekingar virðast lika vera
jiannig að hafa feikna mikla sam-
úð með trúarbrögðunum, en lit-
ilsvirða kristindóminn. Samanher
það sem Morgunblaðið 9. mars ’39
hafði eftir Grétari Fclls. Þar var
haldið fram, að friðþægingar-
kenningin væri komin frá kirkju-
þingi! — Hvað finnst ykkur, sem
lesið i Nýja testamentinu, um hlóð
sáttmálans nýja? Til dæmist orð
Frelsarans í Lúk. 22; 20: „Þessi
bikar er bjnn nýi sáttmáli í mínu
blóði, sem fyrir yður er útbelt“.
Vegna neðanmálsgreinarinnar við
j Lúk. 22; 20, þá lesið einnig orð
| Jesú í Matt. 26; 29, og Mark. 14;
25. Gott er líka fyrir alla að lesa
Jes. 53, þegar friðþægingunni er
hafnað; þó að um hana megi lesa
hér og þar í Nýja tesiamentinu.
Ilættum allri liræsni. Kristin-
dómurinn er eins og Guðs Orð
kennir oss. Förum einnig varlega
í að að kalla bræður og systur í
Drottni sértrúarfólk, þó að þau
séu ekki í sömu kirkjudeild og
vér. Drottinn þekkir sína, livar
sein þeir eru, og í hvaða kirkju-
deild sem er, alla sem liafa með-
tekið fyrirgefning syndanna og ei-
lífa lífið í Jesú nafni.
Eb. Ebenezersson.
SumaJiitax^.
<iC.Zl. iM.
Eins og undanfarin sumur mun
K. F. U. M. reka sumarstarf í
Vatnaskógi næstkomandi sumar.
Ilefir þegar verið ákveðið livenær
flokkar fara þangað uppeftir.
Fyrsti flokkurinn mun fara 6. júlí
og dveljast í eina vilcu. Annar
flokkur, sem einnig verður viku-
flokkur, mun fara 12. júlí. Og
þriðji flokkurinn, sem er 10 daga
flokkur, mun fara upp í Vatna-
í kóg 18. júlí.
Þátttökugjald er það sama og
undanfarin ár, í viku flokki 20 kr.
fyrir pilta yngri en 14 ára og 25
kr. fyrir þá, sem eldri eru. En
gjald fyrir tíu daga dvöl er 5 krón-
um hærra. I þessu gjaldi er inni-
falið fargjald háðar leiðir, og fæði
allan tímann, svo ekki mun unnt
að fá ódýrara sumarfrí fyrir
drengi og unglinga en i Vatna-
skógi. Og samveran þar er ó-
gleymanleg þeim, sem hafa átt
kost á að dvelja jiar í sumarbúð-
um K. F. U. M. Hefir það komið
í ljós í æ vaxandi vinsældum sum-
arstarfsins. Enda hefir starfið
aukizt með hverju árinu, sem líð-
ur. I fyrra voru rúmlega 200 pilt-
ar í sumarbúðunum í Vatnaskógi,
„Þegar hinir fyrstu
verða síðastir“.
Saga frá Kína, eftir ó. Ó.
Frh.
þrettán þorpum og litnefnt sjálf-
an sig mandarín. Honum þótti það
arðvænlegri og hættuminni leið að
ræna alla þessa staði með skatta-
álagningum heldur en með ráns-
ferðum; jafnframt var það vitan-
lega miklu eftirsóknarverðara að
vera kallaður mandarín en ræn-
ingjaforingi.
Frá Tengchow eru 40 km. til
Jangyin. Við komum þangað seint
á degi, fjórir ldnverskir trúboðar
og eg; höfðum gengið á eftir uxa-
vagninum, sem tjaldið og allur út-
búnaður okkar var i.
Þegar við nálguðumst þorpin
tókum við eftir háum hautasteini,
sem nýbúið var að reisa skammt
frá suðurhliði virkisgarðsins. Og
áletrun þessa mikla bauta fór ekki
leynt með það, að hann var reist-
ur „Líu mandrín til verðugs lofs
og heáð)úrs“. 'Þenna hauta hafði
hann látið reisa sjálfur, enda óvíst
að aðrir hefðu orðið lil þess, að
lionum látnum, — eins og lika
kom á daginn, þegar hann var
myrtur þremur árum síðar.
Mitt fvrsta slcylduverk var að
heilsa upp á mandarininn. Ekki
stóð liann upp frá ópíumspípunni
þegar eg kom inn til hans, en var
þó liinn ahnennilegasti. Okkur
skyldi heimilt að setja tjaldið upp,
hvar sem við vildum í þorpinu,
og hann mundi sjá um, að við
fengjum að prédika þar óhindrað
eins lengi og við'vildum. Og hann
skyldi sjá okkur fyrir ókeypis hús-
næði, ef við vildum stofna þar
skóla, sem liann vonaði; liann
skyldi jafnvel gi-eiða laun kenn-
arans. Eg gat ekki betur skilið,
en að honum væri þetta full al-
vara, og þakkaði vel fyrir, en þá
þó enga samvinnu við þenna
mann, sem var þekktastur fyrir
kvennarán og manndráp.
Við héldum til í liúsi, sem Jang
hafði útvegað okkur, fengum pilt
til að matbúa fj'rir okkur, tjöld-
uðum á toi-ginu og auglýstum
samkomu þrisvar á dag. Aðsókn-
in var í fvrstu mikil, en frá fyrstu
var afar erfitt að lialda uppi reglu
á samkomunum. IJvergi þar sem
eg hefi ferðast í Ivína hefir fólk
verið jafn illa siðað og í .Tangjdn,
enda hafði það aldrei stigið fæti
sinum á nokkurskonar samkom-
ur áður. Sárfáir kunnu að lesa.
Krakkar og unglingar voru upp-
vöðslusamir og ófvrirleitnir og úr
hófi þjófgefnir. Alltaf vorum við
að sakna einhverra smámuna.
Loks fóru hiblíumyndirnar, sem
við notuðum fyrir ræðutexta, að
hverfa. Og þá var okkur öllum
lokið, þegar „kirkjuklúkkunni“,
stórum gong-gong, var stolið.
Ekki vildum við leita ásjár lijá
Líu mandarín. Honum var tamt
að taka hart á yfirsjónum annara
og þekkti varla aðra hegningu en
líflát. En að okkur óviljandi liafði
klukkustuldurinn horizt honum til
evrna, og það stóð heima: IJann
skipaði að láta handtaka þjófinn
og skyldi skjóta liann eins og
hund; sem betur fór komst hann
undan á síðustu stundu.
Jang var eins daufur síðustu dag-
a.ui, sem við vorum í Jangyin, og
hann*liafði verið kátur fyrstu dag-
ana. Þriðju vikuna var sárfátt