Bjarmi - 15.09.1939, Page 3

B J A R M 1
3
KRISTILEGT IIEIMILISBLAÐ
Kemur út 1. og 15. hvers mánaðar.
Útgefandi: Ungir menn í Reykjavík.
Ritstjórn: Ástráður Sigursteindórsson,
Bjarni Eyjólfsson,
Gunnar Sigurjónsson.
Áskriftargjald kr. 5.00 á ári.
Gjalddagi 1. júní.
Afgreiðsla Þórsgötu 4. — Sími 3504.
Pósthólf 651.
FélagsprentsmiÖjan h.f.
Það dj'lst víst fáum nú orðið
að framundan eru fjárliagslega
erfiðir tíniar fyrir marga. Vörur
allar og framfærslukostnaður
hækkar í verði og á sjálfsagt eftir
að gera það enn betur.
Þetta kemur líka niður á kristi-
legu starfi, og þá einnig á allri
blaða- og bókaútgáfu. Það má bú-
ast við að reksturskostnaður
hennar bækki og erfitt verði jafn-
vel að fá pappír, nema fyrir mik-
ið verð.
Vér erum sannarlega ekki vel
undir mikið aukin útgjöld búnir.
Vér eigum enga sjóði til styrktar
útgáfunni og engar beinar tekju-
lindir nema ársgjöld kanpenda. Og
það fé, sem umfram kostnað lief-
ir komið, höfum vér lagt allt til
kristilegs starfs þegar, þar sem
vér álítum, að peningar megi ekki
liggja ónotaðir, þegar jafn mikil
þörf er á þeim til starfsins og er
hér á landi. Vér höfum treyst því,
að Guð mundi lijálpa oss, ef vér
leggðum allt vort fram til starfs
fyrir hann. Og hann befir hjálp-
að til þessarar stundar.
V it j unartímar.
„Stundin er komin að manns-
sonurinn verði gjörður veg-
samlegur“. — Jóh. 12, 23.
Vitjunartímar ei'u eitt af því,
sem Guðs börn hafa þráð og beð-
ið um að Guð vildi sénda oss. Þeir
tímar, þegar augu fólksins opnuð-
ust og það vildi leita til Guðs. Oss
hefir oft fundizt, að slíkir timar
væru það bezta, sem Guð gæti gef-
ið oss!
Stundum finnst oss samt e. t. v..
að slíkir tímar muni aldrei geta
komið yfir vora þjóð. En slíkt er
rödd vantrúarinnar, sem verður
að þagna meðal Guðs barna, áður
en vitjunartímar geta komið.
En hvernig koma vitjunartím-
ar? —
Þeir koma við það að G u ð
t a 1 a r!
Og n li hefir Guð talað!
El' til vill befir Guð sjaldan tal-
að eins skýrt og alvarlega til nokk-
nrrar ltynslóðar eins og Guð bef-
ir talað til vorrar núna síðustu
vikurnar. Það brey tir engu þótt
mennirnir taki ekki eftir því, að
það er Guð, sem talar. Mennirnir
heyra ef til vill ekkert nema vig-
dunur og vopnabrak og uppskrúf-
uð slagorð um réttlæti og kúgun.
En trúaður maður sér í því, sem
er að gjörast, refsidóm Guðs yfir
taumlausu sjálfstrausti mannsins
og munið eftir nýjum lvaupendum,
til bjálpar framtíðarútgáfunni. En
fyrst og síðast: Minnizt vor i bæn-
um yðar að Guð vilji blessa starf
það, sem „Bjarmi“ vill og reynir
að vinna, fyrir ríki Guðs meðal
þjóðar vorrar.
og frábvarfi frá Guði. Hann heyr-
ir að nú kveður við hin hvella og
skerandi rödd Guðs, sú rödd, sem
ekkert fær dulizt fyrir, og fær allt
til að riða; og það, se'ni dæmt er,
skal hrynja!
Og nú hrynur margt i kringum
oss. Það sjá allir! Það er einnig
fleira en skrautlegar byggingar og
mikil mannvirki og —■ mannslíf,
sem hrynur. Það eru fleiri en
Cliamberlain, sem nú verða að
játa: „Eg verð nú að horfa á
a 111, sem eg' hefi starfað fyrir,
sett von mína á og trúað,
h r y n j a í r ú s t ir.“ Þetta er
sú ægilega játning, sem milljónir
manna stynja undir í dag. — Það
ern lirunin verðmæti, brundar
vonir, brundar lífsskoðanir, lirun-
in menning og — hrunin líf!
Er sú kynslóð, sem þannig lijar-
ir, ekki vonlaus kynslóð?
*
Á slíkum timum er það á-
1) y r g ð, sem því fylgir, að vera
k r i s t i n n. E i g a frelsara, sem
liefir gefið oss eilíft bjálpræði og
örugga von. Y i t a, að harin getur
hjálpað í öllu, er lífið leggur oss
á herðar. Og vita, að hann er sá
e i n i, sem nú er öruggt að leita
til, sá e i n i, sem getur veitt
g 1 ö t u ð u mannkyni hjálpræði.
Þetta vitum vér, sem erum Guðs
hörn, af eigin raun með óbrigðan-
legri vissu. Og í þessu erum vér
svo glöð, að enginn getur tekið
frá oss gleði vora!
En ábyrgð vor er einmitt í því
fólgin að vér v i t u m þetta og
heimurinn þ a r f að vita það!
Það liefir e. t. v. aldrei verið
hetri jarðvegur fyrir vitnis-
H AMIN G JULEIÐIN.
Með línum þessum vildum vér
snúa oss til kaupenda og vina út
um landið, og biðja þá nú um að
minnast „Bjarma“. Það eru nokk-
urir, sem eiga ógreidd ársgjöld sín
fyrir yfirstandandi árgang, og nú
eru það vinsamleg tilmæli vor lil
þeirra, að þeir sendi gjaldið sem
fyrst. Vér Viljum ekki stofna til
eyris skuldar við neinn og viljum
geta greitt pappír og prentunar-
kostnað á réttum tíma. Þetta höf-
um vér getað liingað til, og þeirri
reglu munum vér fylgja. Vér lát-
um aðeins prenta hlaðið, ef vér
getum staðið í skilum strax er vér
setjum það í prentun. Þess vegna
ríður oss á skilvísi kaupenda. Að
vísu hefir það oft komið fyrir, að
ársgjöld voru ekki svo mörg
greidd, að þau gætu staðið undir
kostnaði, en þá liafa oss borizt
gjafir — og það oft all stórar —
frá ónefnum og ókunnum vinum,
sem gerðu oss kleift að halda á-
fram fast við þessa reglu. I því sjá-
um vér handleiðslu Guðs.
Og nú biðjum vér vini blaðs-
ins: Munið eftir ársgjöldunum —
er hann — ja, liann veit ekki
hverju hann er líkastur.
Presturinn býður honum sæti,
og Leifur sezt.
„Jæja, livað er yður á höndum,
Leifur?"
„Ég vil frelsast“, er svarið.
Presturinn verður alveg agn-
dofa af undrun.
Hvað er nú þetta? Það liafa lið-
ið fjöldamörg ár síðan hann
heyrði nokkuð þessu líkt. En þó
svo sé, þá kannast hann við þetta.
Hann veit, að þetta er i hámælum
liaft í vissum lióp manna.
„Frelsaður .... Já, einmitt það.
Hvað eigið þér við?“
„Vitið þér það ekki?“
„En livernig í ósköpunum hefir
yður dottið annað e’ins í hug og
þetta? — Eruð þér ekki sldrður
og fermdur, og þannig tekinn sem
meðlimur inn í kristinn söfnuð?
Getið þér ekki þar að auki notið
heilagrar kvöklmálítðar? — Ungi
maður, það er sorgin yfir föður-
missinum, sem hefir veiklað yð-
ur“.
„Þetta gagnar ekkert, herra
prestur. Eg verð að frelsast. Eg
\erð að eignast frið“.
„Þér skuluð leitast við að gera
eitllivað, sem dreifir huganum.“
„Eg finn aldrei ró fyrr en eg
livílist í Guði. Ge'tið þér ekkert
annað sagt mér?“ Leifur stóð upp
og hjóst til að fara.
„Biðið svolitið, Leifur". Prest-
urinn lítur á Leif og augu lians
vökna. „Þér munuð finna hann,
ef þér leitið hans af öllu hjarta.“
Presturinn sat lengi þögull.
Stundum leit liann út um glugg-
ann. Hann sá Leif rétt áður en
liann livarf fyrir horn. Það er eins
og eitthvað vakni í hjarta prests-
ins, sem hefir sofið þar, síðan á
námsárum lians. „En eg hefi það
á móti þér, að þú hefir fyrirlátið
þinn fyrri kærleika------“. Já, það
er víst annars hezt að láta ræðuna
hiða. Það er bezt að hugsa þetta
svolitið nánar.
Það dagar í Dalnum.
Kvöldið kom. Rökkrið breidd-
ist yfir dal og lilíðar. Þíður vindur
þaut í trjánum, og leggur sína
rödd til í lofsöng náttúrunnar.
Hann talar við blómin i garðin-
h u r ð i n n um lijálpræðið í Jesú
Kristi en nú. Þess vegna hvílir nú
á oss meiri ábyrgð en nokkru
sinni fyr um það, að v i t n a um
þann eina frelsara, sem til er.
Nú þarf það að verða oss öll-
um ljóst, að vér erum ekki krist-
in fyrst og fremst til þess að njóta
sjálf örvggis og róseriri og lirista
svo liöfuðið með vandlætingar-
svip yfir vonzku mannanna, eins
og liún komi oss að öðru leyti
ekkert við. Vér séum örugg og ró-
leg. Vér getum sungið vora sálma.
Vér getum komið saman, þegar
oss vel líkar. Og vér eigum vort
sæti víst í himninum.
Ein fyrsta krafan til Guðs harna
á vitjunartímum er sú, að vakna
upp af slíku værðarmóki. — Og
vér viljum segja meira: Sá, sem
telur sér trú um, að liann geti
þannig „notið samlífsins við Guð“
einn út af fyrir sig án ábyrgðar-
tilfinningar fyrir þeim, sem fyrir
utan eru, hann hefir b 1 e k k t
sjálfan sig og s v i k i ð frelsara
sinn.
Fyrst og fremst liefir hann
| blekkt sjálfan sig, vegna þess, að
hann ætlar að telja sér trú um að
liann í aðgerðarleysi sinu geti
fengið sjálfur að n j ó t a án þess
að miðla öðrum nokkru sjálfur.
Hann hefir gleymt því, að það er
e k k i h æ g t að njóta liins
kristna lífs n e m a að miðla.
Smátt og smátt kólnar hjartað og
gleðin liverfur og loks uppg'ötvar
maðurinn, að liann á ekki lengur
neitt til að njóta, og hann verður
áþreifanlega var þess, að hann
liefir blekkt sjálfan sig. —- Það
er dýrkeypt reynsla margra Guðs-
barna, einnritt nú, að þ á f y r s t
fáum vér að n j ó t a gleðinnar
og samlífsins við Guð, þegar vér
höfum verið f ú s lil að vitna um
liann og lifa fyrir hann!
um, þar se‘m Leifur er staddur.
Hann situr þar einmana og liugs-
andi undir espitré. Við og við lyft-
ir hann Iiöfði og lítur niður á
þjóðveginn. Þar gengur stúlka í
hvituni kjól, léttfætt og lipur.
Hann stóð upp og starði á liana.
Sterkar tilfinningar streyma um
hann.
„Bergljót, Bergljót“, Iivislar
hann, og kastar sér grátandi á
grúfu. Mflli sárra ekkastuna lians
hejæast óljós orð og setningar —
vonlausar og hiðjandi: „Hjálpaðu
mér, Guð, til þess að leita þín af
öllu hjarta — ó, Guð minn!“
Svo reis hann á fætur. Hárið
flaksaði fvrir vindinum. Undar-
legur eldur hrann i augum hans.
„Jæja, nú er bezt að hætta þessu
öllu. Eg á eng'a trú, ekki þá allra
minnstu. Eg get ekki leitað Guðs
af öllu hjarta.-------Já, það er
hezt að liætta þessu öllu. 1 raun
og ve'ru þá var það undarlegt, að
eg skyldi misskilja pahha svona.
Eg liélt að trúarlífið væri allt
öðruvísi. Og ef til vill er það það,
þó eg viti það ekki, og fái víst ald-
rei að vita það, því nú er þessu