Bjarmi - 15.05.1941, Qupperneq 4

4
B J A R M I
Undir Guðs volduga hönd.
Frh. af 2. síðu.
lirópa til hans dag og nótt. Ég segi
yður: hann mun láta þá ná rétti
sínum skjótlega.“ (Lúk. 18, 7, 8.)
Allt, sem Guð gefur, eru góðar
gjafir. Jafnvel það, sem liann gef-
ur með sinni voldugu hönd. Það
er ekki auðvelt fyi'ir oss að sjá
sumt af þessum gjöfum, svo lengi
sem lians volduga liönd liggur
þungt á oss. En eitthvað hefir
sennilega sérliver af oss komið
auga á. Og i dag verð ég að nefna
þá miklu gjöf og þá miklu gleði,
sem það áreiðanlega er oss öllum,
að vér getum lialdið þessa sam-
komu, til þess að skjalfesta þá
nýju einingu, sem orðin er i lcirkju
vorri. Að vér getum staðið sam-
‘an vafningalaust, eins og vér
heyrðum, á Guðs innblásna orði,
samkvæmt vorri lúthersku játn-
ingu, því hefir sannarlega Guðs
volduga hönd kornið til leiðar, en
ekki neinn maður.
Og lnð gleðilegasta í þessu er,
að einingin er ekki byggð á nein-
um miðlunarmáhun, þannig að
maður liafi búið til nýjan grund-
völl fyrir einingu. Nei, það nýja
er: einingin á gamla grundvellin-
um.
Eins og þér getið skilið, eru það
margar og undarlegar tilfinningar,
sem fylla huga minn þessa daga,
hæði þakklæti og bæn og ótli. Og
ég finn ekki neitt, sem túlkar þetta
betur en orð gamla sálmaskálds-
ins: „Að tilhlutun Drottins er þelta
orðið og er undursamlegt fyrir
augum vorum.“
Kaldár§el.
Áður var áformað, að rekið
yrði barnalieimili í sumar í Kald-
árseli eins og s.l. sumar, en úr
* því mun nú ekki verða, þar sem
sumardvalarnefnd Hafnarfjarðar
sá sér ekkij fært að ganga að þeim
kjörum, sgm K. F. U. M. í Hafn-
arfirði gat Doðið.
Þess vegna mun Kaldársel verða
til umráða fyrir starfsemi félags-
ins eins og áður var. Siðastliðið
sumar söknuðu margir þess, að
ekki var „opið hús“ í Kaldárseli
um helgar, en það hefir alltaf ver-
ið mjög eftirsóttur staður af æsku-
lýð Reykjavikur og Hafnarfjarð-
ar. —
í sumar má gera ráð fyrir, að
þar verði „opið hús“ fyrir æsku-
lýð K. F. U. M. og K., sem þangað
vill leita um helgar eða aðra daga,
í hópferðum eða einn og einn.
Má því gera ráð fyrir, að oft
verði mannmargt í Kaldárseli i
suraar, eins og endranær.
BLAÐIÐ,
Vér viljum minna kaupendur á,
að gjalddagi blaðsins er 1. júni.
Væntum vér, að kaupendur greiði
blaðið eins fljótt og þeir geta.
Einnig viljum vér vekja atliygli
á ])ví, að sumarmánuðina kemur
blaðið aðeins út einu sinni í mán-
uði. Verður það bætt upp með tvö-
földu blaði í haust, ef Guð lofar.
BIRGITTA
(FRAMHALDSSAGA
Skáldsaga eftir
ÖNNU ÖLANDER
þannig er það einnig livað mig
snertir. Það kom tími — fyrir ekki
mjög löngu — þegar hið gamla
hjarta mitt sem er fyllt af þrá,
vildi teygja sig eftir jarðneskri
hamingju, þegar eg fór aftur að
þrá að eiga þig — að njóta þegar
hér á jörð samfélagsins, sem okk-
ur var synjað um. I hvert sinn,
sem eg sé Brittu litlu, finnst mér
eg sjá þig að nýju, og þá vaknar
aftur þrá mín. En nú lief eg háð
baráttu mína til enda. Nú get eg
aftur verið liljóður. Við mætumst
aftur í lieimi eilifðarinnar, þar
sem ékkert getur aðslcilið elskandi
lijörtu. Þar er kærleikur Guðs það
band, sem tengir okkur saman.
Elskan min, eg gel aldrei gleymt
þér ....“
Inn um gluggana koma vorblær-
inn, þrunginn af ilm af sýrenum
og ungu birkilaufi. Og söngur
skógarþrastar eins kvað við, lang-
ur og dillandi.
Daníel opnaði lokið á þrgelinu.
Ilann vildi einnig taka undir fagn-
andi söng vorsins. Veikt og hægl
kornu hljómarnir frá orgelinu, og
hann hugsaði nærri fremur en
hann söng söng einn, sem honum
þótti vænt um. Augu hans hvíldu
á krossmarkinu — já, þannig
fannst honurn það ....
Er hjarta mitl livilist í Jesú
og hann þess lífsrót er,
þá á ég allt, sem ég þarfnast,
sú auðlegð mín ei þver.
Þá bíð ég nxeð blíðar vonir
unz birtist Iians dýrðartíð;
því allt, seni ég fæ hér eigi,
]jað eignast ég þar úm síð.
Þar fæ ég það vel að vita,
sem vantaði svör við hér,
og það, sem ei lókst að þoka
í þröng og stríði mér,
það breytistmeð dýrð og dásemd
i dýrðlegan fögnuð þá,
en allt, sem mér am,ar hérna
er endað og horfið frá.
Þá lief ég lækningu ljúfa
við líkam’ og sál i trú.
Mót eilífum unaðsvonum
sig opnar hjarta mitt nú.
Orgelleikurinn varð æ skýrari
og meira fagnandi. Mót eilífum
unaðsvonum -—hamingju og sælu,
sem engan enda tekur, án nokk-
urs umhverfingarskugga. Hvað
gerði það þá til, þótt hann yrði
eldri, þótt hár hans gránaði meira,
og þótt gangur hans yrði ekki eins
léttúr og áður! Eilífar unaðsvonir
— hver getur lýst því, sem felst í
þessu orði, og því, sem sú manns-
sál á i vændum, sem hefir beint
sjónum sínum upp á við, upp til
hin sósýnilega heims?
Siðuslu orgeltónarnir dóu út
eins og i hvísli, og hann sat kyrr
og lét augun hvila á krossmark-
inu.
„Frelsari minn,“ sagði hann
lágt, „þú nægir mér —að eilífu
a
VII.
Hjá afa.
Birgitta hafði erfl liina miklu
hljómlistarhæfileiká eftir föður
sinn. Hún lék bæði á fiðlu og
píanó og hafði í uppvextinum far-
ið í svo marga spilatíma, sem hún
gat vegna námsins í skólanum. í
hænum voru margir duglegir
Iiljómlistarmenn, sérslaklega org-
anleikarhm, sem hafði komið á
eftir föður Iiennar. Hann lék af
mikilli list á fiðlu. Og liann komst
að raun um, það, að Birgitta var
duglegur nemandi og mikluni
hæfileikum búin. Og það var mik-
ill dagur, þegar unga stúlkan hafði
f'engið svo mikla æfingu, að hún
gal leikið á fiðluna hans föður
síns, sem haföi verið lionum svo
kær.
Hana dreymdi um að fá ennþá
fleiri spilatima, þegar hún befði
lokið stúdentsprófinu. Kennarinn
hennar áleit, að hún ætti að nema
hljómlisl í höfuðborginni, þar sem
betra tækifæri væri til þess, og
skjalavörðurinn hafði beðið frú
Margréti um að fá að bera kostn-
aðinn af því. — Hann vildi gjarna
fá að gera eitthvað fyrir Brittu
litlu, sem hafði verið sólargeislinn
í líf hans í mörg ár. Og frú Mar-
grét hlaut að laka þessu göfug-
mannlega boði með þakklæti, þó
að Iiún kviði ákaflega fyrir þeim
degi, er barnið hennar ætti að yf-
irgefa bernskuheimilið og fara út
í hinn stóra, víðáttumikla heim —
sem var svo fullur af hættum og
freistingum fyrir ungan, festulaus-
an huga.
En hún gat svo lílið gert sjálf.
— Það sá lnin betur og betur, en
hún gat talað við barnið sitt um
Guð - hún gat minnt hana á
pabba, þegar reiðin gaus upp í hin-
um unga huga hennar og liún vildi
fara sínar eigin götur. Minningin
um pabba var ennþá heilög fyrir
Birgittu, enda þólt húri spyrði ekki
eins mikið um hann og á bernsku-
dögunum. Þá gátu bláu augun
liennar orðið dökk og djúp, þegar
móðir hennar sagði henni frá föð-
ur hennar, sem húri hafði aklrei
séð, en sem hafði elskað barnið sitt
svo innilega, áður en það var kom-
ið i heiminn, og sem nú elskaði
Brittu litlu i Paradís Guðs.
„Pabbi bíður eftir stúlkunni
sinni — pabbi mun liitta þig hjá
Guði“, — það voru hugsanirnar,
sem ristu sig djúpt inn i barns-
hugann, og sem margoft gátu
haldið henni frá því, sem pabbi
og mamma gátu ekki fallizl á. En
nú átti hún að fara að fara út i
heiminn og mæta glysi hans og
bégóma. Hvernig mundi það fara?
Frá starfinu.
Eins dg lesenduni „Bjarma“ mun
kunnugt hefir svolítill biblíulestrar-
flokkur veriS starfandi á Akranesi.
Hafa starfsmenn frá Reykjavík ein-
staka sinnum fariö upp á Akranes og
haldiö þar biblíulestra og samkom-
ur. Hefir hópurinn þar uppfrá veriö í
hægum vexti og sýnt fórnfýsi í starfi
m. a. meö því að senda gjafir til
heimastarfseminnar. Mánudaginn 5.
maí héldu konurnar dálítinn bazar til
ágóða fyrirJsTÍstilega starfiö. Seldist
allt, sem á bazarnum var, á eitthvað
stundarfjórðungi. Hafa oss nú bór-
izt 524 krónur frá þeini, sem eiga aö
skiptast jafnt milli kristniboðsins og
heimastarfsins. Er það sannarleg
hvöt í starfi, að sjá þannig hóp
þeirra, sem vinna vilja fyrir út-
breiðslu fagnaSárerindisins, vaxa í trú
og ábyrg'Öarti 1 f i nningu.
★
Gunnar Sigurjónsson, cand. theol.,
fór til Vestmannaeyja 10. þ. m. og
ætlaði aö starfa þar um vikutíma á
vegum K. F. U. M. og K. í Eyjum.
*
Guörún Jórisdóttir frá Eiriksbæ,
sem mörgum er kunn, sem ein áhuga-
samasta félagskona í Kristniboðsfé-
lagi kvenna í Reykjavík, andaðist aö
heimili sinu 1. maí. Hennar ve'rður
nánar getið í næsta blaöi.
*
Gjafir.
Til „Bjarma“: A. P. kr. 10, G. J.
kr. 50, Á. J. kr. 5, G. E, kr. 5, L J.
kr. 5, Á. S. kr. 30, J. A. lcr. 30, N. N.
(Ve.) kr. 50, N. N. (Ve.) kr. 10, N.
N. kr. 2, M. J. kr. 2.
Til heimastarfs „Bjarma“: P. S.
kr. 5, A. P. kr. 10, írá konu í Ve. kr.
5, J. S. kr. 15, 1. K. kr. 22,50, S. S.
kr. 5, I. B. kr. 50.
Til kristniboðsins: M. G. kr. 5, P.
H. kr. 5, N. N. kr. 20, P. S. S. kr. 50,
I. B. kr. 50, Þ. S. kr. 10.
Hjartans þakkir fyrir fórnfýsina!
NálBtBur.
Syngdu söng um Jesúm,
svelli dýrðarlag,
fyrirgefning fékk ég,
fæ og 'sérhvern dag.
Hrot min burtu máði
blóði sínu í,
sekan synda þrælinn
sæmdi ’ann frelsi’ á ný.
Broddinn dauðans braut hann,
•byrðar leysti’ af mér,
náð á ný mér veitti,
mi ég Guðsbarn er.
Konung konunganna
kalla’ eg föður má,
eilíft líf ég auniur
erfi Guði lijá.
Glaður, heims frá hættum,
himins til ég sný.
Droltinn blítt mér býður
brúðkaup lambsins i.
Simo Korpela.
„Skoðanir“ eða sannleikurinn.
Kirkja Krists hefir enga þörf fyrir
skoðanir herra Péturs eða Páls; hún
þarfnast sannleikans. Og allt Guðs
crð, óskert, er sannleikur um eilífð,
jafnvel á þessu ári. Þaö, sem þarf að
breytast með árunum, er einungis
það, að vér þurfum meiri auðmýkt
og hugrekki til þess aö geta játaö
sannleikann allt fram í dauðann.
(Ivan Rhedin i Götelrorgs Stifts-
tidning.)