Bjarmi - 20.09.1944, Qupperneq 2

2
B J A R M I
'H'pja.b. ex sannieilaVL?
Ætli það sé nokkur, sem hefir
ekki einiiverntíma fundizt það
erfitt að vera maður? Skyldu ekki
allir einhvern tíma ævinnar hafa
hugsað á þá leið, að betra hefði
verið að hafa aldrei fæðzt? Fáir
hugsandi menn liafa að minnsta
kosti sloþpið við það, svo framar-
lega sem þeir eru sannleikselsk-
andi.
Þekkir þú óróleika hjartans og
vanlíðanina, sem getur fylgt því
að þrá sannleikann ? Þekkir þú svo
baráttuna við gátur og spurningar
lífsins, að þér hafi fundizt líkami
þinn og sál ætla að örmagnast í
þeirri baráttu?
Ég var uppi í Vatnaskógi um
daginn. Við vorum aðeins þrír.
Ég var að liugsa um sérstök vanda-
mál og fann enga lausn á þeim.
Ég fann það þá — eins og ég hefi
of t fundið — að ef ég ætti eina ósk
mundi ég hiklaust óska þess, að
ég fengi að þekkja sannleikann,
svo að ég gæti staðið sannleikans
megin.
„Ó, bara að ég gæti þekkt sann-
leikann!“ Hversu oft hefir sú stuna
stígið upp frá brjósti manns-
barns, sem finnur til takmarkana
sinna og vanmáttar.
„Bara að ég vissí liver sannleik-
urinn er. Þá fengi ég frið og hvíld
í hjarta.“ Þessi ósk ólgaði og svall
látlaust í lijarta mínu.
Mér varð litið á „Aladdinlamp-
Hann er yndislega kristinn mað-
ur og einstakt að hitta mann, sem
er jafn rótfastur i Drottni og hann.
Hann er mér til mikillar hjálpar
í starfinu hér. Hann liefir verið
valinn forstjóri utanríkismála-
ráðuneytisins og vér getum því
fengið alla hjálp, sem vér þörfn-
umst þaðan. Aðalatriðið er það,
að vér höfum nokkra unga menn,
sem tilheyra Drottni, í ýmsum
stöðum, þar sem þeir geta vitnað
um Drottin fyrir löndum sínum.
Vér erum kallaðir til þess og vér
verðum að vera trúir í þeirri köll-
un, unz Drottinn kemur, sem ekki
getur dregizt lengi.“
Selassie segir því næst frá
mörgum öðrum kristnum piltum
og mönnum, sem hafa verið veitt-
ar ábyrgðarmiklar stöður í þjón-
ustu stjórnarinnar og hafa orðið
kristniljoðinu til mikillar sæmdar.
Einn er höfuðsmaður i hernum,
annar lögregluforingi við aðal-
stöðvamar í Addis Alíeba; þriðji
kennari við lögregluskólann.
Margir veita skólum stjórnarinn-
ar, víðs vegar um landið, forstöðu.
Einn er major og sljórnandi fang-
.elsisins í Akaki. Ein bililíukona
kristniboðsins er húsfreyja við
skóla keisarinnunnar o. s. frv.
Auk þessa bréfs frá Abessiníu
er annað bréf frá kristniboði sama
félags i Tanganyika, er flytur
kristniboðsvinum í Svíþjóð fregn,
er hlýtur að gleðja þá. Fregnin er
ann“, sem lýsti lierbergið. Æfin-
týrið um Aladdin rifjaðist upp
fyrir mér. Ef þessi lampi væri eins
og lampinn í æfintýrinu! Þá væri
gaman að lifa! Ég þyrfti aðeins að
strjúka lampann eða kveikja á
honum og andi lampáns mundi
birtast, hneigja sig og spyrja hvers
ég óskaði. „Segðu mér sannleikann
um þær gátur, sem ég glími við,“
mundi ég svara. Hvilíkur léttir!
En — ég hefi mannlega skyn-
semi — (að vísu mjög takmarkaða
eins og flestir) — og er þar af
leiðandi óróleiki í blóð borinn —
og efi. Ef þetta væri nú villi- eða
lýgiandi? Hvaða tryggingu hefði ég
fyrir þvi, að svo væri ekki?
Já — ef — ef —■ ef — þetta
eilífa ef, sem hugur og meðfæddar
hvatii' skapa.
Ef andinn segði mér t. d„ að
sannleikurinn um fagnaðarerindið
væri sá, að það styddist við ýkju-
sögur um Gyðing, sem fyrir 19.
öldum liefði sagt skoðanir sínar
á lífinu og tilverunni, án þess að
hafa nokkuð meira við að styðjast
en aðrir menn, sem þrá að fá svör
við spurningum hjartans. Hvað
þá? Mundi það auka óróa og efa-
semdir hjartans, eða mundi það
veita mér fullan frið vegna þess,
að ég þyrfti ekki að hugsa meira
um Guð þvi ég tilheyrði aðeins
þroskuðustu dýrategund, sem þró-
azt liefðl úr dufti þessarar jarðar?
sú, að meðal þjóðflokks, er starf
hefir verið byrjað hjá fyrir
skömmu, hafi nú unnizt tvö fyrstu
kristnu heimilin. Húsfreyjur þeix-ra
Ixeggja voru skírðar á páskadags-
morgun, en mennirnir liöfðu ver-
ið skirðir áður. Drottinn hefir þvi
eignazt tvö fyrstu heimilin, er
honum vilja þjóna meðal walie-
þjóðflokksins í Tanganyika í
Austur-Afríku.
Hvað-finnst þér um þessa fregn?
Þykir þér svo, vænt um ríki Jesú
.Ivi'ists, að þú gleðjist yfir hverri
fregn, er þér berst um, «að ríki
hans breiðist út, hvar sem er i
heimi þessum? Gleðst þú yfir því
að heyra, að fagnaðarerindið um
Jesúm Krist hafi unnið hjörtu
dökkhúðaðra manna, ’sem vér
hvítu mennirnir nefnum negra?
Guð gefi að svo sé, þvi þá leiðist
þú af anda Krists Jesú, senx kom i
heiminn til þess að frelsa sjmd-
uga menn, án tillits til kynþáttar,
tungu, hörundslitar, skapgerðar
og stöðu þeirra. Ilann „elskaði oss
og leysti oss frá syndum vorum
með blóði sínu. Og hann gjörði
oss að konungsríki og að prest-
um, Guði sínum og föður til
handa.“ (Opinlx. 1,5—6). Allir
þeir, sem í sannleika trúa á hann
og hafa fengið fullvissu um fyr-
irgefningxi syndanna fyrir endur-
lausnai’verk Guðs einka sonar eru
eitt i Kristi.
Guði sé lof fyrir það.
Mundi svarið fi'iða mig? Eða
mundi það aðeins auka efa minn
svo, að nú bættist við efi um sann-
yi'ði þessa aixda, senx opinberaðist
mér.
Æ, já, það er ei'fitt að þagganið-
ur efasemdir ef farið er inn í bæii
þeirra.
Ég hefði sagt við þennan anda:
„Vík burt frá méx’, Satan!“ Já —
við liinn sjúklega sálarefa liefði ég
verið enn stórorðari: „Fai'ðu burt,
])ú argi og illi djöfull, senx sýgur
þrek og þor úr einlægum sálum.“
En — ef ég væri algerlega vaix-
trúaður og þessi andi liefði sagt
nxér, að ég skyldi trúa á Jesúnx
Ki'ist, því fagnaðarerindið um
hann væri sannleikur. Hefði ég
getað það?
Nei. Ég hefi sara í-eynslu fyrir
því, að nxaður getur ekki sjálfur
gefið sér trúna. Þótt nxaður þrái
hana dag eftir dag — já, mánuð
eftir mánuð, getur maður eklci i
eigin mætti eða fyrír eigin skyn-
semi trúað. Ég væri því engu nær
þótt einn vitnisburður enn bættizt
við unx sannleiksgildi fagnaðarei'-
indisins. Til þess að geta trúað
þyrfti ég að eiga aixnað hugarfar
en mitt vantrúaða, vonda lijarta.
Eg þyfti að eignast aixnað eðli —
eðli guðsbarna.
Ég fann það glöggt, þetta dimma
baustkvöld, hversu unaðslegl fagn-
aðarerindi Droltins í Biblíunni er.
Ég þarf ekki að þjást af efa af
þeirri ástæðu, að nxér lxafi ekki
verið sagður sannleikurinn, og það
meira að segja af þeinx eina, sem
liægt er að treysta ■— Gxxði sjálfum.
Jesús Kristur er í heiminn kominn,
að þvi er lxann sjálfur segir, lil þess
að bera sannleikanum vitni. Spurn-
ingin er þá um það eitt, hvort ég
þori að tréysta þvi, að hann liafi
sagt satt eða ekki. „Hver sem er
sannleikans xxxegin lieyrir mína
raust,“ sagði liann. „Mínir sauðir
heyx-a mína í-aust og ég þekki þá.“
Orsök liins órólega hjarta er
ekki sú, að rödd sannleikans liafi
ekki liljómað, lxeldur sú, að hjarl-
að hlustar ekki á þá raust, heldur
allt annað. Rödd Jesú — mild og
])ýð — herst sérhverjum frávillt-
unx sauði, senx lieyi'a vill. Ilún
flytur oss sannleikamx um
synd vora og eðli, frávilling frá
Drottni, segir oss frá eilífa
lífinu í honunx og hversu sonur
Guðs hefir konxið til þessai'ar
jarðar til þess að frelsa oss synd-
uga menn. Ég treysti þessai’i rödtl
betur en öllunx öðrunx og hlusta
])ví eftir henni eins og hún hljóm-
ar í orði hans.
Lesandi rainn! Ilefir þú gert
reikninginn upp við þig í þessu
efni? IJefir. þú séð þá einföldu
staði’eynd, að annaðhvort er orð
Drottins sannleikurinn, senx oss er
óhætt að tx-eysta — og liafna þvi
öllu öðru — eða þá, að oss ber,
sem sönnunx mönnum, skylda til
þess að losa oss undan áhrifum
þeim, senx binda oss við þetta orð.
— Þorir þú það? Viltu það? Ilvað
svo sem því líður getur þú verið
*
fullviss unx eitt: Guðs orð birtir
oss sannleikann. Leiðin til þess að
geta vex’ið algei'lega liugrór nxeð
góðri samvizku er því að trúa Guðs
orði. Þegar þú þvi leitar hjarta
þínu hvíldar skaltu taka orð
Drottins blátt áfranx eins og þau
standa, trúa þeinx einfaldlega og
treysta. Legðu ekki eyrun um of
við þvi senx mennirnir segja —
jafnvel ekki þótt þeir séu prestar
— nenxa ef þú sérð það við saman-
burð í orði Drottins, að þeir flytja
þér Gxxðs orð lxreint og rétt. Allt
anuað leiðir þig villuvegi — þar
senx sálarró þín tlvin og sál þín og
samvizka deyr að lokunx.
Bj. Eyj.
Bréf frá bónda
til Kristniboðsins.
Eftirfarandi bréf hefir borizt
frá bónda i Þingeyjarsýslu:
Kæri vinur!
Með línunx þessunx sendi ég yður
kr. 100.00 — eitt hundrað krónur
— í póstávísun, sem er áheit á
kristniboðið. Bið ég yður að gjöra
svo vel og.koma því til skila fyrir
mig.
Saga ]xessa máls er þannig, að
síðastliðinn vetur gelck mér illa að
hafa fé mitt í hús. Gekk snögglega
í hríðar en féð var í sleppu á víð
og dreif, og gekk seint að ná því
saxxxan. Siðast vantaði nxig 10
kindur og leið svo allt fi-aixx undir
áranxót að þær fundust ekki. Yar
ég að verða úrkula vonar unx að
sjá þær fi'amar. Dettur mér þá í
hug, að heita á krístniboðið 10 kr.
á kind, ef þær finnist. Bregður þá
svo við, að næsta dag, eða svo,
finnast kindurnar allar í einuxn
hóp hér skanxnxt frá bænum.
Fannst mér mikið til um þeila og
vildi gjarna að þú létir þessa get-
ið. Aftur íixá ég bera kinnroða fyi’-
ir hvað efndirnar koma seint frá
mér, eix „betra er seint en aldrei,“
segir máltækið og eflaust er þörfin
nóg, ef þá eru einliverjar leiðir að
koma peningununx þangað, sem
þeirra er þörf.
St. K. V.
Frá Noregi.
Síðustu fréttir frá afskiptum
Qxiislinga af Noi'ska la’istniboðs-
félaginu, er sagt var frá í siðasta
tbl„ voru þær, að héi’aðasambönd
kristniboðsfélaganna höfðu lýst
þvi yfir, að þau liefðu ekkert sam-
neyti við nýjxx forráðamexui fé-
lagsins., en héldu fast við fráreknu
stjórnina sem stjórn sína. Eins og
kunnugt er, eru þúsundir smáfé-
laga i Norska kristniboðsfélaginu.
I
Rússland.
Sænsk kristileg blöð ræða lieil-
nxikið unx það, hvað sé að gerast í
kristilegu lífi í Rússlandi. Ber
þeinx saman unx að þar hafi gerzt
nxjög merkir viðhurðir er sýni
sigurþrótt kristinnar trúar, er allt
annað þrýtur.