Bjarmi - 13.03.1946, Qupperneq 3

B J A R M I
3
JC
om

lilálpa oóó.
Sænsk kristniboðsstöð í A.-Afríku.
Fyrir skömmu var frá því skýrt,
að Kinverjar vildu gjarna fá 100
þúsund kristniboða lil Kína. Það
sýnir, að margir, og þá helzt þeir,
sem neyðina þekkja, finna, að
ekkert liér á jörð getur lijálpað
neyð mannanna, andlegri og lík-
amlegri, nema fagnaðarerindi
Guðs um Soninn lians.
Það eru íleiri þjóðir en Kínverj-
ar, sem óska þess innilega, að vott-
ar Guðs komi með fagnaðarer-
indið til þeirra, og þá blessun, sem
því fylgir. Meðal þeirra er Abes-
sinia. Áður hefir verið nokkuð
skýrt frá því í Bjarma. í kristilegu
dagblöðum Norðurlanda hefir
verið skýrt frá ráðstöfunum
þeim, sem keisari Abessiniu, Ha-
ile Selassie, hefir gert, til þess að
fá aukna hjálp þjóð sinni til
handa. Einnig hirtist grein í síð-
asta hefti, sem borizt hefir hing-
að af tímaritinu „Nordisk Mis-
sions Tidsskrift“. Greinin heitir
„Aðstæðurnar í Abessiniu“ og er
eftir Nils Dahlberg, form. kristni-
boðsráðs Norðurlanda. Skal nú
birtur hér meginhluti greinar
þessarar.
„Kristinboðssaga Etiopiu (en
það er hið raunverulega nafn
landsins) nær langt aftur í aldir.
Kristin kirkja hefir verið í Eti-
opiu síðan um 300 e. Kr. Kirkja
þessi var einu sinni lifandi og rak
trúboð, en því er lokið. Sænskir
kristniboðar, sem starfa þarna
og þá fyrst og fremst starfsmenn
Evangeliska Foslerlands-Stiftel-
sen, hafa álitið það vera hlutverk
sitt, að reyna að skapa nýtt líf
í þessari kirkju, sem er stirðnuð
í gömlum formum. Etiopiska
kirkjan hefir allt hið ytra: bisk-
upa, presta, munka, kirkjur, biblí-
ur og helgisiði — en lífið vantar.
Sænska kristniboðið vonar að
geta með markvissu starfi vakið
kirkju þessa til lífsvitundar og
ábyrgðar. Það hlutverk virðist
auðveldara nú en fvrir stvrjöld-
ina. Þá mætti kristniboðið of-
stækisfullu hatri frá hálfu eti-
opsku kirkjunnaí. Afstaðan er
allt önnur nú — já, hreint og
heint vinsamleg. Margir prestar
hennar liafa verið fúsir til þess
að starfa með kristniboðinu.
Keisarinn hefir nú snúið sér til
Svía með eind'reginni ósk um
frekari aðstoð. Hann óskar ekki
aðeins jafn mikils kristniboðs-
starfs og var áður en. ítalir her-
námu landið. Ilann hefir komizt
að þvi, að þjóðina er „tekið að
reka“,,eins og hann kemst sjálfur
að orði. Honum finnst, að þjóðin
vilji láta sér nægja yfirborðsmenn
ingalrsvip. Hernámið liefir haft
siðferðilega og trúarlega hrörnun
í för með sér. Etiopiska kirkjan,
sem hafði mikil tök á þjóðinni,
hefir algerlega misst tökin. Guðs-
þjónustur, sem áður voru sóttar
af 15—20 þúsund manns, sækja
nú aðeins 5—600. Keisarinn ótt-
ast, að guðleysi og* efnishyggja
muni- algerlega ná tökum á þjóð-
inni.
Vér getum með sanni kallað
þessa tíma örlagatíma Etiopiu.
Nú veltur á þvi fyrir kristniboð-
ið, að slarfa meir en nokkru sinni
áðúr. Keisarinn hefir því beðið
E.F.S. og Kristniboðsfélagið „Bi-
beltrogna Vánner“ að senda eins
marga kristniboða og þau frek-
ast geta. Öll fylki landsins, en þau
eru tólf, standa kristniboðunum
opin. Keisarinn hefir hugsað sér,
að í hverju héraði verði reist
kristniboðsstöð og sjúkrahús. En
umfram aljt óskar hann þess, að
íbúarnir fái að sjá, hvernig sann-
kristið heimili er. Honum er þvi
áhugamál, að heimili kristniboð-
anna séu einskonar miðstöðvar,
sem auðugt andlegt líf streymi
út frá. Keisarinn hefir einnig lýst
yfir því, að hann sé fús til þess
a?v greiða kostnaðinn við að reisa
kristniboðsstöðvar og sjúkrahús.
Kristniboðsfélögin þurfa þá að-
eins að greiða laun kristniboð-
anna og ferðakostnað.
Og ekki nóg með þetta. Keis-
arinn hefir einnig snúið sér til
Svia og óskað frekari aðstoðar
við endurreisnarstarfið. Keisar
inn óskar sænskrar aðstoðar á
því nær öllum sviðum menning-
arlífsins. Fjöldi manna mun því
fara frá Svíþjóð, frá ýmsum at-
vinnugreinum. Það verða foringj-
ar í hernum, lögfræðingar, lög-
regluþjónar, hjúkrunarkonur,
kennarar, kennslukonur, verk-
fræðingar og námamenn. Keisar-
inn hefir undanfarið haft tvo full-
trúa í Sviþjóð til þess að semja
um þetta. Það eru þeir síra Per
Stjárne og Abbebe Retta, sendi-
ráðsfulltrúi. Á næstunni munu
50 sérfræðingar leggja af stað til
Etiopiu.
Kristniboðið hefir líka ákveð-
ið að auka starf sitt að mun og
því mun, eins og fljótt og far-
kostur gefst, mikill fjöldi kristni-
hoða fara þangað.
Starfssvæðið er stórt. Etiopia
er nálægt því tvöfalt stærri en
Svíþjóð og hefir um 10 millj. íbúa.
Verkefnin eru óskapleg, en vér
vitum, að sænskir kristniboðsvin-
ir liafa vaknað til ábyrgðar gagn-
vart þessum miklu verkefnum og
munu gera það, sem þeir geta,
til þess að ekki verði daufheyrzt
við bæn keisarans.“
Nils Dahlberg.
Norska dagblaðið „Várt Land“
hirtir all-langa grein um þetta
og viðtal við sænska kennslukonu,
sem fara á til Etiopiu og verða
forstöðukona stúlknaskóla keis-
aradrottningarinnar. Fyrirsögn
hlaðsins og inngangsorð greinar-
innar er á þessa leið:
„Konungshugsjón Haile Selas-
sie: A4 skapa heilbrigða Etiopiu,
gegnsýrða sönnum kristindómi.
Áttatíu sænskir sérfræðingar fara
til Etiopiu." „Um 80, skólamenn
læknar, hjúkrunarkonur, búfræð-
ingar, verkfræðingar, lögreglu-
menn og herforingjar munu á
næslu mánuðum fara til Etiopiu,
eftir að hafa undirritað samning
við Haile Selaissie til tveggja ára
til að byrja með. Hin stórkostlega
áætlun keisarans er sú, að hefja
endurreisn landsins — siðferði- og
menningarlega, en þó umfram
allt kristilega. En hvernig stend-
ur á því, að land, langt inni i
Afríku, land nálægt miðjarðar-
línu, snýr sér til Norðurlanda, til
lands í nánd við heimskautsbaug
og biður um aðstoð ? Hvernig get-
ur staðið á því, að Svíþjóð skuli
hafa orðið fyrirmynd Etiopiu í
endurreisnarstarfinu ?
Svarið er einfalt: Það er
kristniboðsstarfið, sem ber ávexti.
Evangeliska Fosterlands-Stiftel-
sen hóf starf þarna 1867. Nú eru
um 12000 evangeliskir safnaðar-
meðlimir þar.“
ÞAÐ ER ÓMISSANDi.
Eilt er það, sem þú alls ekki
mátt án vera á þessu ári. Það
er Guðs orð. Hvað svo sem hjarta
þitt girnist, eða þér stendur til
boða, þá er alls ekkert, sem á
nokkurn hátt getur komið í stað
Guðs orðs. Ekkert getur innt af
höndum hlutverk þess í lífi vor
mannanna. Án þess og verkana
jicss, ertu syndinni og dauðanum
ofurseldur. Ef til vill er þér ])að
ekki Ijóst, að svo sé, þvi áð vér
mannanna börn getum ekki séð
])ann sannleika nema fyrir upp-
lýsingu Guðs orðs og Heilags
Andfl.
Án Guðs orðs — það er liræði-
iegt.
Þar, sem Guðs orð er ekki, rilcir
villa og blekking. Guðs orð fræðir
oss skýrt og ótvírætt um það.
Saga Guðs útvöldu þjþðar og ein-
staklinga sýnir glögglega, að sé
orðið frá Drottni ekki tekið al-
varlega leiðast mennirnir æ lengra
frá Guði, unz dómúrinn mætir
þeim með refsidómi. Enginn refsi-
dómur er þó samkvæmt Guðs orði
þyngri en sá, að Guð taki orð sitt
frá þjóðinni. Og það er von, því
fyrir verkan þessa orðs eigum vér
einu vonina um að eignast eilíft
líf og finna sannleikann um liinn
ósýnilega Guð. Þrátt fyrir þetta
sjáum vér, að þeir, sem liafnað
hafa orði Drottins, geta verið inni-
leg ánægðir með sitt andlega líf og
líðan og sannfærðir um, að allt sé
i liæsta máta eðlilegt og gott. Hjá
þeim er sterkastur boðskapurinn:
„Friður, friður, engin hætta“.
Öllu er óhætt. Guð er góður og allt
tal um vandlæti hans og refsingu
er hjal nöldrunarsamra svartsýn-
isseggja.
Þannig tala þeir, sem ekki
þekkja hið lifandi, alvarlega orð
hins heilaga Guðs. En Guðs orð
sýnir annað. Það sýnir, að það er
lifsliætta að meta ekki Guðs orð
réttilega, eins og her að gera, er
lifandi Guð talar. Sá, sem lítils-
metur Guðs orð, gengur inn á
liættulega braut. Hjarta hans herð-
ist fyrir orðinu, svo að sannleikur
Guðs hverfur shiám saman þvi
hjarta, sem ekki vill gefa því
gaum. Það er hræðilegt. Hræði-
legara en svo, að vér fáum skilið,
t nema að vér sjáum það fyrir aug-
liti Drottins, hve alvarlegt það er
að mæta orði Drottins og forsmá
það. Hvílík ábyrgð! Að forsmá
orð hins eilifa Guðs! Sá, sem það
gerir, gengur inn á villuvegu, sem
enda í myrkri, f jarri augliti Guðs.
Þangað liggur leiðin — án Guðs
orðs. *
Ekkert er þó jafn sárgrætilegt
óg það, að hjörtu, sem eignazt
hafa þrá eftir lífi í Guði, ná ekki
þvi, sem þau þrá, einyörðungu
vegna þess, að þau eru leidd inn á
rangar brautir, annað hvort af
eigin hugboði, eða fræðurum. Hið
fýrsta, sem oss ber að gera er þvi
það, að gefa oss undir fræðslu og
leiðsögn Guðs oi'ðs. Sá, sem það
gerir lendir ekki á villuvegum.
Hann er á réttri leið — þeirri
leið, er liggur til samfélags við
Guð.
Guðs orð segir meira um þann,
sem er án Gnðs orðs. Það segir,
að án Guðs orðs sért þú án liins
sanna lífs. Guðs orð er ekki ein-
asta leiðax-visirinn — ljósið á vegi
þínum. f því er einnig lífið — liið
eilifa líf — og orðið er útgengið
frá Guði til þess að veita syndug-
um mönnum lilutdeild i þessu lífi.
Er nokkur þörf á þvi ? Erum vér
ekki allir lifandiEr Guð ekki
faðir vor allra?
Jú, víst er svo i þeirri þýðingu,
sem náttúrlegur maður leggur
venjulega i þessi hugtök. En þú
þarft ekki að lesa Guðs oi'ð lengi
til þess að sjá það, að þar er talað
um þessa hluti á allt annan hátt,
en vér gerum af sjálfum oss. Þar
er blátt áfram bent á þá staðreynd,
að vér erum án lifandi samfélags
Frh. á 8. síðu.