Bjarmi - 13.03.1946, Qupperneq 4

4
B J A R M I
TÍLGANGUR GUÐS ORiS.
KaaÍa k a Lliu aj* iéra ■ 'lJririríh UrL&rikssuni
í U -Æs! ulý&ivibiAnnat' 17. fíelr. 1946-
Þ etta er ritað. Þetta? Hvað?
Þetta, Jóliannes á fyrst og fremst
við það guðspjall, er hann hafði
ritáð. Þar næst gildir þetta um
allt Nýja-testamentið, og svo alla
Ritninguna í heild, hið ritaða
Guðs orð. Það er allt ritað að ráð-
slöfun Guðs.
Allt þetta er ritað í vissum höf-
uðtilgangi.
Ef menn væru spurðir:'Hver er
tilgangurinn með því, sem ritað
er í Bihlíunni? Þá gætu komið
mörg svör: Tilgangur ritningar-
innar er sá, að fræða menn um
Guð; um Guðs vilja; um synd-
ina; um stjórn Guðs á lieiminum;
um frelsið í Jesú Iíristi. Þetta
er satt og rétt. Ritningin fræðir
oss um allt Guðs ráð. Hún er ó-
tæmandi forðabúr til upplýsing-
ar. En upplýsing og þekkin^ er
ekki aðaltilgangurinn. Menn 'geta
orðið afar vel að sér í Bihlíunni;
kunnað hana svo að segja spjald-
anna milli; tekið próf í henni með
ágætiseinkunn. Ritað margar há~
lærðar doktorsritgerðir út frá
henni. Samt getur verið að allt
þetta hafi ekki náð höfuð-til-
gangi sínum. Höfuð-tilgangur
liennar er að leiða menn til trúar
en ekki þekkingar eingöngu.
Þekkingin ein út af fyrir sig er
ekki einhlýt, þótt nauðsynleg sé.
Það er ekki einu sinni nóg að
þekkja það allt og taka það trú-
anlegt. Það gæti verið ávaxta-
laus þekking og dauð trú.
Höfuð-tilgangurinn með öllu,
sem Guð hefur látið rita, er sá,
sem Jóhannes tilgreinir í texta
vorum. Hann framsetur þetta i
tveim liðum. I fyrsta lagi: „Þetta
er ritað til þess að þér skulið trúa,
að Jesús sé Krístur, Guðssonur-
inn“. í öðru lagi: „Og til þess að
Texti: Jóh. 20, 31:
Þetta er ritað tilj þess, að þér skulið
trúa, að Jesús sé Kristur, Guðssonur-
inn, og til þess að þér, með því að trúa
öðlizt lífið i hans nafni.
þér öðlist lífið í hans nafni.“ Þá
fyrst nær liið ritaða (eða talaða)
orð aðaltilgangi sínum, þegar
saman fer trá og líf, trúin á Jes-
úmi sem Guðs son og lifið i hans
nafni, lífið, sem einnig heitir ei-
líft líf.
Það er þvi ekki nóg að hafa þá
skoðun eða trú, að Jesús frá Na-
zaret hafi verið 'Kristur og Guðs
sonur. Það er ekki nóg að trúa
því á sama liátt og vér trúum
sögulegum atburðum, á sama hátl
og ég trúi því að Alexander hinn
mikli hafi lagt undir sig Persa-
veldi. Ég trúi því, að svo hafi
verið, er sagan segir, en það kem-
ur í rauninni mér ekkert við. En
um Jesúm er þetta allt öðru máli
að gegna. Til þess að ég geti öðl-
azt lífið i Jesú nafni, þarf ég að
trúa þessu, að Jesús sé Guðsson-
ur, en trúa því á annan liátt en
ég trúi t. d. að Davíð hafi verið
sonur( Isai frá Betlehem. Ég verð
að trúa því, að .Tesús hafi verið
Kristur, sonur Guðs, trúa þvi á
þann hátt, að ég með því öðlist
eilíft líf. Þess vegna segir Jóhann-
es: Þetta er ritað til þess að þér
trúið, að Jesús sé Kristur, Guðs-
sonurinn og til þess að þér, með
því að trúá, öðlizt lífið i hans
nafni. Hinn einasti vegur til að
öðlast lífið, er því vegur trúarinn-
ar, þeirrar trúar, sem áorkar að
gefa lífið eða réttara sagt, sem
orkar að meðtaka lífið. Öll önn-
ur> trú er því dauð trú, eða sögu-
leg þekkingartrú, sem ekki gagn-
ar lil sáluhjálpar. Ég get vel sagt
að ég trúi því, að Davið liafi ver-
ið konungur í Israel. Það var
hann endur fyrir löngu. En um
Jesúm segi ég ekki, að ég trúi, að
liann hafi verið Kristur og son-
ur Guðs, því hann var það og er
það enn. Fyrir þvi játa ég: Ég
trúi því, að Jesús Kristur, sann-
ur Guð af Föðurnum, sömuleiðis
sannur maður, fæddur af Maríu
meyju, sé minn Drottinn, nú í
dag, á þessari stundu og alla ei-
lífð. í þessari trú (að hánn.sé nú
minn drottinn) beygi ég mig und-
ir vald hans, tek á móti gjöfum
hans, er honum háður að eilífu.
Þessi trú gefur mér lífið í Iians
nafni, hið eilífa lif í Heilögum
Anda. Allt í Jesú er nútíð. Mér er
í dag frelsari fæddur. í dag er
hann krossfestur, dáinn, uppris-
inn fyrir mig. í dag situr liann
við hægri liönd föður síns. 1 dag
er hann með mér, ljóslifandi,
nærverandi. I honum rennur for-
tíð og framtíð saman í eina si-
verandi nútíð. Hann er mér lífið
i dag. Hann er konungur í dag,
ekki aðeins yfir alheimi lieldur
yfir mér. Hann situr ekki aðeins
á veldiss.tóli sínum á himni, held-
ur hefur reist hásæti sitt í hjarta
mínu og situr þar í dag og alla
daga. Hann á mig allan og gefur
mér sig allan, mér og öllum trú-
uðum. Ég trúi þessu, ég veit þetta.
Ég treysti þessu. Ég á þetta. Þetta
er mitt líf. Þetta er vissa mín,
bjargföst, dýrmætari en jarðneska
lífið. Þannig er Jesúá mér og öll-
um trúuðum. Ég þarf lians með
í dag sem frelsara míns, því að í
dag er ég syndari. I dag á ég fyr-
irgefning syndanna f hlóði hans,
sem í dag er úthellt fyrir mig.
Þess vegna er liann mér lífið, og
lífið í honum er eilíft líf, ætíð í
nútíð. Fortíðin er uppsvelgd, hið
gamla er afmáð, sjá, allt er orðið
nýtt.
í vikupni, sem leið, þ. 13. fehr.,
voru liðin 55 ár, siðan Iiin eilífa
nútið byrjaði fyrir mig. Þá mætti
ég Jesú þannig, að liann varð lif-
andi fyrir mér. Þá fékk ég að
reyna þá náð að eiga Jesúm,
einkavin, ... / Og ég tók í fullu
trausti móti hinni miklu gjöf
frelsisins og lífsins. „Ó, þá náð að
eiga Jesúm, einkavin í liverri
þraut,“ var sungið á samkom-
unni. Þá fann ég að liann stóð
við hlið mína. Þá fann ég, að
hann kom inn í líf mitt. Þá varð
allt nýtt. Hann hafði að vísu ver-
ið þar allan tímann, allt frá skírn
minni, en það var mér ekld Ijóst
fyrr en þá. Ég liafði frá bernsku-
dögunum trúað á hann, en aðal-
lega sem þátiðar persónu. Hann
hafði raunar alltaf verið mér
kær, en aðallega sem söguhetja.
Nú gekk hann út úr „þátíðinni“
inn í nútið mína. Þá varð allt nýtt.
Ég sá mig og ég sá hann í nýju
ljósi. Ég þekkti vel áður jarðvist-
arlíf hans, meðan liann dvaldi
hér í höldinu. En það hafði átt
sér stað fyrir hér uml bil 1890 ár-
um. Nú skeði það allt þann dag
Það var eins og liann þann dag
hefði dáið fyrir mig. Þann dag
hirtist hann mér sem ótímaburði
og ég vissi allt í einu, að hann
mundi vera hjá mér alla daga, allt
til enda lífs míns hér og svo áfram
um eilifðir eilífðanna. I 55 ár
hefur liann verið nær mér en
nokkur vinur, gefið mér óum-
ræðilegar gjafir, leitt mig og ann-
azt. Aldrei liefur liann brugðizt
mér, þótt oft liafi ég brugðizt hon-
um. Drottinn minn og Guð minn!
Tilgangi þínum var náð fyrir ó-
vérðskuldaða miskunn þína. Þér
veri lof og dýrð!
Nú liöfum vér haldið „Æsku-
lýðs viku“. Vel sótt hefur hún
verið. Nú er hún að enda með
þessu áttunda kveldi. Hvað lief-
ur skeð ? Hvað hefur gerzt? —
Drottinn veit það einn. Ég veit
það ekki. Hvers vegna var hún
lialdin, þessi vika? Hver var til-
gangur hennar? Nákvæmlega sá
sami, sem stóð í texta mínum.
Þessi vika var haldin til þess að
þér skulið trúa, að Jesúsi sé Krist-
ur, sonur Guðs og til þess að þér,
með þvi að trúa, öðlizt lífið i
hans nafni.
Einmitt þetta var tilgangurinn.
Allar ræðurnar, sem haldnar
voru, allilj söngvarnir, allar bæn-
irnar, allir vitnisburðirnir, allt
var þetta til þess að þér skulið
trúa, að Jesús sé Kristur, sonur
Guðs, og til þess að þér, með því
að trúa, öðlizt lífið í hans nafni.
Þessi vika var ekki aðeins hald-
in vegna yðar, sem ennþá ef til
vill ekki hafið öðlazt lífið í Guði
.og standið fyrir utan samfélagið
við hann. Véi;, sem þegar áður
fyrir óveirðskuld(aða náð Guðs,
vorum komnir til þessarar trúar
og liöfum með.því að trúa öðlazt
lífið í Guði, vér stóðum að þess-
ari viku, vér þurftum hennar með
til þess að styrkja trú vora; til
þess að glæða í oss lífið i Guði;
til þess að gefa oss meiri áhuga í
starfinu; til þess að auðmýkja
oss og vekja oss til sjálfsprófunar.
Þetla var einnig tilgangurinn með
því að halda þessa viku: en hún
liefur einnig verið köllunuar
vika fyrir yður, sem enn ekki haf-
ið tekið við hinni lifandi trú.
Þetta allt er gjört til þess að þér
skulið koma til Jesú og meðtaka
fagnaðarerindið um liann, sem á
þessari viku hefur verið að leita
að hinu týnda til að frelsa það.
Þetta ergjört til þess að þér skulið
öðlazt eilíft lif. i
Hinn þríeini Guð hefur á liverju
kvöldi verið að verki liér. Guð
Faðirinn liefur verið að kalla á
yður, að laða yður með orði sínu,
að draga yður með liuéarhrær-
ingum yðar lil Jesú. Þér( heyrðuð
í fyrra kvöld, að enginn getur
komið til Sonarins nema Faðirinn
dragi hann.
Guð Faðirinn hefur með starfi
síns Heilags Anda verið að draga
yður, að draga þig til Sonarins.
Guð Sonarins liefur verið liér mitt
á meðal vor og er að bíða eftir,
að þú lofir heilögum Anda að
leiða þig til hans. Faðirinn vill
draga þig, Andinn vill upplýsa,
þig um synd þína og þörf fyrir
náðina og lífið. Sonurinn er reiðu-
búinn að frelsa þig. Þú hefur lieyrt
náðartilboð, fundið þig snortinn.
Nú vantar herzlumuninn, að þú
gefir þig allan í alvöru.
Það var aðlöðun föðursins i
dæmirögunni, þegar glataði son-
ur lians lá í eymd sinni meðal
svinanna, að hann, eftir að liafa
sefað hungur sitt á baunagumsinu
í svinatroginu, fór að hugsa heim
til föður síns. En glataði sonurinn
hefur verið skynsamur piltur, þvi
að hann lét ekki sitja við að hugsa
lieim, heldur spratt upp, tók sina
ákvörðun og lagði af stað. Gjör
þú nú eins. Taktu ákvörðun þina
í alvöru, nú, hér strax! — Trúðu
mér. Satan girnist að lialda þér