Bjarmi - 01.12.1948, Blaðsíða 6

6
B J A R M I
Blindir fá sýn
Aldraður Kínverji:
Ég man eftir gömlum manni,
sem hét Kiang, — Kianglaoban.
Þetta nafn þýðir eiginlega meist-
arinn Kiang. Hann var landbún-
aðarverkamaður uppi á Himin-
hvelfingarfjalli, þar sem kristni-
boðarnir dveljast á hitatíman-
um. Hann var duglegur verlc-
maður, sem gat höggvið í jörðina
og grafið, svo að mold og stein-
ar voru á stöðugu flugi í kring-
um hann.
En svo gerðist það um vor-
ííma fyrir nokkrum árum að
hann fékk einhverja slæmsku í
augun. Hann hafði lengi gengið
íneð egypzkan augnsjúkdóm, en
iiafði þó ekki þjáðst beinlínis af
honum. En nú breyttist þetta allt
i einu. Hann þojdi svo illa ljós-
ið, að liann gat ekki með nokkru
móti opnað augun, og verkirnir
jukust dag frá degi.Hann gat ekki
lengur farið út til að vinna. Hann
varð næstum því alltaf að sitja
inni i dimmu herbergi ineð svart
liandklæði fyrir augunum. öðru
Iivoru brá hann sér þó út i dags-
Ijósið, en þá úppgötvaði hann sér
til mikillar skelfingar, að sjón
hans var mjög farin að daprast.
Já, það leið ekki á löngu, þar til
að hann sá fram á þá staðreynd,
sem hann stóð auglitis til auglitis
við, að verstu örlög, sem komið
geta yfir Kínverja, voru að dynja
yfir hann: llann yrði innan
skamms blindur á báðum augum.
Ó, það var hræðilegt að hugsa
til þessa — það gat enginn lif-
andi iinaður né látinn hjálpað
honum. Það var eins og hann
mætti aðeins kveinstöfum og ör-
væntingu, hvar sem hann fór.
Uppi á háu altari hreykti sér að
vísu gamla húsgoðið. Ef til vill
gæti það hjálpað. Svo varpaði
hann sér út í ákafa skurðgoða-
dýrkun. Hann setti mat fyrir
framan goðið, fleytifullar hrís-
grjónaskálar og ýmislegt annað
góðgæti. Ilann slátraði og dreypti
blóðinu um altarið og skurðgoðið
og varpaði sér kylliflötum á gólf-
ið fyrir framan Jiað mörgum
sinnum á dag, já, 9 sinnum lamdi
hann enninu í moldargólfið.
Hann beiddi og grátbað, hann
grét eins og barn, hann lagði sig
allan fram við það, að biðja um
að fá að halda augum sínum. En
ekkert dugði. Skurðgoðið hreykti
sér sem áður upp á altarinu,
illskan i augum þess óx, en sjón-
in dapraðist hægt, en ákveðið.
Kianglaoban var nærri örvænt-
ingu.
Er líða tók á sumarið komum
við upji á fjallið, og fcngum þar
nokkra sjúklinga til meðhöndl-
unar eins og venjulega. Kiang-
laoban var meðal hinna fyrstu,
sem komu. Það var hörmulegt að
sjá hann koma ujiji brekkuna
með þykkt handklæði fyrir aug-
unum til að skýla þeim fyrir ljós-
inu. Tveir aðrir Kínverjar urðu að
leiða hann, því að hann gat ekki
gengið einn.
Þetta varð mikill prófsteinn
hæði á þolinmæði okkar og hans.
Allt sumarið urðum við að
lijúkra augum hans. Batinn fór
mjög hægt. Er við fórum, eftir 6
vikna dvöl á fjallinu, var hann
enn ekki orðinn góður. Þess
vegna var því þannig komið fyr-
ir, að hann fór með okkur til
Taohwalun. Nágrannar hans
kostuðu för hans, en við sáum
um dvöl hans á sjúkrahúsinu.
Hann var hjá okkur í 3—4 vikur.
Þá var ekki lengur hælta á þvi,
að hann yrði blindur. Ilann þakk-
aði mjög hjartnæmt fyrir alla
hjálpina og hélt af slað heim.
Um Jeið og liann gengur inn
um dyrnar heima hjá sér, kemur
liann auga á skurðgoðið, sem enn
þá hreykir sér á altari sínu.
Já, þakka þér fyrir góði; hann
skyldi ekki eiga meiri mök við
þennan náunga. Nú skyldi skurð-
goðadýrkuninni verða lokið á
heimili hans. Hann grciji goðið
samstundis óg kastaði því i eld-
inn. Enginn jarðneskur máttur
skyldi nokkurn tima geta fengið
Kianglaohan til að beygja kné sín
framar fyrir trédrumbi sem þess-
um.
— Hinir
Framh. af 3. síðu.
baka? Þú veizl, að þú ert vel-
kominn.“
Anders lá lengi vakandi þessa
jólanótt. Og endurminningarnar,
sem áður höfðu legið og nagað í
undirvitund hans i óljósri mynd,
urðu nú að skýrum myndum.
Hann minnist móður sinnar og
frásögu hennar af þjáningabraut
hennar yfir óbyggðirnar og villt-
ar heiðar til þess að finna leið-
ina til Guðs. Og Anders sofnar
með þá ákvörðun í huga að fara
sömu leiðina.
Jóladagurinn kemur. Og Jóla-
messan er haldin. Presturinn, sem
hefir horðað hjá eiganda fiski-
versins þennan dag, var farinn
upp í herbergi sitt til þess að fá
sér blund. Þá er barið hægt að
dyrum. Presturinn segir „kom
inn“ hálfgramur yfir því að vera
tru'flaður.
Það er Anders.
Og þetta varð jóladagseftirmið-
Síðan náði liann sér í hlek,
jienna og jiajijiír, settist niður og
fór að skrifa bréf. Það var nú
ekki auðvelt verk fyrir Kiang
gamla. Fingur lians voru vanari
að handleika haka en jienna.
llann var heldur ckki mikill lær-
dómsmaður. En að lokum eftir
mikið erfiði var bréfið tilbúið.
Það var stílað til vinar hans, jiré-
dikarans ujijií á fjallinu, og það
innihélt beiðni um það, að hinn
heiðraði prédikari og allir þeir,
sem kristnir voru, vildu gera hon-
um þann heiður að koma niður i
kofann hans og hafa þar guðs-
þjónustustund fyrir sjálfan hann
og aðra ibúa hússins, því að nú
væri lokið tilvcru skurðgoðsins í
húsi hans. í þessari vanheilsu
sinni hefði hann notið svo mjög
hjálpar hinna kristnu, að liann
skildi, að Guð þeirra lilyti að vera
sterkari en öll skurðgoðin til
samans. 1 stuttu máli sagt, nú
skyldi skurðgoðadýrkuninni á
heimili hans vera lokið, — nú
vildi hann gerast kristinn.
Þessi sjúklingur er einn af
þakklátustu sjúklingunum, sem
ég hefi haft undir höndum í Kína.
Það var venjulega hann, sem
kom fyrstur á móti okkur, jiegar
við komum til fjallsins í sumar-
fríi. Og alllaf kom hann með ein-
hverja gjöf i bláröndóttu Iiand-
klæði. Þegar lcyst er utan af ýiví,
kemur í ljós, að í pakkanum er
það bezta, sem jarðræktin hans
gefur af sér, nokkur egg, tómat-
ar og mais. Og á hverjum sunnu-
degi kemur hann í kirkjuna og
hlustar með mikilli eftirtekt.
Sem sagt, oft verðum við að
furða okkur á liinum krókóttu
og þymumstráðu brautum, sem
margir Kinverjar verða að ganga.
áður en þeir finna leiðina til
Drottins Jesú Krists.
Svo sterkt er vald liins illa hér
í heimi, svo fjarri höfum vér ver-
útvöldu
dagur, sem presturinn hafði aldr-
ei reynt áður. Hann fékk að
skyggnast inn í mikið illt og
mikið ljótt þennan dag, — en
hann fékk einnig að skyggnast
inn i nokkuð, sem var dásamlega
fagurt. Hann fékk að sjá, Iwað
biðjandi hjörtu föður og móður
geta til leiðar komið fyrir börn
þeirra.
Anders fann leiðina aftur. And-
ers komst aflur til trúarinnar.
Ilinn stóri, sterklegi piltur ljóm-
aði af gleði, þegar liann fékk aft-
ur að lieyra, að Jesús væri bróðir
hans og Guð mildur faðir hans,
og hann væri velkominn aftur til
föðurhússins.
En strax eftir jólin fór Anders
heim aftur. Flökkuárin voru á
enda. Nú þurfti hann að komast
lengra inn í það líf, sem hann
átti frá bernsku, og sem hann
liafði fundið aftur.
(K. O. Matliiesen).
ið, svo mikill er fjandskapurinn.
En svo mikið, svo varanlegt er
einnig vald Guðs, að liann getur
gerbreyll mannshjartanu. Hann
getur komið fram vilja sínum og
áætlunum, einnig þar sem fast-
asti og sterkasti fjandskapurinn
liefir skotið rótum i sálum mann-
anna.
Myllur Guðs mala hægt, en
mala öruggt. Það er vitnisburður
liðinna alda. Það mun einnig
verða slaðfest á komandi tímum.
Vogert, kristniboðslæknir.
Nú fagni’ og gleðjist sérhver sál
og syngi’ og hlaupi af gleði.
Og lýður Drottins lofsöngsmál
með ljúfum huga kveði,
um það, sem liefir Guð vor gert
og gœzku’ af sinni opinbert
liann lýðum látið hefur
Svo náð og misluinn hans er Iiá,
að hjarta vart því trúa má,
live mikið Guð oss gefur.
Mig Satan hafði í fjötra fellt
og fangmark dauðans bar ég.
Og sífellt hafði synd mig hrellt,
þvi sekur fæddur var ég;
en sjálfur dýpra sökk ég þó,
því synd mig viljalausan dró
æ dýpra i sitt díki,
mín góðu verk ei giltu neitt,
þau gátu ei eðli og dómi breytt,
ég liræddist heljar-ríki.
Frá eitífð Drottins elska og náð
sá eymd og nauðir minar.
Á himni fann hann hjálparráð
og hafði lciðir sínar.
IJann gaf mér dýrsta djásnið sitt
frá dauða að frelsa lifið mitt,
liann einkasoninn sendi,
af frómri meyju fæddur var
og fús mín kjör og eymdir bar
á neyð svo yrði endi.
Hann sagði: Hjá mér haltu þér,
þá hjálp og líkn þér veitist.
Ég gaf mig þér — og gefst þú mér,
i gleði eymd þá breytist
og sjáðu’ í mér að áttu allt,
])vi ekkert vald þú hræðast skalt,
þú glatast getur eigi.
Sjá, líf mitt deyddi dauða þinn,
min dýrð fær afmáð saurleik þinn.
Því fagna dómsins dcgi.
Útdráttur úr sálmi Lúthers „Nun
freut euch“. Bragarhætti brcytt.